Τώρα εμείς διαβάζουμε ή κουβεντιάζουμε;

Κι ήρθε η κακιά ώρα της εξεταστικής. Ή η στιγμή να ετοιμάσεις μια ομιλία για ένα project που έχεις για τη δουλειά. Όλο λες ότι θ’ ανοίξεις και κανένα βιβλίο, και το σήμερα γίνεται αύριο, και το αύριο, Σαββατοκύριακο. Ξέρεις πως μόνος σου δε θα βγάλεις τη δουλειά. Κι έτσι επιστρατεύεις κάθε δυνατό μέσο ή καλύτερα κάθε δυνατό σύμμαχο-βοηθό.

Ορίζετε, λοιπόν, ήρθε η στιγμή για να αρχίσει ο «αγώνας». Αυτός ο αγώνας που έπρεπε προ πολλού να είχε αρχίσει. Αλλά λίγο η αναβλητικότητα, λίγο η βαρεμάρα για εκπαίδευση, λίγο ο κακός συγχρονισμός, αυτή η στιγμή άργησε πολύ. Όταν επιτέλους έρθει, πάτε συνήθως σε μια πολυσύχναστη καφετέρια που κάποιοι ονομάζουν και «αναγνωστήριο». Για τους προφανείς λόγους, ό,τι έχει τραπέζια για να διαβάζεις και φωτιστικά για να φωτίσουν επιτέλους τον εγκέφαλό σου να πάρει μπρος. Παρόλο που όλο το άλλο σκηνικό δεν ευνοεί το διάβασμα, λίγο η μουσική, λίγο η σερβιτόρα που πηγαινοέρχεται και λίγο ο τύπος που ανεβοκατεβαίνει για τουαλέτα κάθε μισή ώρα, είναι ιδανικός συνδυασμός απόσπασης της προσοχής.

«‘Ντάξει», λες στον συνάδελφο ή συμφοιτητή σου, «ώρα να συγκεντρωθούμε». Διαβάζεις μία σελίδα. Σου γεννιούνται απορίες, να μη ρωτήσεις; Και ρωτάς, και σε ρωτάει κι εκείνος. Και κουβέντα στη κουβέντα, εξήγηση στην εξήγηση, παίρνετε το θέμα τόσο σφαιρικά που καταλήγετε να μιλάτε για τις διακοπές του καλοκαιριού. Και κάπως έτσι, περνάει χωρίς να το καταλάβετε μία ώρα. Μία κενή ώρα. Που τελικά δεν διαβάσατε τίποτα. Απλώς είπατε τα νέα σας.

Και κάπου εκεί, αρχίζει να σε καλεί το ένστικτο επιβίωσης. Το στομάχι στέλνει μηνύματα sos στον ταλαιπωρημένο εγκέφαλό σας, ότι ήρθε η ώρα να το γεμίσετε. Μπορεί, βέβαια, να μην πέρασε ούτε δίωρο από τότε που φάγατε το τελευταίο σας γεύμα, αλλά κάψατε ήδη πολλές θερμίδες. Διαβάσατε άλλωστε μισή ώρα. Τόσο απίστευτο. Συγκεντρωθήκατε μισή ώρα. Και άλλη μιάμιση γυροφέρνατε τη σκέψη σας σε διάφορα.

Κι ειδικά προς το τέλος δε φταίγατε εσείς. Είναι λες και έβαλε ξυπνητήρι το άτιμο το στομάχι ότι χρειάζεται εφόδια. Και τσιγκλάει τον φουκαρά τον εγκέφαλό σας να σκεφτεί, να σκεφτεί τι ντελίβερι θα παραγγείλετε το βράδυ στο σπίτι. Γιατί θα παραγγείλετε. Τόση κούραση από το διάβασμα, δε σας αφήνει να μαγειρέψετε. Εξεταστική ή όχι, δε χάνετε άλλη ώρα στην παρασκευή φαγητού. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

Και κάπως έτσι, κυλάει και αυτή η μέρα διαβάσματος. Κι όταν τελικά έρθει η ώρα να κάνεις τον απολογισμό σου, αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά δεν έκανες και πολλά. Κάτσατε 4 ώρες στο αναγνωστήριο και εσύ διάβασες δε διάβασες 3 σελίδες. ‘Ντάξει λες την επόμενη φορά. Αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις. Ξέρεις πως κάθε φορά θα κάνεις το ίδιο. Γιατί, ναι μεν πας για διάβασμα, αλλά με ποιον πας για διάβασμα; Άμα πας με κολλητό, που τυχαίνει να ‘ναι συνάδελφος ή συμφοιτητής, ένα είναι το σίγουρο. Ότι πιο πολύ θα κάνετε κοινωνικο-οικονομικό σχολιασμό και κριτική επιτροπή τάλεντ-σοου στους παρευρισκόμενους, παρά σοβαρό διάβασμα.

Γιατί δε βγαίνετε ρε παιδιά για ένα καφεδάκι στην τελική; Γιατί βασανίζετε την ψυχούλα σας με τη ματαιότητα ότι δε βγάλατε αυτά που έπρεπε; Έτσι πάνε αυτά. Είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων. Ακόμα και η συγκέντρωση. Ίσως θα ήταν καλύτερο να κάνατε ένα ζεστό καφεδάκι, να ανοίγατε το παράθυρο στο σπίτι σας και να διαβάζατε συγκεντρωμένα μία ώρα, παρά αυτό. Γιατί πέρα από το γεγονός ότι δεν είναι αποδοτικό, σκοτώνετε άδικα και την ώρα σας.

Και μη νιώθετε άσχημα, όλοι το κάναμε και όλοι θα το κάνουμε. Γιατί είναι άλλωστε γνωστό πως παρόλο το άγχος της εξεταστικής είναι αγχολυτικό να μοιράζεσαι τον ίδιο πόνο με κάποιο. Και στην προκειμένη, το κοινό αγκάθι είναι η ύλη που ανάβει με νέον στην πύλη του εγκεφάλου σας και λέει «ήρθε επιτέλους η ώρα να προχωρήσεις». Και ‘συ όλο μένεις πίσω και αγχώνεσαι. Μην απελπίζεσαι, για όλα υπάρχει λύση.

Κι επειδή τα ωραία πράγματα στη ζωή δεν πρέπει να τα χάνουμε, όσες εξεταστικές, διπλωματικές και ομιλίες και να έχουμε, βγείτε για καφέ. Μόνο για καφέ, να τα πείτε. Και το διάβασμα το κάνετε σε μια βιβλιοθήκη, ο καθένας σε άλλο τραπέζι. Κάποια άλλη μέρα. Κι έτσι θα ‘χετε και συμπαράσταση και συγκέντρωση. Γιατί τελικά μπορείτε να διαβάζετε και παρεούλα, χωρίς όμως να χάνετε και στιγμές από την καθημερινότητά σας. Ίσα-ίσα που αυτό θα σας κάνει ακόμα πιο αποδοτικούς.

Έξυπνες εναλλαγές διαβάσματος και διασκέδασης και φυσικά η εμπέδωση του μότο: «να ζεις κάθε στιγμή, όπως ακριβώς είναι».