Κάνοντας μια αναδρομή στα παιδικά μας χρόνια, σίγουρα οι περισσότεροι -αν όχι όλοι μας- έχουμε περάσει ώρες, ημέρες, ακόμη και σαββατοκύριακα ολόκληρα μπροστά από μια τηλεόραση. Walt Elias Disney. Ο άνθρωπος που γέμισε την παιδική μας ηλικία με υπέροχες αναμνήσεις και μπόλικη δόση νεραϊδόσκονης. Όταν είσαι παιδί, δεν μπορείς να καταλάβεις και πολλά, κακά τα ψέματα. Σίγουρα όμως σου προκαλεί συναισθήματα. Κι ας μην μπορείς να τα προσδιορίσεις όλα. Φανταστικοί χαρακτήρες, παλάτια, τζίνι, νεράιδες. Όλοι έχουμε ταυτιστεί με κάποιον. Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνουμε καλύτερα το νόημα, βλέποντάς τα ξανά από πιο ενήλικα μάτια, καθώς ο παιδικός ενθουσιασμός γίνεται αγάπη, έχοντας αποκομίσει και μαθήματα ζωής, πέραν της ψυχαγωγίας.
«Κι έζησαν αυτοί καλά» με γκάφες, χαρές, αγωνία κι αποχωρισμούς μέχρι να έρθει το happy end. Δεν είναι, όμως, λίγες και οι στιγμές που πραγματικά μας ρήμαξαν την ψυχούλα, όσο «μεγάλοι» κι αν είμαστε. Σίγουρα δεν είμαστε όλοι ίδιοι και προς θεού, δεν είναι απαραίτητο να μπήξουμε όλοι τα κλάματα, Η συγκίνηση είναι κάτι που προκαλείται μετά από την ταύτισή μας με τον χαρακτήρα. (Τώρα θα μου πεις, κατά πόσο μπορείς να ταυτιστείς για παράδειγμα με τον Πίτερ Παν. Αλλά αν όντως υπάρχει η Χώρα του Ποτέ;). Αναμφίβολα, κάθε ταινία της Disney αποτελεί ένα μιξ συναισθημάτων. Και παρά το ευτυχισμένο τέλος, σίγουρα υπάρχουν στιγμές που οι κατά τ’ άλλα παιδικές, ταινίες μας συγκίνησαν τόσο πολύ που πέραν του ποπ-κορν χρειάστηκαν και αρκετά πακέτα χαρτομάντιλα!
Δεν είναι ανάγκη να είσαι γονιός για να μπεις στη θέση της μαμάς Jumbo. Η μαμά του Dumbo, σαν κάθε γνήσια «μαμά κουκουβάγια», τον αγάπησε από την πρώτη μέρα που τον έφεραν οι πελαργοί. Παρέβλεψε τα μεγάλα του αφτιά και τον προστάτεψε από τις δυσκολίες και το κορόιδεμα των μικρών αγοριών. Θεωρήθηκε τρελή και την έκλεισαν σε κλουβί, χωρίς να μπορεί να δει το μικρό της. Παρ’ όλα αυτά, ο Τίμοθι βρήκε τη λύση, χαρίζοντάς μας μια απ’ τις πιο συγκινητικές στιγμές μητέρας-παιδιού, καθώς του τραγουδούσε το “baby mine”.
Εξίσου συγκινητικές, ήταν και οι σκηνές στο Bambi και στον Βασιλιά των Λιονταριών, με το τέλος της μητέρας του μικρού Bambi αλλά και του Μουφάσα αντίστοιχα. «Έλα! Άντε! Ξύπνα! Σήκω! Άντε! Έχουμε δρόμο!» έλεγε ο Σίμπα. Και όσο περισσότερο τον έσπρωχνε για να τον ξυπνήσει, τόσο περισσότερο μουλιάζαμε εμείς τους καναπέδες. Το ίδιο πάθαμε βλέποντας και τους γονείς της Ραπουνζέλ, πριν αφήσουν τα φαναράκια στo «Μαλλιά κουβάρια», αλλά και με τον βασιλιά Τρίτωνα στο τέλος της Μικρής Γοργόνας, που βάζει την ευτυχία της κόρης του πάνω απ’ όλα, δίνοντας της τα πόδια που τόσο επιθυμούσε.
Στην (όχι και τόσο γνωστή) ταινία «Ο Καλόσαυρος», υπάρχει μια συγκινητική σκηνή που ο βροντόσαυρος Άρλο προσπαθεί να εξηγήσει τι είναι η οικογένεια στον Σπόρο, ο οποίος όχι μόνο το καταλαβαίνει, αλλά του εκμυστηρεύεται και την ιστορία της δικής του οικογένειας. Και, ειλικρινά, είναι από τις ελάχιστες φορές που δε χρειάζονται καν λόγια. Η μουσική αρκεί για να σου φέρει τον κόμπο στο λαιμό. Μια άλλη εκδοχή μάθαμε από τη μικρή Lilo. «Ohana σημαίνει οικογένεια. Οικογένεια σημαίνει ότι δεν αφήνουμε κανέναν!», είπε στον Stitch, προσπαθώντας να βρει ένα φίλο που δε θα την εγκαταλείψει ποτέ κι ας ήταν τόσο φαινομενικά διαφορετικός από εκείνη. Επίσης, σύμφωνα με τον αγαπημένο μας Όλαφ του Frozen, «υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να λιώνεις γι’ αυτούς», και πόσο διαφορετικά δεν ακούγονται αυτά τα λόγια όταν έρχονται από έναν χιονάνθρωπο. Άλλη μια ταινία που μας δείχνει τη δύναμη της αγάπης. Μεταξύ μας, δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην άγγιξε η αυτοθυσία της Άννας για την αδερφή της.
Οικογένεια είναι και όπου είναι η καρδιά σου, όμως. Και αυτό μας το έδειξαν τα τόσα αγαπημένα μας ζευγάρια. Η Πεντάμορφη που γύρισε για το «Τέρας», βοηθώντας να γεννηθεί ένας καλύτερος άνθρωπος και να σπάσει η κατάρα, ο Γιουτζίν και η Ραπουνζέλ που απέκτησαν το δικό τους καινούργιο όνειρο, η Ποκαχόντας που μπήκε μπροστά από τον Τζον Σμιθ και είπε στον ίδιο της τον πατέρα «να με σκοτώσεις κι εμένα μαζί» κι ας μην κατέληξαν μαζί τελικά, ακόμη και ο Ρέι με την Εβαντζελίν, στην Πριγκίπισσα και το Βάτραχο. Μια πυγολαμπίδα που είναι ερωτευμένη με ένα αστέρι! Κι όμως, στο τέλος γίνεται κι αυτός, γιατί “if you can dream it, you can do it” και στον μαγικό κόσμο της Ντίσνεϊ τίποτα δεν είναι απίθανο! Μεγαλώνοντας, πέραν των κλασικών ζευγαριών της Ντίσνεϊ, βλέπουμε περισσότερο την ουσία σε σχέσεις σαν αυτή του Carl και της Ellie του «Ψηλά στον ουρανό». Γνωρίστηκαν όταν ήταν παιδιά, έζησαν μια ολόκληρη ζωή μαζί, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η εναλλαγή των χρωμάτων κατά τη διάρκεια της ταινίας. Πόσο συγκινητικό να θες να πραγματοποιήσεις τα παιδικά σου όνειρα με τον άνθρωπό σου. Μπορεί να τους τα έφερε αλλιώς η μοίρα, όμως ο Carl δεν εγκατέλειψε. Ούτε κι εμείς βέβαια, που συνεχίσαμε να βλέπουμε με βρεγμένα μάτια την ταινία, μετά τη σκηνή του νοσοκομείου και της κηδείας της Ellie.
Αξιοσημείωτες είναι και οι ταινίες που μας δείχνουν τη δύναμη της φιλίας. Μάρλιν και Ντόρι στο «Ψάχνοντας το Νέμο», Andy, Buzz Lightyear και Woody στο “Toy Stor”, Sally και Boo από τον «Μπαμπούλα Α.Ε», Hero και Baymax από “Big Hero 6” και τόσοι άλλοι. Στιγμές σαν το «Ο γατούλης φεύγει» του Sally ή τα λόγια που λέει ο Andy για τον Woody όταν δίνει τα παιχνίδια του στην Bonnie, εξηγώντας της πως γι’ αυτόν ο Woody είναι πολλά παραπάνω από ένα παιχνίδι, πάντα θα φέρνουν «σκουπιδάκια» στα μάτια μας. Στην ίδια κατάσταση μας έφερε και η ταινία “Inside Out” ή αλλιώς «Τα μυαλά που κουβαλάς» η οποία είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να γνωρίσουμε στα παιδιά τα συναισθήματα, στη δική τους γλώσσα πάντα. Πέραν των συναισθημάτων όμως, γνωρίσαμε και τον φανταστικό φίλο της Ράιλι. Φτιαγμένος από μαλλί της γριάς και γεμισμένος με νουγκατίνα, με προβοσκίδα ελέφαντα, χέρια πόδια και ουρά γάτας και σώμα δελφινιού. Τι καλύτερο για έναν φανταστικό φίλο; Μπορεί να μην ξέρουμε ποιος ή τι όντως ήταν ο Bing Bong, μιας και όταν τον δημιούργησε η Ράιλι ήταν όλα μπερδεμένα στο μικρό κεφαλάκι της, αλλά σίγουρα η στιγμή που ξεθώριασε στη μνήμη της Ράιλι δε θα ξεθωριάσει εύκολα στη δική μας.
Να, λοιπόν, γιατί εξακολουθούμε να μένουμε παιδιά! Γιατί ναι μεν γνωρίσαμε τον κόσμο της Disney σαν παιδιά, αλλά εξακολουθεί να απευθύνεται και στις ενήλικες ψυχούλες μας. Γιατί όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδάκι. Όπως και η πολυαγαπημένη μας γιαγιούλα Mama Coco στην ομώνυμη ταινία. Μια ταινία που υμνεί τη μεξικάνικη κουλτούρα, συνδέοντας παράλληλα κάθε πολιτισμό, αποτελώντας ύμνο όχι μόνο της οικογενειακής αγάπης αλλά και της ελευθερίας της βούλησης ανεξαρτήτως ηλικίας. Μια ταινία που μας έμαθε ότι όσο θυμόμαστε όσους έχουν φύγει, ποτέ δε χάνονται πραγματικά. Για αυτόν το λόγο άλλωστε εξακολουθεί να μας συγκινεί το ίδιο η στιγμή που ο μικρός Miguel της τραγουδά το «Θυμήσου με», όσες φορές κι αν τη δούμε!
Όμορφες και νοσταλγικές, λοιπόν, οι αναμνήσεις μας από τη Disney, με άλλοτε χαρούμενες κι άλλοτε όχι τόσο σκηνές, που σίγουρα έχουν κάτι να μας διδάξουν. Το κυριότερο, μας απέδειξαν ότι οι «παιδικοί» ήρωες μπορούν να μας αγγίξουν εξίσου βαθιά και ότι όσο φανταστική κι αν φαίνεται μια ιστορία, στο τέλος οι χαρακτήρες δεν απέχουν και τόσο πολύ από εμάς τους ίδιους!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αναστασία Ιλαρίδου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
