Παρακολουθώ κάποια σεμινάρια ξένης γλώσσας.
Είμαστε 3, το πολύ 4 νοματαίοι.
Ο ένας είναι ο αστειάτορας-πολυλογάς και ο άλλος το πολύξερο τσιράκι του, 40 και 50 ετών αντίστοιχα.
Εγώ βαράω το ρόλο του ξινού, που απλά πήγε να κάνει το μάθημα του.
Το παρακάτω σκηνικό συμβαίνει σε παραλλαγές, σε καθημερινή βάση.
Ξεκινάει ο πολυλογάς και λέει με μία ανάσα, «Και δε μου λέτε δοκιμάσατε το καινούριο φαγάδικο που άνοιξε στην πλατεία;»
Απαντάει ο πολύξερος, «Ναι, θα έχει μια μεγαλύτερη ευκολία η κυρία για να μάθει τη γλώσσα, καθώς ανήκει στην τάδε γλωσσική οικογένεια, και μιας και ο τρίτος ξάδερφος του παππού της, ήταν από την δείνα χώρα, το γονίδιο θα πέρασε σ’ αυτήν. Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι…»
Η δικιά μου ερώτηση είναι, «το σκάσμο ξέρετε πώς να τον βγάλετε;»
Και απαντάω μόνος στην ηλίθια ερώτηση μου, φυσικά και όχι.
Το πρόβλημά μου δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο. Είναι πολλοί σαν κι αυτούς, που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας.
Δε λέω ότι στα συγκεκριμένα άτομα, θα έπρεπε να αφαιρεθούν οι φωνητικές χορδές τους. Δεν είμαι φασίστας, αλλά μήπως θα έπρεπε να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ενοχλούν;
Η κατηγορία αυτή, με την οποία θα ασχοληθούμε, χωράει και τους δύο τύπους ανθρώπων που αναφέραμε παραπάνω. Ο λόγος είναι ότι μιλάνε πολύ και οι δύο.
Μπορεί να είναι άντρες ή γυναίκες, οποιασδήποτε ηλικίας.
Ο πολυλογάς, για παράδειγμα, μιλάει ασταμάτητα, χωρίς να λέει κάτι συγκεκριμένο.
Δε ξέρω για ‘σας, εμένα μου έτυχε προσφάτως σε συνάντηση με τέτοιο άτομο, σχεδόν να κοιμηθώ με ανοιχτά μάτια. Με πήγαινε από κτηνοτροφία, στη βαριά φιλοσοφία και με προσγείωνε με την όπισθεν σε ανώτερα μαθηματικά.
Όλα αυτά, όμως, χωρίς καμία συνοχή. Και φυσικά, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Να πουν όσα προλαβαίνουν. Χωρίς να τους διακόψουν. Να δείξουν ότι έχουν άποψη για τα πάντα. Αν και στην ουσία, είναι όλα ένα πασάλειμμα. Σπάνια θα έχουν κάτι άξιο λόγου, στους τεραστίων διαστάσεων μονολόγους τους.
Κάπου εδώ, ενώ μονολογεί ο πολυλογάς, σκέφτεσαι «Τι αμαρτίες πληρώνω; Γιατί δε σταματάει επιτέλους;»
Μάντεψε και κέρδισε ένα σετ ταξιδίου! Δε θα σταματήσει ποτέ.
Πολύ σωστά, εύγε! Από μόνος του δε θα σταματήσει. Πρέπει να τον κάνεις εσύ να σταματήσει.
Ναι, γίνεται. Αν ξεκινήσεις δυναμικά και σταθερά κάθε φορά που ξεφεύγει να του παίρνεις το λόγο. Γύρνα την κουβέντα εκεί που θέλεις εσύ.
Αυτό θα τον εκνευρίσει.
Κάποια στιγμή θα σπαστεί άσχημα, θα σ’ αφήσει να μιλήσεις και μετά θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Δε σε βλέπω όμως, να στεναχωριέσαι και ιδιαίτερα που την κάνει και πάρα πολύ καλά κάνεις.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγο ζόρικοι. Αν είναι στενοί φίλοι μπορείς να πεις και ένα «Ε, σκάσε βρε μαλάκα πια!», αν δεν είναι όμως, μην τους κάνεις. Ε, δε θα κερδίσεις και πολλά.
Είναι όπως όταν είσαι στο θέατρο, στον κινηματογράφο, σε μια συναυλία, και έχεις τον άλλον από δίπλα να σου γανώνει το κέρατο για τα προσωπικά του.
Στον κολλητό του τα λέει, αλλά τα’ ακούς και εσύ, που καμία όρεξη δεν έχεις.
Θα του την πεις, ή όχι;
Αν δεν του την πεις, θα εκνευριστείς και θα χάσεις μια ωραία παράσταση, ακούγοντας εκείνον.
Αν τα πεις, θα κάνεις πολύ καλά. Αφού δε θέλεις να σου χαλάνε μια παράσταση, γιατί να τους αφήνεις να σου χαλάνε την καθημερινότητα;
O τύπος του πολύξερου, από την άλλη, μιλάει πολύ, πιο συγκεκριμένα και δεν έχει σωτηρία.
Τρέχα. Απλά.
Το θέμα είναι, ότι είναι τόσο χαμένος μέσα στην δικιά του πραγματικότητα που δε χαμπαριάζει πόσο ενοχλητικός είναι.
Ακόμα και αν όντως ξέρει πολλά και αν όντως είναι χρήσιμα, τα χρησιμοποιεί λάθος. Ακόμα και αν αντιλαμβάνεται ότι είναι ξερόλας, δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Το παιδί αυτό, φυσικά ξέρει για όλα και τα ξέρει καλύτερα από σένα.
Δεν πά, να ‘χεις διδακτορικό; Ε, αυτός ξέρει καλύτερα το θέμα σου και ας έχει διαβάσει μόνο ένα μικρό κειμενάκι γι’ αυτό, ενώ ήταν στην τουαλέτα.
Ένα τέτοιο άτομο, που αναγνώριζε το θεματάκι του αυτό, πήγε να μου το πλασάρει ως την προσωπική του τσαχπινιά και ότι είναι άμυνα.
Βλακείες.
Τα άτομα που μου το είπαν αυτό για τον εαυτό τους, απλά δεν ήθελαν να σταματήσουν να παίζουν ότι τα ξέρουν όλα.
Γιατί απλά ήθελαν να είναι κάποιοι και δεν είχαν άλλο τρόπο να το κάνουν. Και το πρόβλημα είναι, ότι αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, εκνευρίζουν εμάς που τα ξέρουμε!
Έχοντας παρτίδες με αρκετά άτομα και των δύο τύπων, με στεναχωρεί το εξής, όταν έχουν την έκλαμψη και φερθούν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, μπορεί μέχρι και να τους συμπαθήσεις.
Η έκλαμψη, όμως, είναι σύντομη. Οπότε απλά επιστρέφεις στο να θέλεις να τους κοπανήσεις με κάτι βαρύ.
Κρίμα. Και είχαν πιθανότητες.
Συντάκτης: Κλέαρχος Σταματουλάκης
