Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τις γέφυρες. Άλλες καλοχτισμένες, κι άλλες όχι. Άλλες καλο-συντηρημένες, κι άλλες παρατημένες από καιρό. Κάποιες οδηγούν σ’ άλλα μονοπάτια∙ όμορφα και ξεχωριστά, κι άλλες σε αδιέξοδο και σκοτεινούς δρόμους. Κάθε τι όμως γύρω μας, θέλει προσπάθεια, κόπο κι υπομονή. Τίποτα δεν ομορφαίνει χωρίς φροντίδα και τίποτα δε μαραίνεται χωρίς αιτία.
Το ίδιο δύσκολη και σημαντική είναι η συγκατοίκηση δυο συντρόφων. Δυο ανθρώπων που επιλέγουν να στεγάσουν τον έρωτά του σ’ ένα σπίτι, κι αυτομάτως δέχονται να περιορίσουν, θέλοντας και μη, τον προσωπικό τους χρόνο και να μοιραστούν την καθημερινότητά τους. Πολλές φορές η συγκατοίκηση φέρνει εντάσεις. Επιφέρει αλλαγές στο κάθε άτομο χωριστά, αλλά και στο ζευγάρι, που πολλές φορές μπορεί να είναι πιεστικές, έως κι ασφυχτικές. Εάν δεν είσαι έτοιμος να μοιραστείς τη μέρα σου με τον άνθρωπό σου, η γλυκιά παρουσία του που έβλεπες κάθε τόσο και σε γέμιζε χαρά κι ερωτισμό, μπορεί να προβεί ασφυχτική.
Και μπορεί να μην είσαι ποτέ έτοιμος να συγκατοικήσεις με κάποιον, όσο έρωτα κι αν τρέφεις γι’ αυτόν. Γιατί η κοινή στέγη δε σχετίζεται με την αγάπη. Σχετίζεται με το άτομο, τις ανάγκες και τα όριά του. Κι όταν ο άνθρωπος που έχεις επιλέξει να στέκεται δίπλα σου δεν μπορεί να συμβαδίσει με τα όριά σου, αφού τα δικά του απέχουν κατά πολύ, ή πιο απλά οι ανάγκες σας δε συμβαδίζουν, δημιουργείται ένταση, και μάλιστα σοβαρή.
Κι αυτό δεν είναι κακό. Κάνεις δεν είναι υποχρεωμένος να μένει με τον άνθρωπό του, αν δεν αντέχει. Αν νιώθει ότι μέσα στο σπίτι που στεγάζεται η κοινή σας πορεία, χάνει τον εαυτό του. Γιατί ερωτεύεσαι για να βρεις τον εαυτό σου. Να βρεις μια νέα σου πτυχή που θα τη μοιραστείς με τον αγαπημένο σου. Δε δεσμεύεσαι για να σταματήσεις ν’ ανασαίνεις. Δεν κάνεις σχέση για να πάψεις να ζεις ελεύθερος. Επομένως, όταν κάποιος βλέπει, νιώθει και βιώνει πως πνίγεται μένοντας στο ίδιο σπίτι με τη σχέση του, μιλάει! Επικοινωνεί τι ανάγκες και τις επιθυμίες του και δε σιωπά. Έτσι άλλωστε, σέβεσαι τον εαυτό σου και τον άνθρωπό σου.
Κι εντάξει, δε σας λέω πως είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να πεις στο σύντροφό σου ότι δε θέλεις πλέον να μένετε μαζί, αλλά θέλεις να παραμείνετε μαζί. Είναι δύσκολο, γιατί δεν ξέρεις κι ο άλλος πώς θα το πάρει. Κι έχει δικαίωμα να το πάρει όπως του ακουστεί και το νιώσει. Όμως, γι’ αυτό είσαι εσύ εκεί, για να του εξηγήσεις και να μην αφήσεις τα σύννεφα να πνίξουν τη σχέση σας. Κι η συγκεκριμένη κουβέντα όσο δύσκολη κι αν είναι, πρέπει να γίνει, αν θέλουμε να προστατέψουμε τη σχέση μας.
Να ξεκινήσω όμως λέγοντας, πως προτού πάρουμε μια σημαντική απόφαση για τη σχέση μας, πρέπει να έχουμε στον νου μας πως δεν είμαστε μόνοι. Είναι άδικο ν’ αποφασίσουμε χωρίς πρώτα να έχουμε συζητήσει με τον άνθρωπό μας τι μας ενοχλεί και τι ενδεχομένως θα θέλαμε να αλλάξει εκείνος. Θέλω να πω, πως αν ο σύντροφός μας κάνει κάτι που μας δυσαρεστεί ή μας πιέζει, είναι δίκαιο πρώτα να του το επικοινωνήσουμε και να του δώσουμε μια ευκαιρία να τ’ αλλάξει. Και φυσικά, ουδείς αναμάρτητος, οπότε κάτι θα χρειαστεί ν’ αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι. Επομένως, σε καμία περίπτωση δε θα στήσουμε στον τοίχο τον άλλο, αλλά θα συζητήσουμε με κοινό σκοπό. Και να θυμάστε πως εμείς κι ο σύντροφός μας είμαστε σύμμαχοι. Ποτέ αντίπαλοι. Πάντα εργαζόμαστε για τον ίδιο σκοπό, την καλυτέρευση της σχέσης και τον πολλαπλασιασμό της αγάπης.
Έτσι λοιπόν, φτάνουμε στο σημείο όπου η ευκαιρία δόθηκε, η στάση δεν άλλαξε, κι ακόμη κι αν άλλαξε, η πίεση δεν έφυγε και γνωρίζουμε πως δε θα φύγει. Μας πνίγει. Έρχεται η στιγμή που πρέπει να γίνει η μεγάλη κουβέντα. Και θα γίνει, αρχής γενομένης λέγοντας την αλήθεια. Μπορούμε κάλλιστα να εξηγήσουμε στον άνθρωπό μας πως πνιγόμαστε. Ότι η παρουσία του ξεκινά να μας γίνεται σχεδόν αφόρητη, γιατί ακόμη κι αν ο ίδιος δε φταίει, εμείς δεν αντέχουμε να ζούμε μ’ άλλον κανέναν. Θέλουμε την ησυχία μας, την ηρεμία μας, το πρόγραμμά μας. Και προφανώς δε φταίμε ούτε κι εμείς. Δε χρειάζεται να βρούμε φταίχτη. Κανείς δε φταίει όταν μιλάμε γι’ ανθρώπινες ανάγκες, κι εκείνη τη στιγμή η ανάγκη μας δεν είναι η συγκατοίκηση. Την δοκιμάσαμε, τη ζήσαμε, δε τη θέλουμε.
Και στο κάτω κάτω, μπορούμε να εξηγήσουμε πως ζητώντας του να σταματήσουμε να μένουμε μαζί προστατεύουμε την ίδια μας τη σχέση, κι όχι απλώς τον εαυτό μας. Κι όσο κλισέ κι αν ακουστεί, προστατεύουμε ακόμη και τον σύντροφό μας τον ίδιο. Γιατί αν κάτι το κάνουμε πιεστικά και καταναγκάστηκα, δεν είναι το ίδιο. Οι τσακωμοί θα ενταθούν και θα γίνουν ανυπόφοροι κι η σχέση αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί. Έτσι λοιπόν, θα προτάξουμε το καλό της σχέσης και του εαυτού μας.
Κλείνοντας, αν κι οι ίδιοι το νιώθουμε είναι όμορφο και καθησυχαστικό για τον σύντροφό μας να τον διαβεβαιώσουμε πως η σχέση μας θα παραμείνει ως έχει. Μπορούμε να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε μαζί, να κάνουμε τα ίδια πράγματα μαζί, να συνεχίσουμε τις ίδιες συνήθειες. Κι ακόμη κι αν δεν επιθυμούμε να παραμείνει ίδια, ας καθίσουμε από κοινού να θέσουμε νέα όρια και προοπτικές, ώστε κι οι δυο να νιώθουμε ελεύθεροι, ερωτευμένοι κι αισιόδοξοι για τη σχέση!
Όπως και να ‘χει η ζωή κι οι επιλογές είναι δικές μας και θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να τις διεκδικούμε. Σαφώς όμως, δεν είμαστε μόνοι μας και σε κάθε περίπτωση θα πρέπει πρώτα να μιλάμε και να λαμβάνουμε αποφάσεις από κοινού με τον σύντροφό μας. Έτσι κι αλλιώς η σχέση είναι δική μας κι έχουμε κι οι δυο λόγο πάνω σ’ αυτήν. Δε βρισκόμαστε σ’ αντίπαλα στρατόπεδα. Έτσι θα πρέπει ν’ αντιλαμβανόμαστε τις σχέσεις. Και ποτέ δεν πρέπει να μειώνουμε τον εαυτό μας, να γινόμαστε σάκοι του μποξ για να προστατεύουμε άλλους, να κάνουμε εκπτώσεις στα συναισθήματά μας. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χειροτερεύουμε μια ήδη τεταμένη κατάσταση.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
