Οι περισσότεροι άνθρωποι εκ φύσεως λατρεύουμε την περιπέτεια στη ζωή μας. Η αδρεναλίνη θέλουμε να κυλά στο αίμα μας. Ο έρωτας αποτελεί τον ορισμό του αγνώστου και σ’ όποια ηλικία κι αν τον γευτούμε για πρώτη φορά, μαγευόμαστε, ακόμη κι αν μας πονά. Απ’ την πρώτη στιγμή που βρέχουμε τα χείλη μας με πάθος, κάποιοι θέλουν κι άλλο, ξανά και ξανά, ενώ άλλοι απομακρύνονται επιλέγοντας καλύτερα την ελευθέρια τους, καθώς βλέπουν τις σχέσεις -κυρίως τις μακροχρόνιες- ως απειλή κι ως εμπόδιο της ζωής και της ανεξαρτησίας τους.
Οι μακροχρόνιες σχέσεις θέλουν πολλή προσπάθεια κι υπομονή, για ν’ αντέξουν στον χρόνο, χωρίς να χάσουμε τον εαυτό μας. Θα υπάρξουν καβγάδες, γκρίνιες, πιεστικές υποχρεώσεις και πίεση, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στις εφήμερες και μη δεσμευτικές σχέσεις. Οι έφηβοι στην τρυφερή ηλικία που ζουν διψούν για νέες εμπειρίες, θέλουν να ζουν με απόλυτη ελευθέρια χωρίς κανέναν να τους κάνει κουμάντο, χωρίς καμία υποχρέωση, χωρίς πρέπει, μόνο θέλω. Ακούν την καρδιά τους κι ό,τι γίνει, γι’ αυτό κι είναι ευτυχισμένοι! Κι όμως, στον αντίποδα αυτού του εφηβικού προφίλ, οι ίδιοι επαναστατικοί έφηβοι επιλέγουν τη σοβαρή δέσμευση, που πολλοί ενήλικες τρέμουν, μαζί με όλα τα επακόλουθά της.
Πολλοί αναρωτιούνται αν μια μακροχρόνια σχέση αποτελεί εμπόδιο για έναν έφηβο, όμως, κάνεις και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο για εμάς, πέρα απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό. Δυσκολίες και προκλήσεις όλοι αντιμετωπίζουμε, μα μόνον όταν παραδοθούμε οι ίδιοι σ’ αυτές μας νικούν. Έτσι είναι και μια μακροχρόνια σχέση για έναν έφηβο και για όλους μας, θαρρώ. Σημασία έχει πώς τη βλέπει εκείνος, πώς τη διαχειρίζεται και την αντιμετωπίζει, πόσο χώρο δίνει στον άλλον να καταπατήσει τα όριά του και πόσο υπολογίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Το παν είναι να ξέρουμε τι θέλουμε και να θέτουμε τα όριά μας. Βέβαια, να μου πείτε ότι αυτό δεν το καταφέρνουμε ούτε ως ενήλικες, πώς θα το καταφέρει ένας έφηβος; Κι όμως, έχουμε μέσα μας όλοι τη λογική να κατανοούμε αν περνάμε καλά ή όχι, αν μας γεμίζει η ζωή μας, αν μας προσφέρει ελευθέρια και δύναμη για το μέλλον. Όλοι νιώθουμε. Το θέμα είναι αν δε μας γεμίζει τι κάνουμε. Άλλοι το παραβλέπουν, άλλοι προσπαθούν απλώς να το αλλάξουν κι άλλοι κάνουν τα πάντα γι’ αυτό.
Ο τόσο στενός δεσμός που αναπτύσσουν ορισμένοι έφηβοι είναι λογικός, γιατί αναζητούμε έναν εξίσου ασφαλή δεσμό σταθερό, μόνιμο, όσο αυτός με τη μητέρα μας. Κι αν καταφέρουμε και τον βρούμε, φοβόμαστε να τον χάσουμε, πιστεύοντας αφελώς πως κανείς άλλος δε θα μας αγαπήσει. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος ενός εφήβου.
Ο κίνδυνος που ενέχει στις μακροχρόνιες σχέσεις είναι η στασιμότητα και η παραμονή σ’ αυτήν λόγω φόβου για το άγνωστο. Κι εκεί μας περιμένει η καταπίεση. Η εφηβική ηλικία βιώνει μια σειρά αλλαγών και μεταβάσεων. Και ναι, δεν είναι απίθανο ένα παιδί να βαλτώσει για μια σχέση. Όμως για εκείνο, τη δεδομένη στιγμή αυτή η σχέση είναι ο έρωτας της ζωής του. Πολλοί θα το κάνουν, πολλοί χρόνια αργότερα θα ευγνωμονούν κι άλλοι θα μετανιώνουν. Έτσι όμως, μια μακροχρόνια σχέση μπορεί να σταθεί πράγματι εμπόδιο στην εξέλιξη του εφήβου.
Απ’ την άλλη πλευρά, βρισκόμενος σε μια μακροχρόνια σχέση, από μικρή ηλικία μαθαίνεις να σέβεσαι, να προσφέρεις φροντίδα, να ζεις με έναν άνθρωπο και να τον αγαπάς, σαν να είναι ο άνθρωπός σου. Και ποτέ δε ξέρεις, μπορεί κάποτε να γίνει. Μέσα από μια μακροχρόνια σχέση σε μικρή ηλικία αν μη τι άλλο ωριμάζεις. Την ηλικία αυτή συνεπάγεται ξεγνοιασιά, μα αυτό δεν είναι ο κανόνας. Πόσοι έρωτες στέριωσαν από μπουμπούκια. Κι αν ακόμη δε στεριώσει, έχεις επωφεληθεί πολύ. Έχεις λάβει κι έχεις δώσει αγνή αγάπη, γιατί ως έφηβοι είμαστε συναισθηματικοί, γιατί κινούμαστε στο άγνωστο κι έχουμε ανάγκη από τη σύνδεση. Πιθανώς, δεν έχουμε προλάβει να πάρουμε την πρώτη κρυάδα του έρωτα, να πονέσουμε και να κλάψουμε γι’ αυτόν.
Σε νεαρή ηλικία, ζούμε τα πάντα στο κόκκινο. Νιώθουμε πως βρήκαμε το λιμάνι μας για πάντα, τα όνειρα πάνε κι έρχονται, κι όντες σε μια μακροχρόνια σχέση δηλώνουμε έτοιμοι να κάνουμε τα πάντα γι’ αυτήν. Δεν αφήνουμε κανέναν να διαψεύσει πως αυτό που ζούμε είναι μοναδικό και πως αξίζει τη προσπάθεια και τον κόπο. Πως αυτό μας ελευθερώνει και δε μας εμποδίζει. Κάθε μέρα δενόμαστε όλο και περισσότερο με τον άνθρωπό μας, δημιουργούμε στιγμές αγάπης, τρυφερότητας, χτίζουμε όνειρα κοινά.
Γιατί λοιπόν αυτό να είναι εμπόδιο; Γιατί να μας στερεί ζωή μια τρυφερή σχέση που έτυχε αντί για δυο εβδομάδες, να διαρκεί 2 χρόνια; Αντιθέτως, τη δεδομένη στιγμή που το ζούμε μας δίνει ενέργεια και μας γεμίζει συναισθήματα και θέληση να ζήσουμε τη ζωή μας. Ο φόβος του αγνώστου μας δίνει κι εδώ πνοή, γιατί σε μια μεταβατική ηλικία όλα είναι πιθανά. Να κι εδώ και το στοιχείο της περιπέτειας λοιπόν, που έλκει τους εφήβους.
Χρειάζεται όμως ωριμότητα κι είμαι σίγουρη πως οι έφηβοι που επιλέγουν την απόλυτη δέσμευση συνδεδεμένη με την προσωπική τους ελευθέρια κι ανέλιξη, σίγουρα είναι ώριμοι. Είναι ικανοί να βάλουν τέλος όταν η εφηβική σχέση βαλτώνει, οδηγεί σε αδιέξοδο, γίνεται καταπιεστική και τους κρατά πίσω. Ο άνθρωπός μας, όποια ηλικία κι αν έχει θα πρέπει να μας ωθεί να ζήσουμε και να κάνουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας. Κι οι θυσίες δεν είναι εμπόδιο. Όλοι θυσιάζουμε κάτι στη ζωή μας για κάποιον που αγαπάμε.
Αρκεί να είμαστε εκεί να ζυγίζουμε τι χάνουμε, τι δίνουμε, τι παίρνουμε και τι μας γεμίζει. Δε γίνεται να μη θυσιαστείς, να μη χάσεις κάτι, αρκεί αυτό που κερδίζεις απ’ όλο αυτό να είναι πιο σημαντικό. Ας απελευθερωθούμε απ’ τα «πρέπει» και «δεν πρέπει» μας κι ας ζήσουμε τις στιγμές μας όπως θέλουμε. Η ζωή είναι δική μας, και τα λάθη επίσης.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
