Το να γνωρίζει κάποιος πως κάτι στη ζωή του έχει ημερομηνία λήξης είναι ρεαλιστικό. Το να γνωρίζει όμως την ακριβή αυτή ημερομηνία, είναι ψυχοφθόρο. Και πόσο μάλλον, όταν αυτό το επερχόμενο τέλος έχει να κάνει μ’ έναν άλλον άνθρωπο και στην προκείμενη περίπτωση τον άνθρωπό σου. Όταν αφήνει εσένα να μετράς αντίστροφα για την τελευταία αγκαλιά, το τελευταίο φιλί, τον τελευταίο έρωτα. Κι ο αποχωρισμός πονάει περισσότερο όταν είναι άδικος, απρόσμενος, ακούσιος κι αναγκαστικός.
Και δεν αναφέρομαι στον αποχωρισμό λόγω θανάτου. Αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, όπου ο πόνος είναι ανείπωτος. Μιλάω για τον χωρισμό δυο ερωτευμένων ανθρώπων, και το πόσο εκείνος πονάει όταν η σπίθα καίει ακόμη ανάμεσά τους και είναι χώρια λόγω απόστασης ή διαφορετικών επιλογών. Και πραγματικά, πόσο δύσκολο είναι να πεις: «είμαι ερωτευμένος, αλλά πρέπει να ακολουθήσω το όνειρό μου!». Πόσο δύσκολο είναι στ’ αλήθεια, να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις πως αυτό που πραγματικά θέλεις και σε γεμίζει είναι κάτι μακριά απ’ τον άνθρωπό σου που ήδη σε γεμίζει;
Συνήθως, σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα ζευγάρια έχουν την τάση να παραβλέπουν αυτό που νιώθουν ή επιθυμούν και να καταπιέζουν τον εαυτό τους για τον σύντροφό τους. Κάνουν πράγματα κι αλλαγές στη ζωή τους μόνο και μόνο γι’ έναν έρωτα, χωρίς να τους είναι 100% αρεστές. Και θα μου πείτε, αυτό δεν είναι ο ερωτάς; Αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμοί; Ναι έχει κι απ’ αυτό, αλλά όλα με όριο. Κι όταν κάποιος συνειδητοποιήσει ότι ζητά αλλά πράγματα, μεγαλύτερα, σ’ άλλους τόπους, οφείλει να τα κυνηγήσει, γιατί έρωτες θα ‘ρθουν πολλοί, ευκαιρίες όμως, λίγες. Και σίγουρα, αυτή η απόφαση κι η αλλαγή δεν είναι εύκολη για κανέναν απ’ τους δυο. Δεν είναι εύκολο να χωρίζει κανείς αν αγαπάει, αν έχει έρωτα και πάθος για τον άνθρωπό του, όσο κι αν ξέρει πως δε θα λειτουργήσει τίποτα άλλο.
Κι από τη στιγμή που για παράδειγμα, θ΄αποφασίσετε εσείς να χωρίσετε, οφείλει ο ένας να υποστεί τον θυμό του άλλου. Γιατί αυτός ο χωρισμός πονάει περισσότερο από κάθε άλλον, αφού είναι ακούσιος, άδικος και ψυχοφθόρος -ειδικά για αυτόν που μένει πίσω και δεν πήρε την απόφαση. Και σίγουρα, δεν είστε συνηθισμένοι να χωρίζετε με αγκαλιές ζέστες κι αληθινές, με φιλιά τρυφερά και δάκρυα αγάπης. Γιατί όσο υπάρχει έρωτας κι όχι απλώς αγάπη, αλλά πάθος ζωντανό, έτοιμο να σας κατακλύσει, δεν μπορείτε να αποδεχθείτε ότι δε θα ξαναδείτε τον άνθρωπό σας.
Κι ο χωρισμός πάντα θα πονάει περισσότερο όταν υπάρχει αγάπη. Και τη στιγμή που αποφασίζει κανείς να χωρίσει επειδή «πρέπει», τα λόγια είναι φτωχά. Το μόνο που μπορεί να κάνει ένα ζευγάρι σ’ αυτήν τη φάση, είναι να περάσει χρόνο μαζί. Να θυμηθεί τα παλιά, τα πρώτα του ραντεβού, να δημιουργήσει νέα. Να καθίσουν κι οι δύο να φάνε μαζί, να κοιμηθούν, να κάνουν έρωτα, να γελάσουν και να κλάψουν αγκαλιά. Να κάνουν όσα περισσότερα μπορούν. Όλα όσα αγάπησαν να κάνουν παρέα κι όλα εκείνα που θα τους λείψουν.
Να κάνουν έρωτα, όπως έχουν λατρέψει να κάνουν, με τη χημεία που έχουν βρει. Να μοιραστούν μερικές τελευταίες στιγμής ηδoνής και πάθους, πριν αποχωριστούν επ αορίστου. Να κοιμηθούν και να δουν ταινίες αγκαλιά. Να δημιουργήσουν τις στιγμές εκείνες που θα τους μείνουν αξέχαστες. Να ευχαριστηθούν τις συνήθειες που μοιραζόταν καθημερινά. Να συζητήσουν. Να προσπαθήσουν να μάθουν όσα περισσότερα μπορούν ο ένας για τον άλλον. Να ερωτευτούν απ’ την αρχή. Και το κυριότερο; Να μην αποχωριστούν. Όχι ακόμη! Να μην αφήσουν τις τελευταίες ημέρες τους να περάσουν με κλάματα, με γιατί, με πόνο, με θυμό. Είναι η δική τους στιγμή. Η τελευταία τους. Είναι κρίμα να αναλωθούν στον επερχόμενο χωρισμό κι όχι στην αγάπη και τη σχέση που με επιτυχία δημιούργησαν.
Κι έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού. Η στιγμή που αγκαλιάζει κανείς τον άνθρωπό του και η καρδιά του θέλει να σπάσει. Ξέρει πως είναι η τελείται του φορά, μα ελπίζει πως κάποια στιγμή θα ξαναμπεί σ’ αυτήν την αγκαλιά, με όποια ιδιότητα. Το τελευταίο φιλί πονάει πολύ -και θα πονάει για καιρό, και η αίσθησή του στα χείλη, υπάρχει για καιρό. Αυτή είναι η στιγμή που το ζευγάρι μπορεί επιτέλους να θρηνήσει. Το νιώθει, κλαίει αγκαλιά, κι αν ο θυμός το κατακλύζει, ξεσπάει. Ξεσπάει για τον έρωτα που αφήνει να χαθεί. Για έναν έρωτα που μπορεί να μην έχει ξανά την ευκαιρία να ζήσει, και η ζωή τον παίρνει απ’ τα χέρια.
Σημασία έχει όμως να κρατάμε στο μυαλό μας, πως κάθετι που βιώνουμε είναι κομμάτι μας. Ας κρατήσουμε λοιπόν έτσι τον έρωτα και τη σχέση που τόσο βίαια αφήσαμε πίσω μας. Και ποτέ δεν ξέρεις! Ίσως κάπου, κάποτε, υπό άλλες συνθήκες, πιο ευνοϊκές, βρεθούμε ξανά και ερωτευθούμε πιο αληθινά κι έντονα! Ας πούμε λοιπόν εις το επανιδείν, κι όχι αντίο!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
