Τα πολλά piercings και τατού δείχνουν πως ίσως κακοποιήθηκες ως παιδί

Τα τατουάζ και το piercing τις τελευταίες δεκαετίες κερδίζουν όλο και περισσότερους οπαδούς. Σχεδόν όλοι μας έχουμε επέμβει στο σώμα μας με κάποιον τρόπο, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Για κάποιους αποτελεί μέρος της κουλτούρας και της παράδοσής τους, ενώ γι’ άλλους είναι ένας τρόπος να ομορφύνουν το περιτύλιγμά τους. Άλλωστε τι είναι το σώμα μας; Ένας καθρέπτης του εαυτού μας. Κι εννοείται, πως όσο διαφορετικά είμαι τα γούστα όλων μας, τόσο διαφορετικά είναι και τα τατουάζ μας ή ο τρόπος και τα σημεία που επιλέγουμε να βάλουμε σκουλαρίκια.

Και φυσικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Δεν επιλέγουμε στην τύχη κάποιο σχέδιο τατουάζ, ούτε επιλέγουμε με κλειστά μάτια τα σκουλαρίκια που θα φορέσουμε ή τις τρύπες που θα κάνουμε. Κάθε τι πάνω μας είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι μια απολύτως συνειδητή επιλογή μας, με βάση την ψυχοσύνθεσή μας, τα βιώματά μας, τις εμπειρίες μας.

Και θα σταθώ στα βιώματα, γιατί αυτά σκιαγραφούν τη ζωή μας. Δεν την καθορίζουν οριστικά, αλλά παίζουν σημαντικότατο ρόλο. Αν κι οι έρευνες επί του θέματος βρίσκονται ακόμη σε πρώιμο στάδιο, πολλοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να βρουν αν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ της παιδικής παραμέλησης και κακοποίησης με την ύπαρξη τατουάζ και piercing. Πολλοί υποστηρίζουν μάλιστα, πως τα αρνητικά παιδικά βιώματα είμαι εκείνα που μας παρακινούν να σημαδέψουμε το σώμα μας, με κάθε τρόπο. Άλλωστε, τα τατουάζ και τα piercings αποτελούν για πολλούς έναν τρόπο να δείξουν πως είναι κυρίαρχοι του σώματός τους. Πως έχουν το πάνω χέρι στη ζωή τους και κάνουν ό,τι θέλουν. Μήπως επειδή κάποιος, κάποτε τους εμπόδισε να είναι ο εαυτός τους; Μήπως κάποιος τους τραυμάτισε συναισθηματικά;

Ερευνητές μάλιστα υποστηρίζουν πως η ύπαρξη τατουάζ συνδέεται με ψυχολογικές διαταραχές, τάση μη αυτοκτονικού αυτοτραυματισμού, διατροφικές διαταραχές ή διαταραχές προσωπικότητας. Δεν αναφερόμαστε σ’ ένα τατουάζ, αλλά στα πολλαπλά. Δεν αναφερόμαστε σε μια ή περισσότερες τρύπες στους λοβούς των αυτιών μας, αλλά σε πολλά και διαφορετικά σημεία.

Το σημαντικότερο όμως είναι, πως απ’ ό,τι φαίνεται όλα αυτά συνδέονται με την παιδική παραμέληση και την παιδική σεξουαλική, συναισθηματική ή και σωματική κακοποίηση. Και προφανώς, ένας άνθρωπος που έχει κακοποιηθεί, θα αναζητήσει διόδους διαφυγής οπουδήποτε και θα θελήσει να ανακτήσει την κυριαρχία από το σώμα του. Είναι απολύτως φυσιολογικό ένα παιδί που δεν έζησε ξέγνοιαστη παιδική ηλικία να θέλει να νιώσει ότι ανακτά δύναμη, αφού τη στερήθηκε. Να δείξει πως έχει επιθυμίες. Πως ξέρει και παίρνει πρωτοβουλίες. Έχει προτιμήσεις και κάνει ό,τι θέλει. Επειδή μπορεί.

Επίσης, σύμφωνα με τις υπάρχουσες έρευνες η υπερβολική επέμβαση στο σώμα μας σχετίζεται και με μια τάση θυματοποίησης, που όλοι λίγο πολύ φέρουμε μέσα μας ως άνθρωποι. Αν δηλαδή κάποιος έχει υποστεί κάτι τραυματικό ως παιδί, έχει πολλές πιθανότητες να χαράξει στο σώμα του για να το θυμάται και να το δείχνει. Να το δείχνει και να μπορεί να αφηγείται την ιστορία και να φανερώνει πως πλέον είναι δυνατός κι έχει βγει νικητής απ’ όλο αυτό. Όμως δεν έχει αποστασιοποιηθεί. Το φέρει ακόμη μαζί του, κι έτσι  δεν το ξέχνα.

Επίσης, μια τραυματική παιδική εμπειρία κάποιου που βίωσε είτε την παραμέληση είτε οποιασδήποτε μορφής κακοποίηση μπορεί να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα. Αντί να θέλει να χαράξει κάτι αντίστοιχο στο σώμα του, μπορεί να θελήσει να κάνει κάτι τελείως διαφορετικό. Κάτι χαρούμενο, ελπιδοφόρο κι αισιόδοξο. Κάτι άσχετο και ταυτοχρόνως απόλυτα σχετικό. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και το μυαλό τους επίσης.

Ακόμη, άτομα που καταφεύγουν σ’ αυτή τη συμπεριφορά κι επιθυμούν να χτυπήσουν ευφάνταστα, μεγάλα και πολλαπλά τατουάζ στο σώμα τους ή να κάνουν υπερβολικά πολλές κι extreme τρύπες στο πρόσωπο ή το σώμα τους, φαίνεται πως επιζητούν ως έναν βαθμό τον θαυμασμό. Προσπαθούν ναεπιβεβαιώσουν πως είναι σημαντικοί, διαφορετικοί. Προσπαθούν να δείξουν την αξία τους μέσα από συμπεριφορές που δε σχετίζονται μ’ αυτήν. Και προφανώς ο λόγος είναι και πάλι πως οι ίδιοι ως παιδιά δεν έλαβαν τη φροντίδα και την προσοχή που τους άρμοζε, οπότε σήμερα προσπαθούν να την κερδίσουν με κάθε τρόπο. Και το σώμα μας είναι δικό μας, οπότε κι είναι εύκολο να ξεσπάσουμε σ’ αυτό.

Κλείνοντας, θα ήθελα να πω πως οι άνθρωποι που έχουν έρθει αντιμέτωποι με οποιασδήποτε μορφής βίας κατά την παιδική τους ηλικία, ή έχουν βιώσει την παραμέληση κι όχι την παιδική φροντίδα κι οικογενειακή θαλπωρή, είναι οι πραγματικοί σούπερ ήρωες. Είναι μαχητές της ζωής και δυνατότεροι από κάθε άλλον. Κι αυτό γιατί ένα παιδί δεν είναι γεννημένο για ν’ αντιμετωπίζει συνθήκες όπως ο πόνος, σωματικός κι συναισθηματικός. Και κάθε ήρωας χρειάζεται και το χαρακτηριστικό του. Απλώς καμιά φορά, αυτό έρχεται με μελάνι στην πλάτη, στο χέρι, στο πόδι, και πάει λέγοντας.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!