Πολλοί υποστηρίζουν πως ο τρόπος με τον οποίο χωρίζει ένα ζευγάρι δείχνει την ποιότητα του έρωτά τους. Στη σχέση, όπως και στον χωρισμό χρειάζεται να υπάρχει αγάπη κι αμοιβαίος σεβασμός. Σίγουρα υπάρχουν κι εξαιρέσεις και συμφωνούμε πως δεν κρίνουμε έναν έρωτα από στιγμές αδυναμίας- εξαρτάται βέβαια κι από την έντασή τους. Ο χωρισμός αυτό είναι, μια στιγμή αδυναμίας, μια τελευταία στιγμή που μοιράζεται από κοινού το ζευγάρι, ένα τελευταίο φιλί. Το συγκεκριμένο φιλί έχει γλυκόπικρη γεύση, διότι συνοψίζει όλες τις ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις που βίωσε από κοινού το ζευγάρι. Μ’ αυτή την κίνηση ευχαριστεί ο ένας σύντροφος τον άλλον για ό,τι έζησαν μαζί και δίνουν την υπόσχεση πως θα θυμάται ο ένας τον άλλον, μετά το αντίο.
Οι σκέψεις που περνούν απ’ το μυαλό μας τη στιγμή που για τελευταία φορά αντικρίζουμε τον άλλοτε αγαπημένο μας σύντροφο είναι πολλές, όπως και τ’ ανάμεικτα συναισθήματα που βιώνουμε. Ευτυχία, ευγνωμοσύνη, θλίψη, προδοσία, κι αλλά πολλά ενώνονται, συνθέτοντας μια γλυκιά μελωδία που πλαισιώσουν έναν, συχνά, δύσκολο χωρισμό. Κι ο χωρισμός τις περισσότερες φορές είναι επίπονος, εάν εξαιρεθούν βέβαια περιπτώσεις που λείπει η εμπλοκή, διότι πολλοί άνθρωποι επενδύουν στον ερωτικό τους σύντροφο και πιστεύουν στην εξέλιξη της σχέσης που συνάπτουν. Επιτρέπουν στον εαυτό τους να ονειρευτεί πλάι τους, να ελπίσουν για μια κοινή πορεία, η οποία καλώς ή κακώς εκτροχιάζεται κι ο καθένας ακολουθεί χωριστά μονοπάτια στη ζωή. Κι αυτή η στιγμή, που συνειδητοποιείς πως όλα σιγά-σιγά γκρεμίζονται και τελειώνουν, πονάς κι απογοητεύεσαι.
Η τελευταία στιγμή, λοιπόν, ενός ζευγαριού είναι άκρως προσωπική και συναισθηματικά φορτισμένη. Αστραπιαία περνούν όλες οι αναμνήσεις μας σαν flashback στην οθόνη του μυαλού μας, κι πολλοί από εμάς έχουμε την τάση σ’ αυτό το πέρασμα να μένουμε στις όμορφες στιγμές και να τις εξιδανικεύουμε, επιβαρύνοντας επιπλέον τα συναισθήματά μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξιδανικεύουμε τον άνθρωπό μας, τον τελειοποιούμε στα μάτια μας, αγνοώντας τα ελαττώματα που μέχρι πρότινος πιθανόν να μας ενοχλούσαν έντονα και να δημιουργούνταν εντάσεις εξαιτίας αυτών. Απ’ την άλλη πλευρά, ενδέχεται κι απλώς να συνειδητοποιούμε, πως στεκόμασταν σε ασήμαντες λεπτομέρειες, οι οποίες τη στιγμή που χάνουμε τον άνθρωπό μας δεν έχουν καμία σημασία.
Επίσης, όλος αυτός ο ρομαντισμός μπορεί να κάνει ξαφνικό γύρισμα 180 μοιρών στο ανθρώπινο μυαλό, κι ο φόβος του χωρισμού να μας γεμίσει μ’ ανεξήγητα αρνητικά συναισθήματα για τον σύντροφό μας. Σ’ αυτό το σημείο, πολλοί χρησιμοποιούν την άρνηση ως μηχανισμό άμυνας, με σκοπό να διαχειριστούν τη λύπη τους. Η άρνηση ωστόσο, δε βοηθά καθώς διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, δεν προσπαθούν να συμφιλιωθούν μαζί της και να την αποδεχτούν κι έτσι το μυαλό αναζητά εναλλακτικά σενάρια για να τροποποιήσει την αλήθεια, να καλύψει τον χωρισμό. Ο μηχανισμός αυτός μπορεί μεσοπρόθεσμα να προφυλάξει την έντονα πληγωμένη προσωπικότητα, μακροπρόθεσμα όμως δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, διότι το άτομο ενδέχεται να προσγειωθεί ξαφνικά στην πραγματικότητα και να πληγωθεί πολύ περισσότερο.
Συνεχίζοντας, υπάρχει και η τάση για υπερβολή και γιγάντωση της αρνητικής πλευράς ολόκληρης της σχέσης. Έτσι λοιπόν, σε έναν επικείμενο χωρισμό, ενδέχεται κάποιος να προσηλωθεί σ’ όλα τα δυσάρεστα γεγονότα που έχει βιώσει με το ταίρι του, και κυρίως στα αρνητικά του συναισθήματα, με ασυνείδητη πρόθεση να ικανοποιηθεί ο εγωισμός του. Άλλωστε, η εύκολη λύση είναι να επιρρίψουμε όλες τις ευθύνες στον πρώην σύντροφό μας για να νιώθουμε καλά εμείς με τον εαυτό μας. Δυστυχώς όμως, κάτι τέτοιο προφανώς και δεν ισχύει. Στις περισσότερες περιπτώσεις, για να χωρίσει ένα ζευγάρι έχουν βάλει το χεράκι τους και οι δύο.
Ας επιστρέψουμε όμως, σε εκείνο το τελευταίο φιλί που μοιράζεται ένα ζευγάρι, λίγο πριν χωριστούν οριστικά οι δρόμοι τους. Όσοι το έχουμε βιώσει, ίσως με ευκολία συμφωνούμε πως τα συναισθήματα αυτού του φιλιού είναι ιδιαίτερα. Απ’ τη μια, -εξαρτάται πάντα βέβαια το ζευγάρι, την πορεία της σχέσης και τους λόγους που οδήγησαν στον χωρισμό-, κυριαρχεί μια λαχτάρα να το ευχαριστηθείς όσο περισσότερο μπορείς, διότι ξέρεις ότι δε θα ξανά έχεις την ευκαιρία, κατά πάσα πιθανότητα. Αφετέρου, υπάρχει κι ένα μικρό χάσμα, μια αίσθηση συναισθηματικής απομάκρυνσης και μια αμηχανία που σε κάνουν να σκεφτείς αν όντως φιλάς τον άνθρωπό σου.
Όπως και να έχει όμως, όσο κι αν μας ενοχλεί να το ακούμε σε τέτοιες καταστάσεις, πράγματι, έτσι είναι η ζωή! Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν για να έρθουν άλλοι και να μείνουν ή να φύγουν κι αυτοί. Οι χωρισμοί είναι για εκείνους που δε φοβούνται να ερωτευτούν. Σε κάθε χωρισμό όμως, ας κρατάμε τα όμορφα και τα δύσκολα, να γινόμαστε καλύτεροι και να μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος εκείνος που αφήνουμε πίσω μας ήταν επιλογή μας. Ας ευχαριστήσουμε τους πρώην μας για όσα μας έμαθαν και προχωράμε μπροστά!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
