Οι βροχερές ημέρες αναμφισβήτητα είναι ιδιαίτερες και δύσκολες για πολλούς, ιδίως για εμάς, άτομα μεσογειακών λαών, που καθημερινά έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το φως του ήλιου να λάμπει κοντά μας. Για κάποιους ένα βροχερό πρωινό αποτελεί μια ευκαιρία για την απόλυτη τεμπελιά, αν το επιτρέπει η καθημερινότητα, μια μέρα που μπορεί να αφιερωθεί για χαλάρωση, ξεκούραση, ενώ για άλλους αποτελεί ξεκάθαρο εμπόδιο της καθημερινότητάς τους, κάνοντας τα πάντα λιγάκι πιο δύσκολα.
Σπανίως θ’ ακούσουμε από ενήλικα χείλη πως αγαπούν τη βροχή, σε αντίθεση με τα παιδάκια που λατρεύουν να βρέχονται και να παίζουν έξω σ’ αυτήν. Έλα όμως που δεν είμαστε παιδιά, κι έχουμε σκέψεις…
Για κάποιον περίεργο τρόπο, οι μελαγχολικές μας σκέψεις τις βροχερές ημέρες χτυπούν παλαμάκια! Πολλοί από εμάς με ευκολία θα παρομοιάζαμε μια βροχερή ημέρα με μια θλιμέν’ ημέρα, κατά την οποία κυριευόμαστε από μελαγχολικά συναισθήματα και δεν επιθυμούμε ή πολλές φορές μπορεί ακόμη και να αδυνατούμε να σηκωθούμε απ’ το κρεβάτι μας. Είναι πολύ περίεργο, θαρρείς πως ο ανθρώπινος νους όταν καταλάβει πως έξω βρέχει αρχίζει να δουλεύει αντίστροφα και να ανακαλεί μνήμες παλιές, στενάχωρες. Σαν να βάζει τα δυνατά του να μας πληγώσει.
Έτσι λοιπόν, καθόλου άδικα, για πολλούς ένα βροχερό πρωινό έχει ταυτιστεί με μια ευκαιρία ανάπαυλας, μα κι αναπόλησης οτιδήποτε μας απασχολεί στη ζωή μας και μια ασυνείδητη προσπάθεια να ανακαλέσουμε, ίσως κι επί τούτου, κάτι δυσάρεστο, ικανό να μας μελαγχολήσει, ή έστω να μας ρίξει αισθητά τη διάθεση. Για τους πιο δραματικούς μάλιστα, αν δεν τρέξει και το δάκρυ μαζί με τη βροχή, δεν έχει νόημα.
Απ’ την άλλη πλευρά, σε μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση της βροχής, για τους λιγότερο συναισθηματικούς, είναι δύσκολη κι εκνευριστική και πάνω από όλα, αναμφισβήτητα, μας στερεί συνήθως τον, ασυνείδητα, αγαπημένο σε όλους μας ήλιο. Ίσως και γι’ αυτό τον λόγο, αν παρατηρήσετε, σχεδόν όλοι γύρω μας στον δρόμο, τη δουλειά, το σχολείο, αν βρέχει, πιθανότατα θα έχουν μια περίεργη και ταυτόχρονα συγκεκριμένη έκφραση ταλαιπωρίας, σύγχυσης, μελαγχολίας ή γκρίνιας. Γιατί λοιπόν η βροχή να είναι ικανή να μας προκαλεί τόσο μελαγχολική διάθεση, χωρίς να υπάρχει και κάποιος εμφανής, τουλάχιστον, ιδιαίτερος λόγος;
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, για να ξεμπλέξουμε λιγάκι το κουβάρι μας. Το 2008 οι Denissen et al, ενδιαφέρθηκαν να μελετήσουν την επίδραση της βροχής στην ανθρώπινη ψυχολογία. Έτσι, προσπάθησαν να καταγράψουν τη διάθεση των ανθρώπων τις ημέρες που έβρεχε, συγκρίνοντάς την με εκείνη των ηλιόλουστων ημερών. Έκπληξη προκαλούν τα ευρήματα της έρευνας, σύμφωνα με τα οποία, πάρα το γεγονός πως η πλειοψηφία από εμάς νιώθουμε περισσότερο στεναχωρημένοι τις βροχερές ημέρες, οι σταγόνες τις βροχής δεν επηρεάζουν αυτές καθαυτές αρνητικά τη διάθεσή μας.
Αντιθέτως, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, εκείνο που μας δυσαρεστεί τις βροχερές ημέρες δεν είναι άλλο πέραν απ’ την ασυνήθιστα χαμηλή ένταση του ηλιακού φωτός και κατ’ επέκταση τη συγκριτικά μικρή διάρκεια των συγκεκριμένων ημερών. Γι’ αυτό άλλωστε δεν είναι τυχαία κι η επικράτηση της άποψης πως οι λαοί που σπάνια βλέπουν το φως του ήλιου χαρακτηρίζονται ως περισσότερο καταθλιπτικοί!
Έτσι λοιπόν, ο ήλιος ακόμη κι αν δεν τον εκτιμάμε όσο θα έπρεπε, είναι πολύ σημαντικός για την ψυχολογία μας, κι αποτελεί τη φυσική πηγή της ευτυχίας μας. Εμβαθύνοντας περισσότερο, είναι γνωστό πως ο ανθρώπινος οργανισμός λαμβάνει βιταμίνη D όταν εκτίθεται στο ηλιακό φως κατά τη διάρκεια της ημέρας και με τη σειρά της αυτή η βιταμίνη αυξάνει τα επίπεδα της σεροτονίνης στον εγκέφαλό μας. Η σεροτονίνη είναι κι ευρέως γνωστή ως η ορμόνη κι ο ρυθμιστής της καλής μας διάθεσης. Η χαμηλή σεροτονίνη προμηνύει μελαγχολική διάθεση, ενώ όταν αυξάνεται, βελτιώνεται ταυτόχρονα κι η διάθεσή μας.
Καταλήγοντας λοιπόν, η ψυχολογία μας είναι ο καθημερινός μας σύμμαχος κι οδηγός. Εάν αυτή πλήττεται, επηρεάζεται κι η καθημερινότητά μας. Έτσι, δε χρειάζεται να νιώθουμε τύψεις την επόμενη φορά που αντιληφθούμε πως βρέχει και το μοναδικό πράγμα που θα θέλουμε να κάνουμε είναι απλώς να μείνουμε μόνοι. Είναι μια πραγματικότητα κοινή κι αποδεχτή από πολλούς, διότι η μελαγχολία δεν χτυπά την πόρτα μόνο σε εμάς, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται στους περισσοτέρους εκεί έξω.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Ρέκκα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
