Πάντα πίστευα στη χημεία των ανθρώπων. Αυτή η πίστη μου με βοήθησε να κατανοήσω τη ψιλή κουβέντα που έπιανα με έναν περιπτερά στα φοιτητικά μου χρόνια και τις χωρίς τέλος συζητήσεις μ’ ένα γέροντα στο καφενείο δίπλα από το σπίτι μου. Ο περιπτεράς μ’ έκανε να θέλω να είμαι κοινωνική με τους αγνώστους και ο γέροντας μου έμαθε να σέβομαι τη σοφία των καιρών.
Υπάρχουν οι άνθρωποι με το θετικό πόλο έλξης που είναι ίδιοι με σένα, τους συμπαθείς γιατί καταλαβαινόσαστε. Αυτοί σε επιβεβαιώνουν επειδή θυμίζουν έντονα τον εαυτό σου. Υπάρχουν οι άνθρωποι με τον αρνητικό πόλο έλξης που ανατροφοδοτούν τη φράση «τα ετερώνυμα έλκονται» και σου μαθαίνουν άλλες οπτικές γωνίες από τις δικές σου. Αυτοί σου θυμίζουν πόσο άλλαξες.
Έτσι οι στιγμές, οι άνθρωποι, οι καταστάσεις θυμίζουν τον εαυτό μας ως κομμάτι κάποιων άλλων.
Mπορεί να αισθάνθηκες ικανοποίηση όταν πάτησες το delete αλλά οφείλεις να παραδεχτείς ότι ο άνθρωπος που έγινες σήμερα είναι αυτός που έφτιαξαν οι άλλοι –έστω μαζί μ’ εσένα.
Το παρελθόν μένει πίσω, εσύ προχωράς και κάπου στο μέσο της διαδρομής, πετάς μια ατάκα που έλεγε συχνά ο Γιώργος, υιοθετείς το τρέξιμο ως μια συνήθεια που είχες με τη Μαρία, πηγαίνεις ακόμα στο ταβερνάκι που πήγατε πρώτη φορά με την Άννα ή ακούς το τραγούδι που σου έμαθε ο Κώστας.
Υπάρχουν πολλά μικρά καθημερινά πράγματα που σου φέρνουν στη μνήμη το παρελθόν. Tο κομποσχοίνι που ξέχασε τελευταία φορά που συναντηθήκατε, τα φιλτράκια από τα τσιγάρα, η οδοντόβουρτσα που δεν πέταξες ακόμα, το διακοσμητικό στο τραπεζάκι, η φανέλα σου που τη φορούσε για να κοιμηθεί. Ερεθίσματα. Εξωτερικά ερεθίσματα που γίνονται εσωτερική αναβίωση των στιγμών σας.
Οι συμπεριφορές των άλλων μπορεί να αποβούν καθοριστικές στη δική σου εξέλιξη. Σου έμαθε την τρυφερότητα με τα ζώα και φεύγοντας αυτό έμεινε ως στοιχείο δικό σου. Μπαίνοντας στο σπίτι θυμάσαι πώς σε φώναζε, σχεδόν το ψελλίζεις κι εσύ. Ο τρόπος που θ’ απαντήσεις στη μάνα σου ενώ σε παίρνει τηλέφωνο είναι το ίδιο απότομος κι ας θύμωνες όταν το έκανε τότε, το κρεμοσάπουνο που θα αγοράσεις από την υπεραγορά ήταν αυτό που αγοράζατε όταν συγκατοικούσατε, η ονειροπαγίδα που κρέμεται πάνω από το κρεβάτι σού φέρνει μνήμες όταν ξαπλώσεις ανάσκελα.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν αφήσει λίγο ή πολύ στον τρόπο σκέψης ή αντιμετώπισης των συναισθημάτων σου. Θυμάσαι ότι αυτός είχε μια τάση αναισθησίας που τελικά την απέκτησες κι εσύ σε πολλά θέματα κι είναι χρήσιμη. Θυμάσαι ότι αυτή είχε μια τρυφερότητα να αντιμετωπίζει τους άστεγους που, αν δεν τη συμμερίζεσαι, δεν παύεις να τη σκέφτεσαι κάθε φορά που θα δεις άστεγο. Το ότι σε παράτησε σε δυνάμωσε σε μια μελλοντική πιθανή εγκατάλειψη από κάποιον άλλον -ξέρεις τι να περιμένεις και πώς πρέπει να αντιδράσεις πιο ώριμα. Το ότι σου στάθηκε σε βοήθησε να γίνεις πιο συμπονετικός με κάποιους άλλους ανθρώπους.
Δεν έχει σημασία αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σε σημάδεψαν θετικά ή αρνητικά. Σημασία έχει ότι σε σημάδεψαν. Κάποιους ανθρώπους έπρεπε να τους γνωρίσουμε ή πρέπει να τους γνωρίσουμε στο μέλλον. Υπάρχει ένας λόγος κάθε φορά.
Όσοι κι αν επαναλάβουν την ατάκα που πρωτάκουσες από το Γιώργο, δεν παύει η ατάκα να σου θυμίζει μόνο αυτόν. Στο ταβερνάκι που είχες πάει πρώτη φορά με την Άννα, συνεχίζεις να πηγαίνεις με την παρέα σου, μα κάθε φορά τα λίγα δευτερόλεπτα είναι αφιερωμένα στο να αναπολείς τις πρώτες σου στιγμές εκεί. Το τραγούδι του Κώστα, είναι τραγούδι του Κώστα. Δεν μπορείς να το αφιερώσεις αλλού, ούτε ανήκει αλλού. Πάντα εκείνον θα θυμίζει.
Από κάθε άνθρωπο στη ζωή μας μένει κάτι. Ένα αντικείμενο, ένα συναίσθημα, μια συνήθεια, μια κουβέντα, ένα κομματάκι εαυτού. Όλοι μας καθόρισαν κι όλοι μας καθορίζουν.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
