Δεν κυνήγησες ποτέ πραγματικά.
Δε διεκδίκησες κι ας ήξερες πως άξιζε τη διεκδίκηση όλου του κόσμου. Περίμενες να στα δώσει όλα, να υπομένει, να επιμένει, να περιμένει, να σε περιμένει. Μα τράβηξε πολύ η σιωπή αυτή τη φορά, έτσι; Ούτε ένα μήνυμα, ούτε μια κλήση, ένα κτύπημα στην πόρτα. Κάθισες να μετρήσεις απολογισμούς τώρα που έφυγε ή κινδυνεύει να φύγει οριστικά απ’ τη ζωή σου.
Ενόσω θα μετράς εσύ, θα στα θυμίζω εγώ να τα προσθέτεις, θα σου πω όσα δεν άντεχες ν’ ακούς μέχρι σήμερα. Όπως κι αν συμπεριφερόσουν ήσουν ο άνθρωπος που δε θα εγκατέλειπε εύκολα. Σε αγαπούσε και το ήξερες καλά. Μια κίνηση ματ από μέρους σου και γινόταν πάλι το δεδομένο σου, ακόμα κι αν η γκάφα σου ήταν ασυγχώρητη. Δυσκολευόταν πολλές φορές μα κατάπινε τα λάθη σου. Κάποιες φορές έκανε πως δεν τα έβλεπε γιατί ήξερε πως ήταν λόγοι να φύγει.
Μη μου λες τώρα πως είναι ο άνθρωπός σου. Εκεί να το πεις. Ή μάλλον εκεί έπρεπε να το πεις, να το λες κάθε μέρα. Για το πόσο σου άρεσαν τα μάτια που ξυπνούσαν πρησμένα. Για τον πρώτο σας καφέ που δεν ήθελες να τελειώσει. Για τις εκδρομές που σχεδίαζε για σένα και που εσύ περίμενες πιο πολύ. Για όσα φαγητά σου έφτιαξε κι όσα κεριά άναψε για να σας κάνει ατμόσφαιρα. Για τις ώρες που μετρούσες μέχρι να συναντηθείτε ξανά. Που αδημονούσες για τις μέρες που θα ήταν η ολοκληρωτική παρουσία στη ζωή σου.
Δε μίλησες για τίποτα απ’ αυτά. Μόνο με σιωπές μιλούσες εσύ, με αποκρύψεις σε κλήσεις και φάτσες στα μηνύματα. Με γρίφους μην τυχόν και σε δει να ζηλεύεις, να νοιάζεσαι, να αγαπάς.
Περίμενες την απολογία κι ας ήταν το μερίδιο ολόδικό σου. Καρτερούσες την επιβεβαίωση κι ας σε επιβεβαίωνε συνεχώς με πράξεις και βλέμματα. Εκείνα τα βλέμματα που μιλούσαν κατευθείαν στο μέσα σου μα δεν το ήξερε. Αν το άκουγε θα ήταν αρκετό μα ακόμα κι εκεί δε μίλησες. Στα τρόπαια δε μιλάνε. Μη με κοιτάς έτσι. Τρόπαιο νόμιζες πως είχες και πως αν του μιλούσες για αδυναμίες θα μίκραινες στα μάτια του.
Ο έρωτας στην περίπτωσή σου δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη που περιφρόνησες και πάθος που δεν κυνήγησες. Άφηνες μυστήριο που προκαλούσε υποθέσεις στο μυαλό κι ένα μόνιμο άγχος μήπως μια μέρα εξαφανιστείς χωρίς να πεις λέξη. Άφηνες για παρέα το τέρας της ανασφάλειας και τώρα αναρωτιέσαι πού πήγε και χάθηκε;
Πήγε εκεί που έσπρωξες να πάει. Σε μια ασφάλεια που δεν αισθάνθηκε μαζί σου. Γιατί όταν λύγιζε, δε φέρθηκες όπως σε έμαθε. Δεν άνοιξες αγκαλιά να χωθεί, δε θυσίασες εαυτό για να ηρεμήσει. Γιατί δε μίλησες ποτέ για την ομορφιά που έβλεπες και μέσα κι έξω και που γι’ αυτή την ομορφιά καψουρεύτηκες.
Γιατί ποτέ δεν ήσουν εκεί όταν σε χρειάστηκε. Γιατί, δεν είπες πως το φιλί σας είχε την πιο ωραία γεύση, γιατί είπες «δεν αντέχω» εκεί που χρειαζόταν να αντέξεις όσα ανέχτηκε κι ακόμα παραπάνω.
Συνέχισε να προσθέτεις στο μέτρημα, ξέρεις για ποια πράγματα μιλάω. Για τις δοκιμασίες που έθετες στη σχέση σας και τις περνούσε όλες με άριστα. Για τις υποθέσεις που έκανες και που δε ρώτησες καν τι ήθελε στ’ αλήθεια. Για όσα «φοβάμαι» έκρυψες πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, κι ας τα καταλάβαινε, κι ας ήξερες κι εσύ πως είχε τ’ αυτιά που θα άκουγαν, τα χείλη που θα έλεγαν τις λέξεις που χρειαζόσουν. Για όσες φορές ντύθηκε όμορφα για ‘σένα κι αμέλησες να το πεις. Για όσα «θέλω» ήθελες να φωνάξεις και τα έχωνες πίσω από «πρέπει».
Για τις συνεχείς κατηγορίες που ξέθαβες για να κρύψεις δικά σου παραστρατήματα. Που δεν έδειξες να μετανιώνεις στιγμή κι ας μέσα σου γνώριζες πως έκανε πάλι την υποχώρηση να μη σε χάσει. Κι αν έφταιξε καμιά φορά έφερνε τον ουρανό ανάποδα να σε κερδίσει απ’ την αρχή. Ακόμα κι αν έριχνε αξιοπρέπειες και κομμάτιαζε εγωισμούς. Μα εσύ δεν κατάλαβες ποτέ ότι ήσουν ο λόγος της χαράς που είχε στα μούτρα κάθε μέρα.
Εσύ πάντα περίμενες να επιστρέψει, να απολογηθεί, να υποχωρήσει· και τώρα που δεν το κάνει, απλά χαθήκατε. Η δειλία δε σ’ αφήνει να καταλάβεις ότι αν κυνηγούσες λίγο, πολύ λίγο, θα τα είχες όλα διπλά.
Όσα δε θυμάμαι να σου πω, βάλ’ τα στη λίστα και κάνε μια φορά πως τα θυμάσαι. Εξάλλου ό,τι κι αν σου βγει στο αποτέλεσμα, πάλι δε θα διεκδικήσεις. Φοβισμένο ανθρωπάκι που σωπαίνει κι ας πεθαίνει να τα πει όλα. Θα αλλάξεις κουβέντα, θα αποφύγεις να πεις για συναισθήματα και θα κοιτάξεις αλλού εκτός από εκεί που θες να πας. Γιατί σου είναι πολύ δύσκολο να υπερβείς τον εαυτό σου, να παραδεχτείς πως φέρθηκες σκάρτα και να κάνεις κάτι γι’ αυτό.
Δε θα σε λυπηθώ. Γιατί δεν άφησες να μάθει όλα αυτά που ένιωσες και δεν αφήνεις να μάθει ότι ακόμα αγαπάς. Γιατί μες στην αφέλειά σου νόμιζες πως θα είσαι πάντα νικητής του παιχνιδιού κι ο άνθρωπός σου το κεκτημένο. Να μείνεις να περιμένεις μα αυτή τη φορά δε θα γυρίσει.
Δε θα σε λυπηθώ, γιατί αν και ξέρεις πως δε θα έκανε κανείς άλλος τόσα για την πάρτη σου, κάθεσαι ακόμα και μετράς απολογισμούς αντί να τρέξεις να βρεις τον άνθρωπό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
