Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Μπορούν να αγαπήσουν με πάθος και να μισήσουν με το ίδιο πάθος. Χιλιάδες εγκληματικές ενέργειες έχουν γίνει στο όνομα της αγάπης και του μίσους. Είναι συναισθήματα που δεν υπολογίζουν τίποτα και φέρνουν τον άνθρωπο προ εκπλήξεως για όσα μπορεί να κάνει εν βρασμώ. Είναι συναισθήματα για όσους λέγονται άνθρωποι.
Όσο πιο πολύ αγάπησες έναν άνθρωπο το ίδιο δυνατά θα νομίζεις πως τον μισείς. Όσο πιο πολύ του δόθηκες τόσο θα θες να τον αφανίσεις. Δε χρειάζονται πολλά για να συμβεί. Μια προδοσία, υποσχέσεις που δεν τήρησε, όνειρα από κοινού που τα πήρε μαζί φεύγοντας και μια θιγμένη αξιοπρέπεια.
Η υπέρμετρη αγάπη μπορεί να φτάσει στο μεγαλύτερο μίσος που σκέφτηκες ποτέ. Γιατί αγάπησες όσο η καρδιά αντέχει. Επειδή έδωσες χρόνο, στιγμές και φαιά ουσία που τα πέταξε στα σκουπίδια χωρίς να υπολογίσει ότι είχε να κάνει με άνθρωπο. Γιατί, γαμώτο, ακόμα και τη στιγμή που έφευγες είπες σ’ αγαπώ και δεν άκουσες την πολυπόθητη συγγνώμη. Επειδή τα χρόνια σας ήταν τελικά μια τσιχλόφουσκα που έσπασε χωρίς να αφήσει τη γλυκιά γεύση από ζάχαρη που νόμιζες πως είχε.
Κι έτσι η αγάπη σου γίνεται θυμός που πίστεψες λόγια. Θυμός που έκλεισες τα μάτια και εμπιστεύτηκες να σου περιγράψει το μέλλον που ζωγράφιζε στο χαρτί για τους δυο σας. Κι εσύ χαμογελώντας, άνοιξες τα μάτια μα δεν υπήρχε κανένα χρώμα στο χαρτί και φυσικά καμιά δική σας φιγούρα. Η αγάπη σου γίνεται απέχθεια για όσα σου έδιναν ζωή στο παρελθόν. Η αγάπη σου γίνεται μίσος για ό,τι με πάθος αγάπησες. Μίσος σε πολλά βατ.
Μέχρι σήμερα ακούγαμε ότι είναι πολύ διακριτή η γραμμή μεταξύ της αγάπης και του μίσους. Το ένα και το αυτό είναι τελικά. Έρευνα των Σεμίρ Ζέκι και Τζον Πολ Ρομάγια του Κολλεγίου του Λονδίνου αναφέρουν ότι παρατηρείται δραστηριότητα στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου όταν τα άτομα αντικρίζουν τόσο ένα αγαπητό όσο κι ένα μισητό για εκείνους πρόσωπο.
Γιατί όμως φτάνουμε στο σημείο να μισήσουμε έναν άνθρωπο που αγαπήσαμε δυνατά;
Μισούμε επειδή απλώς έτσι νιώθουμε; Γιατί δακρύζουμε και γινόμαστε χάλια για χάρη του; Μήπως γιατί τον σκεφτόμαστε και μας πονάει ακόμα; Ή μήπως μισούμε εμάς που δεν καταφέραμε να τον ξεριζώσουμε από μέσα μας;
Το μίσος μπορεί να είναι ένας τρόπος άμυνας. Θέλοντας να προστατευτεί ο εαυτός από μια αγάπη που τον πρόδωσε, δεν επιτρέπει να έχει όμορφα συναισθήματα. Το μυαλό ερμηνεύει τον πόνο σε μίσος επειδή ο πόνος είναι δυνατός και δεν μπορεί να τον αντέξει. Είναι το πληγωμένο «εγώ» που του πήραν κάτι που του ανήκε.
Το γεγονός ότι ο άλλος μας εγκαταλείπει και φορτωνόμαστε με ευθύνες μόνο για τον εαυτό μας –κυρίως αν δεν ήμασταν προετοιμασμένοι- είναι αρκετός λόγος να αισθανόμαστε έχθρα γι’ αυτό το άτομο. Ας μη ξεχνάμε ότι με ένα χωρισμό γεννιέται η δυσπιστία για τους ανθρώπους που θα συναντήσουμε στο μέλλον και τρέμουμε την οικειότητα μαζί τους. Το μίσος για έναν άνθρωπο δεν είναι άλλο από τη δυσπιστία και την απογοήτευση που προκάλεσαν οι πράξεις του σε μας.
Οι άνθρωποι που μας δημιουργούν έντονα συναισθήματα μπορούν να γίνουν ο καθρέφτης ο δικός μας ως μια ευκαιρία να ρωτήσουμε γιατί μας επηρεάζουν τόσο ή τι μας θυμίζουν που δεν αποδεχόμαστε ή που δεν έχουμε ακόμα αποβάλει από μέσα μας ή τι κουμπιά πάτησαν που δεν επιτρέπαμε, ποια είναι στην τελική τα όριά μας;
Αν κάτι δεν το αγαπάς τότε δεν πρέπει να υπάρχει για σένα, θα πρέπει να σου είναι αδιάφορο. Εξού και οι αντιπαθητικοί τύποι που προκαλούν μίσος στην αρχή και τελικά γίνονται μεγάλοι έρωτες γιατί απλά δεν είναι αδιάφοροι.
Αν κάποιος σου προκαλεί αισθήματα μίσους είναι γιατί κατέχει κάτι το οποίο σε επηρέασε ή σε επηρεάζει βαθιά. Κατέχει κάτι που νόμιζες ή ήθελες δικό σου και στο πήρε αποδεικνύοντας το αντίθετο. Αν αυτό το άτομο δεν άξιζε, τότε αξίζει να υπάρχει έστω και ως μίσος στην καρδιά σου;
Όσο κι αν προσπαθείς να μισήσεις έναν άνθρωπο που αγάπησες πολύ το μόνο που θα πετυχαίνεις είναι να μισείς τον εαυτό σου που δε στέκεται ικανός να το κάνει.
Μη σε γελά που η αγάπη φοράει σκούρα ρούχα. Δεν είναι μίσος ∙ είναι η αγάπη σε άλλη μορφή. Αν είναι να σου τελειώσει δεν θα νιώθεις τίποτα. Ή μάλλον αν σου τελειώσει, η αγάπη θα φοράει άχρωμα ρούχα, σαν αυτά που ξεθώριασαν σε μια πλύση με ψηλούς βαθμούς. Σίγουρα όμως δε θα είναι μίσος.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
