Εμείς που πάμε για καφέ το μεσημέρι και μας βρίσκει το βράδυ ακόμα εκεί

Ο καφές είναι ιεροτελεστία. Δεν είναι υπόθεση να την ξεπετάξεις στο δεκάλεπτο. Κάνουμε λόγο γι’ αυτούς που πηγαίνουν για καφέ το μεσημέρι και τους βρίσκει το βράδυ αραχτούς ακόμα στο ίδιο τραπέζι. Που τη διαδικασία να πάνε για καφέ την τιμούν με το παραπάνω.

Το υπόβαθρο της φράσης «πάμε για καφέ» εμπερικλείει όλες τις παραμέτρους που συνεπάγονται αυτής. Συζητήσεις επ’ αόριστο, νέα της παρέας και των άλλων απόντων –γνωστά ως κουτσομπολιά–, ανταλλαγή απόψεων, ανάλυση προσωπικών θεμάτων, σχολιασμός περαστικών κι ούτω καθεξής.

Ο καφές χωρίς μπιρι-μπιρι δεν είναι καφές. Είναι το πιο διάσημο ρόφημα ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους. Για την ικανότητά του να πηγαίνει παρέα με χουζούρεμα, έρωτα, άπλα-ξάπλα, αστεία, ανεμελιά, επιτραπέζια, με έγνοιες απούσες και στιγμές παρούσες. Γιατί εμείς που γουστάρουμε τον καφέ, γουστάρουμε και την καλή παρέα. Ούτε που μας νοιάζει αν μπαίνουμε στο μαγαζί με το «καλημέρα» και φεύγουμε με το «καλησπέρα» ενίοτε και με το «καληνύχτα».

Κι όσο εσείς οι υπόλοιποι αναρωτιέστε για το πόσα μπορεί κάποιος να πει μέσα σε τόσες ώρες που είναι για καφέ, εμείς θα τα πούμε ήδη. Ακόμα και την απορία σας, κουβέντα θα την κάνουμε. Κι από εκεί θα βρούμε άλλα τόσα θέματα που σχετίζονται με αυτήν. Και μετά θα θυμηθούμε τα φάουλ στο ποδόσφαιρο την προηγούμενη, ύστερα την γκόμενα του τάδε που είναι ξινή, μετά τον καθηγητή που δε μας πέρασε και θα φτάσουμε στο αφεντικό που είναι και πολύ μωρό. Πάντως δε σταματάμε να μιλάμε, να γελάμε και να περνάμε καλά.

Ακόμα κι αν θρηνήσουμε τον Χαράλαμπο που βρήκε άλλη και την Ευδοκία με το κορμί λαμπάδα που δεν απαντά τις κλήσεις ή τους βαθμούς που περιμένουμε κι όλο δε βγαίνουν ή το ντέρμπι που είναι το Σάββατο, μετά πιθανό να απλώσουμε επιτραπέζιο παιχνίδι, να βγάλουμε νικητή τρεις φορές και να προσκαλέσουμε περαστικούς για να μεγαλώσουν οι ομάδες.

Την ώρα την κάνουμε ώρες και τον καφέ, μπίρα αλλά παραμένουμε ακόμα στον ίδιο καναπέ από το μεσημέρι. Καθόλου δε μας ενοχλεί που τα διπλανά τραπέζια αλλάζουν τον κόσμο ανά ώρα. Στο δικό μας δεν υπάρχει ούτε υποψία να την κάνουμε. Ίσως πάμε με μία παρέα και φύγουμε με άλλη. Ίσως εκεί συναντήσουμε άλλους γνωστούς ή περιμένουμε να εμφανιστεί ο ένας φίλος μετά τον άλλον.

Είναι που το πρωί ο ένας δούλευε, ο άλλος δεν ξύπνησε από hangover κι ο τρίτος δεν μπορούσε. Ύστερα από τις πολλές αναλύσεις με όλους απλώς θα γουστάρουμε που βαριόμαστε χωρίς να βαριόμαστε γιατί απλώς το γουστάρουμε.

Είτε είμαστε μαζί με φίλους είτε με τον έρωτα είτε με γνωστούς ή συναδέλφους, το να βρισκόμαστε τόση ώρα στο ίδιο μέρος, στην ίδια καρέκλα με τα ίδια άτομα δεν μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο από το ότι απλώς σκοτώνουμε ευχάριστα το χρόνο μας. Δεν έχουμε απαραίτητα κοινές απόψεις ή ενδιαφέροντα με αυτούς τους ανθρώπους αλλά σίγουρα επιθυμούμε οικειότητα μαζί τους και κερδίζουμε από αυτούς είτε συμβουλές είτε απλά στιγμές.

Δεν είμαστε εμείς που κάναμε τον καφέ το δεύτερο σε πωλήσεις προϊόν. Όλος ο κόσμος τον έκανε απλώς εμείς τον απολαμβάνουμε κιόλας. Θα αναρωτιέστε ποιο είναι το πρώτο προϊόν σε πωλήσεις, θα σας πω πως είναι το πετρέλαιο κι όχι δεν είναι πόσιμο! Καφές και πάλι καφές, με χουζούρεμα και κουβεντούλα, αναβολή υποχρεώσεων κι αύριο μέρα είναι.

Ποιος δε λιγουρεύεται να γίνει ένα με μια παρέα που περνά καλά; Γιατί την οικονομία την αναλύσαμε πολλάκις στις κουβέντες μας και καταλήξαμε στο ότι πάει κατήφορο. Την πολιτική μας που πάει –κι έφτασε βασικά– στην ολιστική φθορά, την κουβεντιάσαμε κι αυτή. Τις αξίες μας που οδεύουν στον αφανισμό, τις κλάψαμε. Την κοινωνία μας που πάει κατά διαόλου; Κι αυτήν! Ακόμα και τον πρώην που πήγε στο  καλό! Εμείς δηλαδή γιατί να μην πηγαίνουμε για καφέ αφού όλοι κάπου πάνε;