Μεγαλώνοντας μάθαμε πως αν βάλουμε το χέρι πάνω από τη φωτιά καίει. Διδαχτήκαμε πως ένα κι ένα κάνουν δύο κι είναι πια μια μαθηματική πράξη που μας έγινε κανόνας. Από την ιστορία του έρωτα τι πάει λάθος στην απομνημόνευση και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το πηλίκο βγαίνει πάντα μηδέν;
Αν το σκεφτεί κανείς, πόσες σχέσεις βλέπουμε γύρω μας που ξεχαρβαλώθηκαν από το «τράβα τράβα να αντέξουμε», σχέσεις που οι πρωταγωνιστές τους δε μιλάνε την ίδια γλώσσα, που αγαπιούνται μα δεν ταιριάζουν, σχέσεις που πρόδωσαν ή προδόθηκαν μα δε διαλύονται, γιατί το να μην παίρνουν πολλά έγινε το φυσιολογικό.
Παρηγοριά στον εαυτό ότι κάθε φορά που γνωρίζεις έναν άνθρωπο θα είναι αλλιώς τα πράγματα. Μα είναι λάθος άνθρωπος. Δε φταίνε τα πράγματα. Βλέπεις το λάθος άνθρωπο. Και τον επιλέγεις. Πάλι τον επιλέγεις γιατί έτσι δε θα αλλάξει κάτι από την οικεία αποτυχία που γνώρισες καλά. Όσοι δε διδάσκονται από το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλαμβάνουν άλλες τόσες φορές στο μέλλον. Και το χρόνο να μην τον πιστεύετε, γιατί είναι τσαρλατάνος γιατρός που τον πληρώνεις με μίζες για να κλείσει πληγές χωρίς να καταφέρνει και πολλά.
Εκείνο το βράδυ η Βασιλική θα συναντούσε τον Γιάννη στο γνωστό στέκι πίσω από κάτι μπαρ μιας περασμένης δεκαετίας. Είχε κολλήσει στο μυαλό της καιρό τώρα να του μιλήσει. Να του πει πως δεν ήταν ποτέ φίλοι, πως φιλία δε λογίζεται όταν υπάρχει ερωτική έλξη.
Πάλι έφτασε πρώτη. Παρήγγειλε ένα κονιάκ κι ας μην είχε δοκιμάσει μέχρι τότε. Θυμήθηκε τις φράσεις που έγραψε σε ένα χαρτί μα ήταν αδύνατο να τις βάλει σε σειρά, σκόρπιες τις φαίνονταν. Μπήκε εκείνος και τις σκόρπισε πιο πολύ.
-Έχουμε γελαστεί από τα εφήμερα συναισθήματα που κουβαλά, από την ωραιοποίηση του έρωτα, από τους μύθους της αιώνιας αγάπης. Έχουμε γελαστεί τόσο που αρνούμαστε να γίνουμε ρεαλιστές και να μάθουμε μέσα από τις ίδιες τις εμπειρίες μας. Ο έρωτας αποτελεί ένα συνεχές το οποίο έχει αρχή και τέλος. Μια έντονα φορτισμένη με θετικά συναισθήματα αρχή κι ένα επίπονο ψυχοφθόρο τέλος.
-Ρε συ Γιάννη, μιλάς για ένα συναίσθημα που είναι αναγκαίο για την ανθρώπινη φύση κι εξέλιξη. Για το συναίσθημα του να ανήκεις κάπου, να μοιράζεσαι κάτι, να εξελίσσεσαι μαζί με κάποιον. Ρίχνεις χαμηλά τον εαυτό σου με στόχο να δείχνεις σκληρά ρεαλιστής. Είναι συναίσθημα ο έρωτας. Δεν μπορείς ούτε να το επιλέξεις, ούτε να το σταματήσεις. Μια εξέλιξη είναι μετά από μια οπτική επαφή ή μια επικοινωνία.
-Ο έρωτας είναι υπαρκτά επικίνδυνο συναίσθημα. Από τη μια η ψευδαίσθηση ότι τα μάτια σε γοητεύουν, ότι η μυρωδιά του είναι γνώριμη, ότι ακούς ερωτικές σονάτες και από την άλλη η φαντασία πως θα γεράσετε μαζί. Μπούρδες! Ο έρωτας πλασάρει μια πραγματικότητα με απατηλά συναισθήματα που γίνονται ναρκωτικό για την υγεία σου. Δεν ερωτευόμαστε τον άλλο, ερωτευόμαστε την κατάσταση που μας προκάλεσε. Ο έρωτας σε χειρίζεται, σε κάνει σαδομαζοχιστή χωρίς λογική, σου κλείνει τα αυτιά στις συμβουλές των άλλων και σου φοράει φτερά στα πόδια για να ξεχνάς την κυριότητα του εαυτού σου. Και μετά από όλα αυτά ποιος εξιδανικεύει τον έρωτα; Όλοι σας! Κάθε φορά λέτε το μάθημα απ’ έξω και στις εξετάσεις πάλι μένετε μετεξεταστέοι. Ερωτεύεστε ανθρώπους που συμπληρώνουν τα δικά σας κενά σημεία και που έχουν όσα θα επιθυμούσατε να είχατε. Το αποτέλεσμα είναι να συνάπτετε σχέσεις με άτομα που δεν υπάρχει σημείο επικοινωνίας και το αποτέλεσμα είναι ο πόνος. Από την άλλη ερωτεύεστε άτομα που έχουν κοινά με το δικό σας τρόπο σκέψης αλλά που η κοινή πορεία καταλήγει σε σύγκρουση. Το αποτέλεσμα πάλι πόνος. Ξέρεις εσύ κάποιον που να μην πονάει όταν ερωτεύεται; Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πονέσει. Γιατί να ερωτευτεί λοιπόν;
-Και τι μου λες δηλαδή, ότι εσύ δεν έχεις ερωτευτεί ή δε θα ερωτευτείς ποτέ;
-Ερωτεύτηκα κι έμαθα. Τα έχω αποτινάξει από πάνω μου όλα αυτά. Υποχείριο συναισθημάτων δε θα γίνω.
Κι ενώ είπε αυτή την τελευταία φράση έστρεψε το κεφάλι. Η Βασιλική δε μίλησε. Ούτε τότε μίλησε. Πώς θα μπορούσε να πει άλλωστε για όσα ο ίδιος θεωρούσε αδύναμα συναισθήματα; Εξαφανίστηκε κι άλλαξε αριθμό. Καλύτερα από το να αλλάξει την ιδιοσυγκρασία της. Δε σταμάτησε να πιστεύει πως αυτό που θα έρθει να τη βρει είναι καλύτερο από αυτό που άφησε πίσω.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο έρωτας δεν είναι ένα ταξίδι με γνώσεις; Όσες διακυμάνσεις κι αν βιώσει κανείς όντας ερωτευμένος αξίζει κάθε σκαμπανέβασμα γιατί σου μαθαίνει νέες πτυχές του εαυτού σου. Εμπειρίες είναι. Μαθήματα. Η ζωή δεν τελειώνει απλά και μόνο επειδή μια σχέση δεν ήταν όσα πιστέψαμε πως ήταν. Γιατί και ο Γιάννης αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν να ξεχάσει και ο τρόπος που βρήκε να αντιμετωπίζει τα πράγματα δεν ήταν τόσο ο σκληρός ρεαλισμός. όσο το παράπονο γιατί δε στάθηκε ρεαλιστής.
Για να φτάσουν οι ερευνητές σε μεγάλες ανακαλύψεις πέρασαν από εκατοντάδες χιλιάδες προσπάθειες. Όχι αποτυχίες, μα προσπάθειες. Προσπάθειες βελτίωσης, ανάπτυξης, πειραματισμού. Για την ανακάλυψη του ανθρώπου αυτού που θα είναι σημαντικός στη ζωή, την προσωπική εξέλιξη και σταθερότητα ενός άλλου ανθρώπου χρειάζονται επίσης προσπάθειες. Μην τις θεωρήσεις αποτυχίες γιατί θα έχεις ήδη αποτύχει.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
