Είναι κάτι σιωπές που πονάνε. Εκείνες οι απόλυτες σιωπές μετά από ένα χωρισμό. Εκείνες που σε βάζουν στο κέντρο ενός φαύλου κύκλου με όλα τα συναισθήματα παρέα· θυμό, αγάπη, μίσος, παράπονο.
Οι άνθρωποι αναζητάμε αιτίες που κάποιος φεύγει απ’ τη ζωή μας. Αναζητάμε κάτι να εναποθέσουμε το λόγο της φυγής του εκεί που όλα φαινομενικά ήταν καλά ή όχι τόσο χάλια. Ένα λόγο χρειαζόμαστε να ξεστομίζουμε όταν ένας τρίτος ρωτήσει γιατί το τερματίσαμε.
Αν ο ένας έχει το δικαίωμα να σωπάσει έχει κι ο άλλος το δικαίωμα να μάθει. Θέλουν κότσια οι χωρισμοί και δυστυχώς δεν τα ‘χουν όλοι. Κρύβονται με δειλία πίσω απ’ τη σιωπή και την ονομάζουν επιλογή. Σ’ αυτή την «επιλογή» του ενός, ο άλλος καταδικάζεται στην προσπάθεια να την ερμηνεύσει ως χωρισμό ή να την παρερμηνεύσει ως ενδεχόμενο επιστροφής.
Δεν υπάρχει πιο δύσκολη πάλη απ’ αυτήν που το μυαλό προσπαθεί να αποδώσει σενάρια μέσα απ’ τις αναμνήσεις και προσμένει ότι αυτές θα επαναληφθούν. Η ελπίδα κρατάει ένα άτομο κλειδωμένο σε στιγμές, ταξίδια, βόλτες, φιλιά, ερωτικά πρωινά και βρόμικα βράδια. Στο μπαούλο μιας σχέσης είναι δύο οι άνθρωποι που κρατάνε τα κλειδιά. Αν ο ένας κλειδώσει και φύγει χωρίς υφιστάμενη αιτία, θα ψαχουλεύει ο άλλος μες στα απολεσθέντα να βρει τι χάθηκε.
Μερικοί άνθρωποι δεν είναι ικανοί να δώσουν λόγους χωρισμού. Κάποιοι προτιμούν τη σιωπή. Πιθανόν από αδυναμία, έλλειψη θάρρους, ματαιότητα για το ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ίσως γιατί δεν έχουν κάτι να πουν ή δε θέλουν να πουν, να πληγώσουν ή να βλάψουν τον άλλον σε ένα τέλος που είναι το μόνο βέβαιο.
Η σιωπή είναι απάντηση. Αρνητική απάντηση. Τόσο απλή και ξεκάθαρη απάντηση που μας πιάνει απροετοίμαστους για να τη δεχτούμε. Χωρίς τσακωμούς, λόγια που θα ξεφτιλίσουν, χωρίς καν απαντήσεις στα ερωτήματα. Όπως κι αν την ερμηνεύσει κανείς είναι σιωπή. Δεν είναι κρυφή ελπίδα. Κι όσο πιο γρήγορα γίνει η συνειδητοποίηση τόσο πιο εύκολα θα γίνει η αποδοχή της πραγματικότητας.
Αυτοί που μένουν πίσω έχουν ένα δεδομένο να αντιμετωπίσουν. Τη φυγή. Είτε είναι με σιωπή είτε με βαρβαρισμούς. Θα έπρεπε αυτή η φυγή να τους ενδιαφέρει κι όχι οι λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτήν.
Οι πιο μεγάλες συζητήσεις γίνονται μέσα από τις σιωπές και τις απουσίες. Εκεί δίνονται τα καλύτερα επιχειρήματα που θα σε ξυπνήσουν κι οι πιο αληθινές απαντήσεις που θα σε ταρακουνήσουν. Μπορείς να ακούσεις την άρνηση του άλλου, την περιφρόνηση, την υποτίμηση. Μπορείς στη σιωπή του να ακούσεις αποφάσεις ζωής που δεν έχουν να κάνουν με ‘σένα, μπορείς να ακούσεις τα μπερδεμένα του συναισθήματα, τη λογική του για την τελειωμένη σας κατάσταση ή την παντελή αδιαφορία του.
Αν η σιωπή ήταν μεταμέλεια θα λεγόταν πράξεις. Αν ήταν παραδειγματισμός ή τιμωρία για ένα λάθος του συντρόφου, θα λεγόταν νάζια. Αν ήταν χρόνος συμμόρφωσης, θα λεγόταν σχέση με υγιή επικοινωνία. Μα είναι εγωιστική στάση αποχής κι επιτηδευμένης απουσίας, η οποία προκαλεί απόσταση κι αποξένωση.
Η σιωπή δείχνει περίτρανα μηδενική επιθυμία να συνεχίσει η σχέση γι’ αυτόν που την επιλέγει. Δείχνει πως ο άλλος δεν ήταν τίποτα σημαντικό για να του λείπει ή όσο σημαντικό κι αν ήταν, του τέλειωσε. Δείχνει υποτίμηση των συναισθημάτων αυτού που μένει πίσω κι αποσιώπηση των διαφωνιών χωρίς την προθυμία για επίλυσή τους.
Ο ρομαντισμός είναι όμορφος μέσα στη σχέση, μα όταν σε βγάλουν απ’ αυτήν, χρειάζεσαι τη λογική να πετάξεις τις ελπίδες για επανασύνδεση, να ξεκουβαλήσεις τις ευθύνες που φόρτωσες στον εαυτό σου για τη φυγή του άλλου και να δώσεις ένα χεράκι να σηκωθείς.
Επιλογή του να δώσει τέλος με τη σιωπή όσο δειλό ή ανώριμο κι αν φαίνεται σε ‘σένα. Αν δε σέβεσαι τη σιωπή του, τότε δε σέβεσαι ούτε τον εαυτό σου, αρκείσαι στα ψίχουλα, ζεις με ψευδαισθήσεις κι ικετεύεις για όσα δε χρειάζεσαι, γιατί χρειάζεσαι πολύ περισσότερα από μια μόνιμη ανασφάλεια φυγής.
Σημασία έχουν οι κλειστές πόρτες πίσω απ’ τις οποίες στέκεσαι και που, αν μάθεις το λόγο της φυγής, οι πόρτες δε θα ανοίξουν. Διάλεξε αν θα μείνεις να τις κοιτάς ή αν θα βγεις απ’ το παράθυρο. Keep calm and go on για το καλό σου.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
