«Δε φοράς μόνο ωραίο χαμόγελο, φοράς και ωραία μάτια. Τι λες, πάμε έξω να τα βγάλουμε;»
Μετά από αυτή την ατάκα σου να με πλησιάσεις και το χαστούκι μου που σε έκανε να δεις τον ουρανό ξάστερο να σείεται να ‘μαστε δύο χρόνια μετά μαζί.
Όλοι έχουμε μια wish list με πράγματα που θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας. Εσύ έσβησες τον τίτλο που είχα και μου έγραψες «to do».
Πρώτο και σημαντικότερο έμπλεξα με σένα που με τέτοια φράση να με φλερτάρεις ήταν πιθανότερο να πατούσα εγώ τη σκανδάλη αν σε έστηναν στα 10 μέτρα.
Κατά δεύτερο μπήκαμε μία στη γκαλερί βγήκαμε δύο με τατουάζ πυξίδα και πράσινα άλογα. Απωθημένα της εφηβείας που με έκανες να κάνω πράξη.
Στα δύο χρόνια μαζί σου τόλμησα να μπω στο αεροπλάνο -μια φοβία την είχα- για πάνω από τέσσερις προορισμούς.
Πώς οι γιαγιάδες παλιά εξόριζαν το κακό καπνίζοντάς μας πάνω από το κεφάλι με ελιές και λέγοντας κάτι ακαταλαβίστικα; Εσύ μου έβγαλες κάθε φόβο με το να με σουτάρεις από τη γέφυρα της Ελβετίας για bungee jumping και να φωνάζεις χαριτολογώντας ενώ εγώ κρεμόμουν λιπόθυμη απ’ το σχοινί. Μετά με ανάγκασες να μπω σε go karts για να δούμε ποιος θα νικήσει κι εγώ κατεβαίνοντας αισθανόμουν τα πόδια μου να τρέμουν -ή τη γη δεν είμαι σίγουρη.
Γιατί το άλλο; Με πας ταξίδι έκπληξη για σκι σε χιονισμένα θέρετρα – που θεωρούσες ρομαντικά κι εγώ ταινία τρόμου. Μη με ρωτάς που ήμασταν. Έχω κενά μνήμης. Επόμενος προορισμός το Sharm el sheikh για καταδύσεις κι ο Θεός μαζί μου.
Να σου θυμίσω και την τελευταία απόπειρα να με πας για μαθήματα οδήγησης ελικοπτέρου. Με τι σκεπτικό; Αλήθεια, πες μου με τι σκεπτικό!
Πάμε στην τρίτη κατηγορία, όχι λιγότερο επίπονη για μένα. Το ψάρι ποτέ δεν το χώνεψα στο μαγείρεμα. Να το τρώω μ’ αρέσει. Να το παραγγέλνω στο εστιατόριο ψημένο με σέλινο και γαρνιτούρα το αγαπημένο μου σος. Να μου φέρνουν κι ένα ουζάκι να μου ανοίγει η όρεξη. Αλλά να το ψήνω; Να βρομάει και να πετάγονται τα λέπια; Να βγάζω έντερα και να το σοτάρω στο τηγάνι;
Υπάρχουν πολλά όρια που μπορείς να πατήσεις. Αλλά όχι το ψάρι · όχι να το καθαρίσω. Πάει πολύ!
Τελικά το πήρα έτοιμο από τη ψησταριά (χωρίς να στο πω) κι εσύ μετά απ’ αυτό με είδες γυναίκα των ονείρων σου. Έφερες μέχρι και οδοντόβουρτσα και ζήτησες συγκατοίκηση · θράσος και αυθάδεια!
Εμένα το στρώμα μου διπλό το ήθελα αλλά όλο για μένα. Μου τάραξες τα νερά.
Σ’ αυτή την τρίτη κατηγορία ανήκουν κι άλλα που αφορούν την καθημερινότητά μας.
Τα δώρα που μου έφερνες σε αρκουδάκια μου άρεσαν πολύ. Μου θύμιζαν πάντα την καλύτερη εκδοχή ενός μωρού. Δεν κλαίνε, δεν κατουράνε, δε φωνάζουν μαμά και είναι χαριτωμένα. Πίστευες πως για να μου αρέσουν πάει να πει ότι άκουγα το τικ-τοκ του μητρικού ρολογιού. Αμ, δε.
Τελικά δεν είμαι σίγουρη αν ακολουθούμε τη δική μου λίστα «to do» ή τη δικιά σου.
Ονειρευόμουν μια σχέση όπως των υπολοίπων ζευγαριών, απλή, φυσιολογική, ήρεμη, ασφαλής.
Μα τώρα που θυμάμαι όσα κάναμε -κι όσα ακόμα μου μέλλει να με αναγκάσεις να κάνω- νιώθω τυχερή όχι μόνο που σε γνώρισα αλλά και που επιλέγεις να είσαι μαζί μου παρ’ όλες τις αντιστάσεις μου στο νέο και στο περιπετειώδες. Αισθάνομαι τυχερή που με έχεις κάνει να τολμήσω πράγματα που πριν τα σνόμπαρα γιατί απλά δεν είχα το θάρρος να τα κάνω.
Μαζί σου έκανα όλα όσα φοβόμουν. Στην τελική η ζωή μου δε θα έμοιαζε σπουδαία χωρίς εσένα. Δεν ήταν ζωή που θα την έλεγα μια μέρα γεμάτη. Πριν από σένα κοιτούσα τον εαυτό μου μέσα από μια κλειδαρότρυπα σε ένα δωμάτιο που είχε όλα αυτά που θα ήθελα να κάνω μα στο δωμάτιο που στεκόμουν δεν υπήρχε το κλειδί για να ανοίξω στο διπλανό. Ήρθες εσύ σάν από μηχανής θεός για να βάλεις το κλειδί και να ξεκλειδώσεις -κι ας ήμουν σίγουρη πως δε θα ταίριαζε.
Για όσα έτρεμα στην ιδέα τους, είχες την ικανότητα να μου τα φέρνεις στο πιάτο και να λες «φάε». Πριν προλάβω να σκεφτώ ήδη κρατούσα το πιρούνι.
Όχι δε θέλω μια σχέση όπως των υπολοίπων ζευγαριών, απλή, ήρεμη, ασφαλής. Θέλω όσα εμπερικλείει η δικιά μας. Αυθορμητισμό, ταξίδια στο άγνωστο και το αγόρι μου. Θέλω να με σουτάρεις στο κενό και να μου λες «πέταξε». Κι εγώ να φοβάμαι τόσο που χωρίς να το σκέφτομαι τελικά να πετάω.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
