Είσαι επιλογή μου.
Σε διαλέγω ανάμεσα σε πολλές επιλογές. Αν αυτό από μόνο του δεν το κάνει σημαντικό τότε τι το κάνει; Ακόμα και λάθος επιλογή να είσαι δεν παύεις να είσαι δική μου.
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα», η κλασική αυθόρμητη ψευδαίσθηση όταν οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι.
Μα ξέρεις κάτι; Μπορώ χωρίς εσένα. Και βέβαια μπορώ χωρίς εσένα! Να αναπνέω, να ονειρεύομαι, να βάζω στόχους, να δημιουργώ, να φτιάχνω τον καφέ μου, να πηγαίνω διακοπές, να ζω ανεξάρτητα.
Δε σ’ έχω ανάγκη για να μου καλύψεις κανένα κενό. Δε σε χρειάζομαι για να ζήσω. Θέλω να μπορώ χωρίς εσένα και να μπορείς χωρίς εμένα. Το θέμα είναι μαζί να μπορούμε περισσότερα, να τα κάνουμε όλα πιο σωστά, να τα θέλουμε όλα πιο πολύ, να τα δημιουργούμε πιο μοναδικά.
Οι σχέσεις πολλές φορές είναι σαν ντόμινο. Φεύγει ο ένας και πέφτουν πίσω του τουβλάκια από στιγμές, συναισθήματα, συνήθειες, πέφτει και η ζωή του άλλου διαλυμένη. Σχέσεις «κουκούλια» που δημιουργήθηκαν από το φόβο της μοναξιάς, από την έλλειψη ζεστασιάς σε ένα κρεβάτι, από συμβιβασμό, από τη συμπλήρωση χαμένων κομματιών του εαυτού, από τη λανθασμένη πεποίθηση ότι ο άλλος θα γίνει αυτό που θέλουμε να γίνει.
Αρκετές φορές αισθανόμαστε την παρουσία κάποιων ανθρώπων στη ζωή μας απαραίτητη για τη δική μας ολοκλήρωση και συνέχεια. Μας πληγώνει όταν συνειδητοποιούμε ότι εμείς δεν αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της δικής τους ζωής, ότι μπορούν να συνεχίσουν και χωρίς εμάς.
Στο αδιέξοδο των σχέσεων αυτών ξεκινούν ερωτηματικά του τύπου «τι θα χάσουμε αν χωρίσουμε αυτό τον άνθρωπο»; Θα χάσουμε τον κύκλο που δημιουργήσαμε μαζί του, τις εμπειρίες που αποκτήσαμε, τα σχέδια που κάναμε, θα χάσουμε το δεκανίκι μας, την αγκαλιά;
Το βασικό συστατικό είναι να μην χάνεις τίποτα – κυρίως εσένα. Μέσα στη δυαδικότητα της σχέσης έχεις και τη μοναδικότητά σου.
Κάνε σχέσεις γιατί έτσι γουστάρεις, από πάθος, από επιλογή · όχι από ανάγκη και με κάποιο σκοπό.
Σκέψου πως ταξιδεύεις με ένα τρένο. Έχεις έναν προορισμό και δεν κατεβαίνεις σε καμιά προηγούμενη στάση. Κοιτάς από το παράθυρο πεδιάδες μετά κάτι ψηλά πυκνοκατοικημένα κτίρια, μετά χάνεσαι στις σκέψεις σου, μετά σε διακατέχει χαρά για τον προορισμό σου. Τώρα φαντάσου πως στο βαγόνι σου έχεις συνοδοιπόρο. Περνάτε όμορφα μαζί και οι σκέψεις σου γίνονται συζήτηση για να βρουν ανταπόκριση στο άλλο πρόσωπο. Αν περνάς καλά κράτησε το άτομο αυτό μέχρι να φτάσεις. Από επιλογή να το κρατήσεις, όχι από ανάγκη να γεμίσει τις ώρες σου. Αν δε σου κάνει πέταξε το από το βαγόνι ή άφησε το να κατέβει στο δικό του προορισμό. Έξω συνεχίζουν να υπάρχουν οι πεδιάδες και τα κτίρια, ο κόσμος πηγαινοέρχεται, το τρένο κάνει τις προγραμματισμένες στάσεις.
Ξέρεις τι άλλο δεν αλλάζει; Ο προορισμός σου.
Αν αναλογιστείτε τους λόγους που είστε σε μια σχέση μην εστιάσετε στο τι σας καλύπτει αυτή η σχέση, αναλογιστείτε τι σας προσθέτει. Οι άνθρωποι είμαστε ανεξάρτητα όντα ακόμα κι αν κουβαλάμε ο καθένας το δικό του Γολγοθά. Με κάθε συν που προστίθεται στην αξία μας μεγαλώνει η παραγωγική μας ικανότητα.
Αν ήσουν αυτός που θα αφαιρούσε από την αξία μου θα σε πετούσα από το τρένο. Μα είσαι αυτός που μου προσθέτει στην παραγωγή και τα προϊόντα μου βγαίνουν από το εργοστάσιο πιο ποιοτικά και καλύτερα από άλλων εργοστασίων.
Επιλογή είναι να ανοίγετε την καρδιά σας όπου σας κάνει κέφι και σε αυτούς που θέλετε να δουν λίγα περισσότερα απ’ όσα βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος. Επιλογή σας είναι να φουντάρετε στο κενό γιατί γουστάρετε τον έρωτα, να πηγαίνετε με σπασμένη ρόδα, όχι γιατί σας αναγκάζουν αλλά γιατί το διαλέγετε.
Αν κυνηγάς κάποιον θα στραφεί σε φυγή · αν τον αφήσεις ελεύθερο θα επιλέξει να μείνει μόνο επειδή προσθέτεις κι εσύ στην αξία του χωρίς να του στερείς την ελευθερία. Αν σου φυλακίζει σώμα και ψυχή να ζητάς να το κάνει χωρίς σχοινιά. Κι αν νοικιάσετε μια σοφίτα στον παράδεισο να τη βάψετε με χρώματα επιλογής δικής σου και δικής του. Όχι γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί έτσι επιλέγετε.
Τι είσαι για μένα. Με ρώτησαν τι είσαι για μένα κι εγώ μπόρεσα να απαντήσω πως είσαι όλα όσα θέλω μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Είσαι αυτό που γουστάρω να βρίσκεται κοντά μου όχι σαν μπαστουνάκι που θα με σώσει από ανασφάλειες αλλά σαν μπαστουνάκι ζαχαρωτού που απολαμβάνω στη διαδρομή.
Ακόμα κι αν το τέλος δεν είναι βγαλμένο από παλιά ελληνική ταινία, ένα μόνο παραδέχομαι. Ότι η τιμή στις στιγμές μου ανεβαίνει αν είσαι εσύ εδώ, το ποσοστό σημαντικότητας της ζωής μου έχει ανοδική πορεία δίπλα σου, το παγωτό μου γίνεται πιο γλυκό και η σιωπή μου παίρνει αξία μεγαλύτερη αν τη διαβάζεις εσύ. Σημαίνεις πολλά όπως βλέπεις, όχι όμως τα πάντα.
Σου προτείνω να τα πούμε το πρωί. Από επιλογή όχι από ανάγκη.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
