Η ανθρώπινη φύση μας έχει αφήσει παρακαταθήκη λογής δικαιολογίες χωρισμού. Αν οι άνθρωποι μάθαιναν να χωρίζουν με αξιοπρέπεια, η ζωή τους θα γινόταν πολύ πιο απλή και ο χωρισμός θα ήταν αντάξιος της αγάπης που αισθάνθηκαν.
Στην πραγματικότητα για κανέναν από τους δύο δεν είναι εύκολος ο χωρισμός. Αυτός που φεύγει κουβαλά δύο φορτία –ένα της φυγής του κι ένα για τον πόνο που προκάλεσε- κι αυτός που μένει μαζεύει τα αμάζευτα.
Όταν μας πονάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε γινόμαστε αμείλικτοι. Μας βγαίνει οργή για όσα μας πήραν χωρίς να ερωτηθούμε, οι απειλές γίνονται ο τρόπος να τραβήξουμε λίγη ακόμα προσοχή πριν το τέλος, το κλάμα κρύβει όσα λόγια θα θέλαμε μα δεν μπορέσαμε να ξεστομίσουμε. Θυμόμαστε να αραδιάσουμε στον άλλο κάθε προσφορά που κάναμε στη σχέση μας και ξεθάβουμε μπροστά του τα μειονεκτήματά του για όσο καιρό ήταν στο πλάι μας. Λέμε λόγια πικρά που πληγώνουν, λόγια που τα μετανιώνουμε το επόμενο λεπτό. Απογοήτευση και καβγάδες κλείνουν τον κύκλο της σχέσης με περιποιημένα τελεσίγραφα σε ό,τι ζήσαμε. Ξεφτιλίζουμε τις στιγμές μας και νομίζουμε έτσι πως ξεφτιλίζουμε τον άλλο. Αυτό που καταφέρνουμε είναι να ξεφτιλίζουμε εμάς και την εικόνα που είχε ο άλλος για εμάς.
Τι σου μένει μετά; Μια πίκρα, πόνος σβησμένος σ’ ένα τασάκι και η εικόνα του τέλους πιο επίπονη από ποτέ. Σ’ αυτό το τέλος θα κριθείς.
Μάθε επιτέλους να χωρίζεις. Σωστά, γλυκά κι αγαπημένα όπως είχες μάθει μέσα στη σχέση. Όπως της άξιζε της σχέσης. Ή όπως αξίζει σε σένα που άντεξες αυτή τη σχέση.
Τη στεναχώρια που σου προκάλεσαν δεν την επιστρέφεις πίσω. Ένας άνθρωπος για να επιλέξει να μη συνεχίσει μαζί σου –όσο κι αν πονάει- είχε τους λόγους του. Με τις κακίες και τις φωνές θα τον κάνεις να είναι πιο βέβαιος για την επιλογή του. Γι’ αυτό κάνε μια χειραψία με το παρελθόν, ρίξε ένα χαμόγελο όσο πικρό κι αν είναι και καλή καρδιά.
Αν είσαι αυτός που χωρίζει τον άλλον, προσπάθησε να το κάνεις όσο πιο αναίμακτα γίνεται και σίγουρα όχι από ένα μήνυμα ή τηλέφωνο γιατί έτσι δικαιολογημένα θα ανοίξεις τον ασκό του Αιόλου και θα σου πω πως πήγαινες γυρεύοντας. Στο κάτω-κάτω είναι η στιγμή που φεύγεις από έναν άνθρωπο που μοιραστήκατε πράγματα μεταξύ σας, είναι κομμάτι σου που εγκαταλείπεις, μην το κάνεις χειρότερο για κανένα από τους δυο σας.
Οι ντόμπρες συζητήσεις κλείνουν σωστά και τις πιο αναξιοπρεπείς σχέσεις. Όσο διάστημα και να διήρκεσαν οι μεταξύ σας στιγμές δεν παύει να είναι ο άνθρωπος που σε σήκωσε πολλές φορές από τα τάρταρα, που σου σκούπισε δάκρυα, που σε ζέστανε σε μια αγκαλιά. Αυτός είναι ο ίδιος που πέρασες χρόνο μαζί του. Αυτός ο ίδιος που αγάπησες. Δεν μπορεί, κάποιες όμορφες στιγμές θα θυμάσαι. Και αξίζει σε αυτό που ζήσατε η ντομπροσύνη, η ευθύτητα αλλά κι ένας καθώς πρέπει χωρισμός.
Το δεδομένο είναι αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις· κι αυτό δεν είναι άλλο από το τέλος. Τα κλαψουρίσματα και η αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτηματικά που γέννησε ο εγωισμός σου δίνουν κάλπικες ελπίδες και σου στερούν το δικαίωμα να φερθείς με το σωστό τρόπο, κύριος ή κυρία με το κεφάλι ψηλά.
Η χυλόπιτα δεν ήταν ποτέ εύγεστο φαγητό είτε εσύ τη σερβίρεις, είτε ο άλλος. Βάλε της λοιπόν μια ωραία σάλτσα, μανιτάρια και λίγο αλάτι. Γι’ αυτό εξάλλου το αλατοπίπερο είναι στη μέση του τραπεζιού. Για να μπορούν και οι δύο να το χρησιμοποιήσουν. Κι αν ο άλλος δεν το χρησιμοποιήσει καν’ το εσύ και για τους δύο.
Όσοι δηλώνουν ευχαριστημένοι από μια σχέση που τέλειωσε είναι αυτοί που κατάφεραν να ξεπεράσουν τα πάθη τους, να αναγνωρίσουν το ρόλο τους, τις ευθύνες τους αλλά και την προσφορά του άλλου. Αυτό δείχνει ωριμότητα.
Είναι κρίμα να δείχνεις εχθρός σε μια σχέση που σε συντρόφευε για όποιο χρονικό διάστημα. Είναι κρίμα να σταθείς αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που ήταν δίπλα σου μέχρι χθες. Είναι ντροπή να καυγαδίζεις στο τέρμα, όταν αυτό είναι οριστικό. Κι αν σ’ αυτό το τέλος δεν μπορείς να τιμήσεις τις εμπειρίες, σκέψου πως αυτές σε ταξίδευαν τόσο καιρό. Τι δεν καταλαβαίνεις; Είναι κρίμα για σένα, για τη σχέση και τον άλλον άνθρωπο.
Στάσου στο ύψος των περιστάσεων και δώσε ένα τέλος που αρμόζει, γλυκό που να επισφραγίζει και την αρχή σας. Τι στο καλό, κάποτε ήταν ο άνθρωπός σου.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
