Πώς είναι τα τσιμπούρια για τους σκύλους; Οι ψύλλοι ή οι ψείρες για τους ζωικούς οργανισμούς; Πώς είναι τα παράσιτα για τα φυτά; Για το ανθρώπινο είδος είναι οι κολλητσίδες. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που γίνονται με το ζόρι φίλοι σου, ενίοτε αυτοαποκαλούνται και κολλητοί.
Λογής άνθρωποι περνάνε από τη ζωή μας. Κάποιοι έρχονται γιατί έχουν κάτι να δώσουν ή κάτι να κερδίσουν, άλλοι κάθονται για λίγο, άλλοι φεύγουν, άλλοι μένουν μια ζωή.
Μάθαμε από μικροί ότι τους φίλους τους επιλέγεις. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που σε επιλέγουν χωρίς να τους επιλέξεις. Κι άπαξ σε επιλέξουν δε γλιτώνεις με την καμία.
Έρχονται απρόσκλητοι στο σπίτι σου, έχουν θράσος να περιεργαστούν το χώρο σου -ακόμα και τα ντουλάπια σου- αποκτούν την άνεση να μιλάνε για ώρες ατέλειωτες για τα προσωπικά τους, χωρίς να ρωτάνε αν σου τρώνε το χρόνο. Μπαστακώνονται όπου είσαι, με όποιον είσαι, όποτε είσαι και τις επισκέψεις τους τις κάνουν εργένικες τόσο που φτάνει πια βράδυ.
Μη φανταστείτε ότι απαλλάσσεστε εύκολα από τέτοιου είδους ανθρώπους. Αν τους πείτε πως δεν μπορείτε να συναντηθείτε το απόγευμα γιατί θα βρεθείτε με τα παιδιά, θα εμφανιστούν φάντες μπαστούνες εκεί που είστε με τα παιδιά. Θα ‘χουν ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά λες κι ήταν οι πρώτοι καλεσμένοι της παρέας. Μόνο και μόνο το ύφος της τρελής χαράς με την παντελή έλλειψη υποψίας ότι ενοχλούν, κτυπάει καμπανάκια πυρόσβεσης στην εγκεφαλική περιοχή.
«Είστε παρείσακτοι, τι δεν κα-τα-λα-βαί-νε-τε;». Αν δεν ήσασταν, πιθανόν να σας κάναμε παρέα αλλά όχι με το ζόρι. Φίλοι με ζόρι; Αλήθεια, σας καλύπτει;
Δεν ξέρω σε ποια παρέα δεν κόλλησαν κι εισβάλλουν σε άλλες απροσκάλεστοι. Αλλά αυτή η εισβολή, η σχεδόν υποχρεωτική, είναι μάλλον πέραν από τα επιτρεπόμενα όρια που μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος.
Έχουν το θάρρος να ρωτήσουν για τα προσωπικά σου, ένα θάρρος που στην πραγματικότητα δεν το έχεις δώσει ποτέ. Είναι άγνωστες γι’ αυτούς οι λέξεις διακριτικότητα, ιδιωτικός χώρος και χρόνος, κατάλληλες ώρες. Και τώρα που είπα κατάλληλες ώρες, εννοείται ότι σε καλούν στο κινητό κατ’ επανάληψη, τις πιο ακατάλληλες στιγμές, για να πουν τον νταλκά τους που, μεταξύ μας, δεκάρα δε δίνεις.
Όλη αυτή η κατάσταση σου θυμίζει τον ορισμό της λοίμωξης που έκανες στη βιολογία. Ύστερα λες πως είσαι αλλεργικός στα μανιτάρια. Αυτοί είναι χειρότεροι από μανιτάρια –κι ας ξεφυτρώνουν παντού όπως αυτά. Όχι, όχι, δεν είναι μόνο αλλεργία. Είναι μια «παθολογική κατάσταση που προκαλείται από τη δράση τοξικών ουσιών» κι αυτό στο λεξικό γράφει τοξίκωση. Αυτό έπαθες. Μόλυνση από τοξικές παρουσίες.
Δεν καταλαβαίνουν πόσο ενοχλητικοί γίνονται και τις πλείστες φορές δεν παίρνουν από λόγια. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο κουραστικό κομμάτι αποτελούν στη ζωή σου. Ότι σε γεμίζουν θυμό ακόμα και τύψεις για το θυμό σου. Ούτε πως με την παρουσία τους προκαλούν δυσφορία κι είναι βαρίδια στην καθημερινότητά σου. Ότι απορροφούν το κέφι σου και χαλάνε τη διάθεσή σου. Είναι έξω από τη λογική τους ότι έχουν καταντήσει, απλώς, ανεπιθύμητοι.
Καμιά φιλία ή έστω παρέα δε θέλει την υποχρέωση. Γιατί έτσι χάνει το νόημα, την αξία της την ίδια. Η λύπηση από τον άλλον ή η ανοχή να σ’ έχει στη ζωή του, εξαντλούνται. Κυρίως όταν εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη του και μπαίνεις στα χωράφια του χωρίς να στο προτείνει. Στην τελική δε σέβεσαι το χώρο ή το χρόνο που σου παραχώρησε.
Δεν είπαμε να τηρούν πιστά το σαβουάρ βιβρ αλλά μια στοιχειώδης συμπεριφορά λεπτότητας θα ήταν αρκετή. Έτσι, για να μη σε φέρνουν στην κατάσταση να τα πεις μια μέρα έξω απ’ τα δόντια και να αισθάνεσαι άσχημα γι’ αυτό. Αλλά στην τελική, η δική τους στάση χαρακτηρίζεται από αναίδεια και θρασύτητα, δε θα τα μάθουν από εμάς.
Είναι αδύνατον να μην έχουν καταλάβει ότι είναι ενοχλητικοί για την παρέα μας. Δεν το πιάνουν την πρώτη και τη δεύτερη φορά. Αλλά την δέκατη φορά; Εσκεμένα δεν το βλέπουν γιατί για κάποιο λόγο τους βολεύει.
Γι’ αυτό μακριά από βακτηρίδια. Μολύνουν εσένα, τα προσωπικά όρια, την ψυχική σου ηρεμία.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
