Ξέρεις, αν κάτι μας πονάει, αποφεύγουμε ακόμα και να το υποθέσουμε. Γεννάμε ελπίδες επανασύνδεσης, για να γλυκάνουμε ένα χωρισμό ή κάνουμε θετικές σκέψεις ν’ απαλύνουν την πραγματικότητα αν μας κάθεται σκληρή. Τόσο πουτάνα είναι η ζωή, που χωρίς προειδοποίηση σε παίζει για να διασκεδάσει. Και βλέπεις, λοιπόν, τις παλιές αγάπες να βρίσκουν καινούργιες. Είναι αλλιώτικη η δύναμη της εικόνας σε σχέση μ’ όσα πιθανόν άκουγες από γνωστούς και φίλους.
Η αλήθεια είναι ακριβώς μπροστά σου, ο δικός σας κύκλος τέλειωσε. Μια σιωπηλή εικόνα που ακούγεται πιο δυνατά από χίλιες λέξεις μαζί. Πιθανόν αγκαλιασμένοι, με χαμόγελα και μπλεγμένα χέρια. Είναι που η μαγεία διαρκεί, όσο υπάρχουν ακόμα συναισθήματα. Κι εκείνη τη στιγμή που αντικρίζεις την ανάσα του κολλημένη στο λαιμό της, δεν υπάρχουν συναισθήματα. Τη στιγμή που τα φιλιά της βρίσκουν απάντηση στα δικά του, είναι όλα κενό. Παραλύεις, γίνονται όλα αδιάφορα, ασήμαντα. Παγώνουν τα συναισθήματά σου, σταματά ο χρόνος, δεν ακούγονται καν οι φωνές γύρω σου. Η πρώτη κοινή σας στιγμή χωρίς μαγεία.
Ξαφνικά σου επιβεβαιώνονται όσα αρνιόσουν να δεχτείς γι’ αρκετό χρονικό διάστημα. Συνειδητοποιείς πόσος καιρός πέρασε κι αναρωτιέσαι για ποιον ανεξήγητο λόγο τιμούσες τα συναισθήματά σου και δικαιολογούσες τη φυγή του. Με ποια αιτία προφύλασσες τα όπλα σας να μη φθαρούν, όταν ο άλλος παραδινόταν αλλού. Χάνεις τον κόσμο σου, μα όχι, δεν ήταν κόσμος σου, ήταν κόσμος σας και τώρα κόσμος τους. Κάθε λόγος που έλεγες στον εαυτό σου για τ’ ότι δε σ’ αναζήτησε είναι εκεί, πιο ξεκάθαρος και πιο διάφανος από ποτέ. «Δε μας ξέρατε», έλεγες στους φίλους για να τους αποστομώσεις και συνέχιζες να πιστεύεις την εξιδανικευμένη εκδοχή της σχέσης. Αλήθεια, εσύ σας ήξερες;
Όσα φοβόσουν να εγκαταλείψεις γιατί μπορεί να επέστρεφαν, σου φωνάζουν εκκωφαντικά πως έχουν ήδη φύγει. Πετάς από πάνω σου ό,τι έχει σχέση μαζί του και τα τραβάς δυνατά να ξεκολλήσουν, γιατί έχουν ριζώσει μέσα σου πανάθεμά τα. Δε σου ανήκουν αυτά που κρατούσες, σ’ άλλο πρόσωπο ανήκουν, δεν είναι δίκαιο να τα κρατάς. Εκείνη η στιγμή είναι άνιση με την ευτυχία που σου ‘δωσε ο άνθρωπος αυτός. Διαψεύδει όλα τα για «πάντα» που ειπώθηκαν και σβήνει αναμνήσεις, αφού σε χαρακώσουν πρώτα. Είναι πολύ σκληρό να τ’ αντέξεις άοπλος κι απροετοίμαστος. Η εικόνα των δυο τους μαζί είναι το πιο οριστικό τέλος, η πιο σίγουρη φυγή.
Κανείς δε ζει με χθεσινές στιγμές, ξεχασμένα «σ’ αγαπώ» κι αναμνήσεις που δεν έδωσαν μέλλον. Κανείς δεν μπορεί να στηρίζει μια αγάπη σε μπαγιάτικα φιλιά και κλειστές αγκαλιές, σε καρδιές που δεν κατοικούν πια μαζί. Όπως σε κάθε λαβύρινθο κάπου θα υπάρχει μια έξοδος φυγής, πρέπει να υπάρχει, δεν μπορεί. Αυτή να βρεις, πριν χαθείς ολοκληρωτικά. Εξάλλου κι εσύ προχώρησες. Προχωράς. Έστω, θα προχωρήσεις κάποτε. Είναι το κομβικό σημείο που πρέπει να φέρεις πίσω τον εαυτό σου, να θυμηθείς πώς ήταν και να του συναρμολογήσεις ό,τι χάλασε.
Αν είναι για το καλό του, ας πάει εκεί που σκιρτά η καρδιά του κι εκεί που τρέμουν τα πόδια του, εκεί που τα μάτια του δεν ξεκολλάνε. Ας πάει, γιατί εσύ ξέρεις καλά πως στον έρωτα πρέπει να δίνεσαι ολοκληρωτικά, αλλιώς δεν έχει γούστο.
Κι αν σου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσεις σ’ εκείνο το τρίτο πρόσωπο της ιστορίας σας, να του πεις να προσέχει τον άνθρωπό σου. Να τον φροντίζει, ν’ αφήνει και λίγο πίσω τον εαυτό του αν χρειάζεται κάποιες φορές και να κοιτάει πίσω απ’ αυτά που βλέπουν οι άλλοι. Αυτά να πεις. Πως οι φιλοδοξίες του έχουν ένα στόχο κι είναι ιερός για ‘κείνον. Να πεις πως χρειάζεται να ‘χει γερό στομάχι, για τις στιγμές που σ’ έναν καβγά δεν ελέγχει πόσο πληγώνει τον άλλον και πως εκεί βγαίνουν οι αλήθειες. Να τις αφουγκράζεται αυτές τις αλήθειες και πάνω σ’ αυτές να χτίζει τη συνέχειά τους. Να πεις να ‘χει υπομονή και να χαμογελά, γιατί το χρειάζεται ο άνθρωπός σου. Αυτά να πεις.
Κι ας είσαι η επιλογή που δεν εκτίμησε. Ας είσαι η ευκαιρία που έχασε. Το μεταξύ σας δε θα μπορέσει να το ζήσει ξανά, όποιος κι αν μπει στη ζωή του.
Θα μείνει αναπάντητο πώς ένας άνθρωπος μετά από τόση αγάπη μπόρεσε να δοθεί αλλού. Ίσως λανθασμένα να πιστέψαμε πως οι παλιοί έρωτες ανήκουν εκεί που πρωτογεννήθηκαν. Ίσως οι μεγάλες αγάπες να μην είναι πάντα αμοιβαίες. Ίσως να μην ήταν καν μεγάλες αγάπες.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
