Δε με νοιάζει τι θα πουν. Ποιος κόσμος και λοιποί καθωσπρεπισμοί; Περιττοί είναι όλοι. Ακόμα κι αυτή που έχεις δίπλα σου. Η γλυκιά σύντροφος με τους χαμηλούς τόνους. Εκείνη που δεν εγκαταλείπεις για λίγο, εφήμερο πάθος. Να μια διαφορά μας. Εκείνην τη νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Κι εσένα. Προτεραιότητα τι θα πει ο κόσμος. Μα ξέρεις πως δεν είχες την ίδια προτεραιότητα όταν με κάρφωνες στα μάτια εκείνο το βράδυ.
Δεν έγινε και τίποτα μεταξύ μας δηλαδή, μα σε θέλω λίγο. Όχι λίγο, σε θέλω πολύ. Να μιλάμε και να κοιταζόμαστε και να σε θέλω πιο πολύ. Ένας θεός και ένας διάβολος μαζί μπορεί να σε έφεραν στο δρόμο μου.
Ένα ολόκληρο βράδυ δε θα κοιμηθούμε ποτέ μαζί. Στις γιορτές δε θα περάσουμε χρόνο μαζί, τηλέφωνο δε θα μπορώ να σε πάρω όταν μου λείπεις και τα δύσκολα μόνη θα τα περνώ. Δε θα ακούσω ποτέ το «πάμε να φύγουμε» και δε θα περπατήσουμε χέρι-χέρι δημόσια. Δε σου λέει κάτι αυτό; Επιλέγω να είμαι η τρίτη. Να σε δανείζομαι για το λίγο σου και να μην αναζητώ το πολύ κάπου αλλού.
Να ξεπερνώ τον εαυτό μου για να έχω λίγες στιγμές μαζί σου, για πρώτη φορά να βουτώ σε μια τελειωμένη κατάσταση κι ας με κάψει μετά. Όχι δεν είναι ότι το γουστάρω. Με πνίγει, θα με πνίξει κάποια στιγμή, το ξέρω.
Το τέρμα το βλέπω. Δε με φοβίζει ιδιαίτερα για να είμαι ειλικρινής. Στο εδώ και το τώρα μας έχει μια διαδρομή να διανύσουμε. Κι ας έρθει η ήττα μου αργά ή γρήγορα. Γιατί θα έρθει στα σίγουρα. Εφόσον είναι δεδομένο για μένα ότι θα ‘ρθει, δε σου λέει κι αυτό κάτι; Το ότι υπομένω κι επιμένω κι ας ήδη σε φτιάχνω με εικόνα να φεύγεις οριστικά;
Δε θα ζητήσω να χωρίσεις ούτε θα γίνω υστερικά ζηλιάρα. Έμαθα πως οι άνθρωποι είναι δειλοί για να δραπετεύσουν από την ασφάλεια και να επιλέξουν το άγνωστο. Ούτε να επιβεβαιωθώ ως η μοιραία γυναίκα που σφάζονται παλληκάρια στα πόδια της. Να σε ζήσω θέλω, να σε καταλάβω, να περάσω μαζί σου λίγα δανεικά χωρίς να πρέπει να πληρώσει κανείς το πουρμπουάρ μιας σχέσης. Αυτή την έχεις. Κι εγώ δεν τις θέλω τις σχέσεις, τις απεχθάνομαι. Ακόμα και η στάση σου μου επιβεβαιώνει ότι η ασφάλεια της μοναξιάς είναι καλύτερη από αυτή της σχέσης. Τηλέφωνα, κρυφές συναντήσεις και μια αγωνία για το αν σου λείπω καθόλου ή όχι. Το δέλεαρ που δίνεις είναι αυτό που με κρατά.
Παίζεις και το ξέρω. Αρχή και φινάλε σου δε θα γίνω ποτέ. Ας καώ λοιπόν. Ας καούμε. Το ένα και το αυτό. Οι στιγμές μας κλειδαμπαρωμένες θα μείνουν μέσα σε κάτι γραφεία, κάτι δωμάτια και απόμερα μέρη. Οι συζητήσεις μας δεν είναι βαρετές όπως αυτές που έμαθαν να κάνουν οι άνθρωποι. Έχουν μια θέρμη κι ένα βάθος. Τι στο καλό συμβαίνει πια με σένα; Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος να πιστέψει στον έρωτα.
Το θέλω το λίγο σου γιατί το θες κι εσύ. Ίσως σε μια άλλη ζωή να έλεγα «Είσαι καλή περίπτωση, μα συνοδεύεσαι». Τώρα όμως ξέρω πως δεν υπάρχουν νόμοι στον έρωτα. Δεν υπάρχουν ούτε ηθικές, ακούς. Κι εγώ σε ερωτεύτηκα.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
