Θα έτυχε νʾ ακούσατε έναν καπνιστή να λέει πως το κάπνισμα είναι κακό για την υγεία του, αλλά καλό για τη χαλάρωσή του. Ο εθισμός, οποιασδήποτε μορφής, έχει αυτές τις «δικαιολογίες» που προβάλλονται ως θετικά στοιχεία της εξάρτησης, ακόμα κι αν η λίστα με τα «κατά» είναι πολύ μεγαλύτερη.
Όταν ο έρωτας γίνει εθισμός, τότε η πραγματικότητα δίνει τη θέση της στην φαντασία. Άτομα που δεν αποδέχονται πως το πρόσωπο που τους ενδιαφέρει δεν ανταποκρίνεται στα αισθήματά τους, επιμένουν να ερμηνεύουν κάθε κίνηση ή λέξη του άλλου, με βάση το τι θα επιθυμούσαν να κάνει ή να λέει γι’ αυτούς. Κτίζουν ένα πλασματικό κόσμο με τʾ αντικείμενο του πόθου τους, μια ζωή όπως την ονειρεύονται μαζί του κι έξω απʾ τον πύργο τους κλείνουν φίλους, οικογένεια, παραμελούν τομείς της ζωής τους. Η προσοχή τους εστιάζεται αποκλειστικά στους τομείς της ζωής του άλλου ατόμου. Η εμμονική τους συμπεριφορά μπορεί να μετρήσει χρόνια ολόκληρα.
Μια αγάπη που προκαλεί πόνο είτε δεν είναι αληθινή, είτε δεν είναι αμοιβαία.
Η εμμονή μεταφράζεται ως πάθος, αλλά δεν παύει να είναι ένα συνεχές κυνήγι για μια αποδοχή που δεν εκπληρώνεται ποτέ. Η αγάπη γίνεται βασανιστική με καταστροφικές συνέπειες για το άτομο, το χρόνο του, την υγεία του.
Το κολλημένο μυαλό σου ψαχουλεύει κάθε πηγή που μπορεί να σʾ ενημερώσει για τη ζωή του, όπως πόσα likes έχει κάτω από την εικόνα προφίλ του και από ποιους που δε γνωρίζεις. Παρερμηνεύεις τα τραγούδια που βάζει στα social media -που όλως παραδόξως απευθύνονται σε σένα- γιατί πιστεύεις πως θέλει κάτι να σου πει. Φαντάζεσαι το μέλλον σας, ακόμα κι αν δεν έχετε παρόν, όταν τρως, πίνεις, δουλεύεις, διαβάζεις, κάνεις μπάνιο, είσαι έξω για καφέ.
Κάτι τ’ απελπισμένα, ανακριτικά μηνύματα στις 3 τα ξημερώματα που μοιάζουν μ’ έκθεση παραλόγου, λίγο τα τηλεφωνήματα μεθυσμένου απʾ το ψυχιατρείο, πολλές κατασκοπικές ενέργειες τύπου «που είναι και τι κάνει», μερικές κρίσεις σαπουνόπερας και παρερμηνείες στο βλέμμα του που, τυχαία, έπεσε πάνω σου, θα αναγκάσουν τον ανεκπλήρωτο έρωτά σου να βάλει περιοριστικά μέτρα. Η πτώση στο ρεαλισμό που θʾ ακολουθήσει, θα ʾναι επώδυνη, γιʾ αυτό πρόσεχε!
Το έτερον ήμισυ της φαντασίας σου τρέχει να σωθεί από εσένα –ω! ναι- κι εσύ πεισματικά επιμένεις για σύνδεση ή επανασύνδεση. Η στάση αυτή δηλώνει το λιγότερο μια εγωιστική, μονομερή επιθυμία που θύμα θα έχει μόνο εσένα στο Δαφνί.
Πότε μια αγάπη γίνεται παθολογική;
α) Όταν αναγνωρίζουμε πως ο άλλος είναι ακατάλληλος για εμάς αλλά δίνουμε ευκαιρίες που φτάνουν ίσα με τʾ άπειρο γιατί αδυνατούμε να χωρίσουμε ή να είμαστε μόνοι.
β) Όταν δεν υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον αλλά εμείς εμμένουμε στο «κάποτε θα είμαστε μαζί, να το θυμάσαι», ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζουμε καλά. Δηλαδή όταν το πρόσωπο είναι υπαρκτό, αλλά ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά του είναι προϊόν της φαντασίας μας.
γ) Όταν η συμπεριφορά μας γίνεται κτητική, ακόμα κι αν δεν είμαστε σε σχέση μαζί του, σε σημείο που ενοχλεί τον άλλο. Εδώ παρελαύνει η μανιακή επιθυμία να μας ανήκει, γιατί πιστεύουμε ότι μόνο μαζί μας θα είναι ευτυχισμένος.
Οι άνθρωποι πολλές φορές επιλέγουν να ζουν μέσα στο ψέμα, γιατί η αλήθεια είναι σκληρή, για να αντέξουν να τη δεχτούν. Βλέπουν μόνο τα θετικά στοιχεία από έναν άνθρωπο, παραβλέποντας τα ελαττώματα ή τροποποιώντας τα αρνητικά σε θετικά.
Σου λέει: «Δε θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο, μ’ ενοχλείς» κι εσύ καταλαβαίνεις: «Θα του κάνω κλήση μετά τις 5 που σχολάει, γιατί δεν μπορεί να μιλήσει στη δουλειά».
Το παραπάνω σκηνικό, αυτούσιο ή τροποποιημένο, εκτυλίσσεται συχνά πυκνά σε τέτοιου είδους σχέσεις.
Συνήθως, τʾ άτομα αυτά αναζητούν ένα σημάδι ενδιαφέροντος απʾ το πρόσωπο που τους ενδιαφέρει, αγνοώντας τις προφανείς ενδείξεις μηδενικού ενδιαφέροντος. Και τις αγνοούν τόσο πολύ, που μετά το φτύσιμο συνεχίζουν να πιστεύουν ότι είναι ο ιδανικός σύντροφος γι’ αυτούς, με τον οποίο μπορούν να ζήσουν ζωή χαρισάμενη, να κάνουν τέσσερα παιδιά, νʾ αγοράσουν ένα σπίτι στην εξοχή και ευτυχισμένοι να ανατρέφουν αγελάδες, μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Σʾ αυτές τις περιπτώσεις τα ζητούμενα είναι δύο: η απομυθοποίηση του εξιδανικευμένου συντρόφου που υπάρχει στο μυαλό κι η προσωπική εκλογίκευση.
Για να ξεπεράσεις τις ψευδαισθήσεις που προκαλεί ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις τις φοβίες που έχεις, για να δεχτείς την αλήθεια. Πριν απʾ αυτό απάντησε στον εαυτό σου μια πολύ απλή ερώτηση: «Γιατί ο ιδανικός σου έρωτας δεν είναι η νυν σχέση σου, αφού γνωρίζει πόσο το θες;»
Να θυμάσαι πως για να πολιορκήσει κάποιος το μυαλό σου, απαιτείται η δική σου συναίνεση. Γι’ αυτό κατέβασε τον άνθρωπο απʾ το βάθρο που τον έχεις ανεβάσει και, ρεαλιστικά, σκέψου, αν ο έρωτας αυτός είναι ιδανικός για σένα.
Βγάλʾ τον απʾ το μυαλό σου. Τίποτα δεν το επιθυμείς, αν δεν το σκέφτεσαι, ούτε καν το γλυκό νουτέλας με φουντούκι, φράουλες και παγωτό μαστίχας.
Aυτό, τουλάχιστον, μπορεί να είναι πραγματικό.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
