Τα χαστούκια στον έρωτα πρέπει να τα τρως νωρίς

Κάπου ανάμεσα σε μαδημένα σ ’αγαπώ και προδοσίες, σε στραπάτσες από φευγιά που δεν περίμεναν, σε σιωπηλές παρουσίες κι όνειρα μισά, μαθαίνουν οι άνθρωποι να φτιάχνουν χαρακτήρα. Οι εμπειρίες στις σχέσεις είναι αυτές που θα δημιουργήσουν την πιο βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού τους, που θα θέσουν τα όριά τους, που θα δοκιμάσουν αντοχές, θα διαμορφώσουν τρόπο σκέψης.

Όσο πιο νωρίς σε τσακίσουν τόσο πιο έτοιμος γίνεσαι για μετά. Μαθαίνεις να μετράς τις πράξεις, να ξεχωρίζεις τις αλήθειες απ’ το ψέμα, να ακούς λίγα και να πιστεύεις ακόμα πιο λίγα. Εκπαιδεύεσαι να εκτιμάς ανθρώπους, να σκαρτάρεις συμπεριφορές, να μπαλώνεις παλιές πληγές κι απ’ εκεί να παίρνεις μαθήματα, να μην καταντάς στο εξής -για κανέναν- φουκαράς και δεδομένος.

Τα «χαστούκια» στον έρωτα πρέπει να τα τρως νέος. Μόνο έτσι θα ξέρεις για μετά. Θα κρατάς αποστάσεις και δε θα ξοδεύεις συγχωροχάρτια εκεί που δεν τους πρέπει. Δε θα αρκείσαι με τα έτσι κι έτσι, αλλά με τα «όλα» ή τα «καθόλου». Ούτε θα ξαναπαίξεις τη ζωή σου κορώνα-γράμματα για έναν ενθουσιασμό αν δε γίνει πρώτα αγάπη.

Γι’ αυτό να κρατάτε απ’ τις όμορφες σχέσεις του παρελθόντος τα ωραία, γιατί σας διδάσκουν. Και να μη μετανιώνετε για τις σχέσεις που μπήκαν και σας τα κάναν μαντάρα. Ενόσω μαζεύεις εαυτό κι επαναξιολογείς τα σπασμένα, μαθαίνεις να δυναμώνεις. Ο άνθρωπος μαθαίνει τα όριά του εκεί που τον ρημάζουν. Μαθαίνει τον εαυτό του τον ίδιο.

Μαθαίνει πως τα χάδια του έρωτα έχουν την ιδιότητα να γίνονται και χαστούκια κι αν δεν είσαι προετοιμασμένος, σε γκρεμοτσακίζουν. Πως η αγάπη μπορεί να μοιάσει με θυμό ή μίσος ή πίκρα. Μαθαίνει πως οι έρωτες από μόνοι τους απομυθοποιούν αυτά που κατάφεραν μαζί. Πως το «χωριστά» είναι πιο ασφαλές σε κάποιες περιπτώσεις.

Ύστερα οι άνθρωποι, κτίζουν τα κάστρα τους και κατοικούν εκεί μέσα. Να μην τους αγγίζει κανείς. Ή καλύτερα να μην τους αγγίζει ώσπου να δουν ότι αξίζει. Επιφυλακτικοί στην αγάπη, τις στιγμές, τα λόγια. Έτοιμοι να φύγουν πριν προλάβεις να τους την κάνεις πρώτος. Να μην αισθανθούν πριν αισθανθείς. Να προλάβουν να σε πληγώσουν πριν τους καρφώσεις εσύ.

Μοιάζουν απόμακροι κι απροσέγγιστοι. Και καλά κάνουν και φαίνονται. Γιατί το φάγανε το κεφάλι τους νωρίς και μάθανε. Όχι μία, ίσως και δύο και τρεις φορές, μα γίνανε τελικά φύλακες του εαυτού τους. Έχουν αποτινάξει από πάνω τους αδυναμίες, κλάματα, μιζέριες, ζήλιες. Γιατί, αν ο άνθρωπός σου στα προκαλεί, δεν είναι άνθρωπός σου.

Προσοχή εκεί που φτάνει κανείς στο άλλο άκρο ν’ απαξιώνει την αγάπη. Εδώ λέμε, για τα μαθήματα εκείνα που σε κάνουν να την εκτιμάς διπλά. Που δεν την αποφεύγεις, αλλά την αξιολογείς ξανά και ξανά πριν ανοίξεις τις πόρτες. Την ξεχωρίζεις πιο εύκολα, γιατί γνωρίζεις πια όλες τις μορφές που παίρνει. Είσαι πιο προετοιμασμένος να τη δεχτείς.

Αν τσαλακωθείς για χάρη της, μετά εσύ είσαι αυτός που θα τη διαλέξει. Δεν αφήνεις στις αγάπες-μούφα να σε διαλύσουν. Σου έχουν στρώσει χαρακτήρα οι προηγούμενες. Σε έχουν μάθει οι παλιές αγάπες, να επιλέγεις σωστά ή έστω πιο σωστά.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να βλέπεις την προσωπικότητά σου να διαμορφώνεται μέσα απ’ τις εμπειρίες σου. Γιατί στο μέλλον, όταν πια ο πόνος ανήκει στο παρελθόν, θα κοιτάξεις πίσω και θα καταλάβεις πως αν όλα αυτά δεν τα ζούσες με τη ψυχή σου, καλά και κακά, δε θα ήσουν ίδιος.

Ξέρεις πού να αφήνεσαι και σε ποιες καταστάσεις να συμβιβάζεσαι. Ξέρεις πως ακόμα κι αν κάνεις πως δεν το βλέπεις, το τέλος είναι εκεί. Γελάς, αν η ρόδα γυρίσει, γιατί γνωρίζεις πως αν δε σε μέτρησε όπως έπρεπε την πρώτη φορά, η δεύτερη ευκαιρία είναι αμφισβητήσιμη. Είσαι συναισθηματικά ώριμος και πράττεις χωρίς παρορμητισμούς.

Οι λακκούβες που βρήκες μπροστά σου, σου άφησαν σημάδια μα δε σε διέλυσαν. Αντιθέτως, σε έχουν φτιάξει όπως είσαι. Να ‘σαι περήφανος για όλα όσα σε σημάδεψαν. Να ‘σαι περήφανος που ακόμα στέκεσαι όρθιος. Να θεωρείς τον εαυτό σου πλούσιο και καλλιεργημένο απ’ όσα πρόσφερε κι όσα πήρε, κι ας ήταν λίγα. Μαθαίνεις και στις δύο περιπτώσεις.

Ό,τι δεν έχεις καταφέρει να αποκτήσεις, σημαίνει δεν ήταν για σένα. Ό,τι ζήλεψες, ήταν για να σε κάνει καλύτερο. Ό,τι δεν έμεινε, ήταν γιατί δεν μπόρεσε. Ό,τι σε κέρδισε να το εκτιμάς. Για την υπομονή και την επιμονή του. Για την ικανότητα να σε ξεχωρίσει ανάμεσα σε τόσους άλλους ή τόσες άλλες.

Ξέρεις, η ποσότητα των ανθρώπων που περνούν απ’ τη ζωή μας κι η ένταση που προσφέρουν, δεν έχει καμιά συνάρτηση με την ποιότητα που μπορείς να διακρίνεις, αν έχεις τσαλακωθεί πολλές φορές.