Δεν ξέρω αν η ευτυχία φοβίζει τους ανθρώπους ή αν είναι στο μυαλό κάτι άπιαστο κι αυτό τους κάνει να αγνοούν ότι υπάρχει πραγματικά. Οι περισσότεροι είναι ευτυχισμένοι στην καθημερινότητά τους και δεν το αντιλαμβάνονται. Το καταλαβαίνουν μόνο όταν χάσουν ανθρώπους, όταν χάσουν πράγματα, όταν φύγουν από ένα μέρος που δε λογάριαζαν ποτέ. Και μπορεί να είναι ένα μέρος, ένας άνθρωπος ή ένα πράγμα που δε θεωρούσαν ποτέ πως θα τους ήταν απαραίτητο απλά και μόνο επειδή το είχαν. Αναλώνονται σε προσπάθειες να αποκτήσουν άλλα πράγματα, παραπάνω και πιο φιλόδοξα, χωρίς εκτίμηση των υφιστάμενων κεκτημένων στη ζωή τους.
Η Άννα σπούδασε νομική και είχε στόχο να εργαστεί σε μια πολυεθνική εταιρεία, να φύγει επιτέλους απ’ το νησί και να γνωρίσει άλλους ανθρώπους. Την κούραζε να μένει στο πατρικό της κι ο Γιάννης μετά από 2 χρόνια σχέσης φαινόταν «λίγος» για τη ζωή που ήθελε να ζήσει. Οι στόχοι της επιτεύχθηκαν. Εργάζεται σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στις Βρυξέλλες, μένει σε ένα διαμέρισμα πολυτελείας μακριά απ’ το νησί και ο Γιάννης δεν υπάρχει πια στη ζωή της. Έκανε τα όνειρά της υλοποιήσιμα σε μικρό χρονικό διάστημα και τα κράτησε για οκτώ χρόνια.
Όταν μίλησα μαζί της την προηγούμενη βδομάδα μου φάνηκε κάποια άλλη. Της λείπει το νησί, είπε. Η θάλασσα κι η μυρωδιά από τις ταβέρνες στην παραλιακή. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τη μυρωδιά απ’ τις ταβέρνες γιατί ήταν η καθημερινότητά μου κι εκείνη, που μισούσε τόσο αυτό τον τόπο, μπόρεσε να τη θυμηθεί στα ξένα. Της λείπει η οικογένειά της κι οι καβγάδες με τη μάνα της όταν αργούσε να πάει για φαγητό. Της λείπουμε κι εμείς. Της λείπει ο Γιάννης είπε κι αυτό το εννοούσε πιο πολύ απ’ όλα τα υπόλοιπα. Δεν μπόρεσα να της πω πως παντρεύεται τον επόμενο μήνα. «Θα επιστρέψω», είπε και κλείσαμε έτσι.
Όταν οι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτά που έχουν στη ζωή τους και ζητάνε να αποκτήσουν τα άλλα τα μεγάλα έχουν να πληρώσουν το τίμημα της απώλειας. Ύστερα κάνουν προσπάθειες να αποκτήσουν αυτά που είχαν ήδη. Είναι λες κι επιλέγουν να μπουν μέσα σε ένα λαβύρινθο που τελικά η έξοδός του είναι η ίδια με την είσοδο, που το νόημα της ζωής είναι εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν. Και δεν απολάμβαναν την ευτυχία γιατί ήταν πολύ απασχολημένοι στο να τη φτιάξουν.
Λόγο ύπαρξης αναζητάμε. Λόγο ύπαρξης μεγαλύτερο από αυτόν που αξίζουμε στην πραγματικότητα. Λόγο για να υπάρξουμε μέσα από αυτόν, να καταξιωθούμε, να πάρουμε εύσημα, να λάμψουμε.
Οι σχέσεις που ξεχειλώνονται δεν μπορούν να φορεθούν πάλι στα μέτρα μας. Τα πράγματα που μπαίνουν στα απολεσθέντα, μετά από ένα διάστημα γίνονται αγνώστου ταυτότητας και μετά ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Οι τόποι που εγκαταλείπονται δεν είναι οικείοι γιατί αλλάζουν. Όπως η Άννα δεν ξέρει πως οι ταβέρνες στην παραλιακή δεν υπάρχουν γιατί όλοι έφυγαν απ’ το νησί. Κι ούτε ο Γιάννης υπάρχει κι ούτε η παρέα. Μεγάλο κενό χρόνων για να το κερδίσεις και θα πρέπει να είσαι πολύ φιλόδοξος για να το απαιτείς.
Αν βάλεις τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους υποθήκη για μια ζωή που εσφαλμένα πιστεύεις αψεγάδιαστη θα ‘χεις χρεωθεί και τους τόκους μετά. Πώς να σμικρύνει το πολύ μακριά που επέλεξες;
Αυτό που δε λέμε να χωνέψουμε είναι πως τοποθετώντας τα πράγματα μέσα σε ένα μπαούλο στο πατάρι δεν τα κρατάμε ανέπαφα στο χρόνο. Κάποια σκουριάζουν, κάποια φθείρονται απ’ την υγρασία κι άλλα γεμίζουν με σκόνη. Αν δεν τα τοποθετήσαμε εκεί που τους έπρεπε όταν έπρεπε είναι μεγάλη η προσπάθεια που χρειάζεται για να τα αναπαλαιώσουμε και να τα έχουμε όπως πριν. Ό,τι ξεχάσαμε θα μας ξεχάσει κι αυτό.
Είναι ώριμη μαγκιά να μπορούν οι άνθρωποι να εκτιμούν αυτά που έχουν. Να βρίσκουν τη χαρά από ανθρώπους γύρω τους, να είναι ικανοποιημένοι που έχουν μια στέγη στη βροχή, να ευχαριστιούνται απ’ το σπιτικό φαγητό της μαμάς, να αρκούνται που έχουν ένα εισόδημα, να αντιλαμβάνονται την αξία όταν χαμογελάει το παιδί τους, να αξιοποιούν τη λογική που έχουν για να καταλάβουν την αγάπη, να χρησιμοποιούν τα πόδια, τα χέρια και τις αισθήσεις τους για να τα κάνουν όλα αυτά.
Ευγνώμονες χρειάζεται να γίνουμε και να προσφέρουμε σε όσους μας έχουν δώσει ήδη, να κοιτάμε και να ακούμε σαν να μην υπάρχει αύριο, να ονειρευόμαστε το παρόν μας, να αγαπάμε το σήμερα. Κάποια όνειρα τα εκπληρώσαμε ήδη αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ αν αναλωνόμαστε να φτιάξουμε άλλα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παναγιώτου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
