Αθήνα 2004: Δε σου ‘ρχεται η Ολυμπιάδα στο μυαλό, αλλά ότι σταμάτησες με το αυτοκίνητο χαράματα σε κάποιο κόκκινο φανάρι της Ηλιούπολης κι είπες: «Σηκώνει μωρέ εδώ λίγο να γεμίσουμε το χρόνο αναμονής με κάτι διασκεδαστικό. Ας βγούμε να χορέψουμε ένα ζεϊμπέκικο κι όταν ανάψει πράσινο ξαναμπαίνουμε με το καλό!».
Σίφνος 2007: Σου φάνηκε στημένο το νησί και μεγαλίστικο για τα δικά σου λίγα χρόνια και ντύθηκες ζεν πρεμιέ και πριγκιπάτο, αλλά δε φόρεσες παπούτσια για να απολαύσεις σοκαρισμένα βλέμματα ντόπιων και τουριστών. Δεν μπήκες σε κανένα μαγαζί κι η αφεντιά σου κατέληξε να πίνει μπίρες εκεί που σταματά το οδικό δίκτυο της νήσου. Εφόσον γλίτωσες την παραπομπή σου στη Λέρο, να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό.
Βαρκελώνη 2010: Είχες το θράσος να μπεις στο μουσείο του Πικάσο και να κάνεις και διευκρινιστικές ερωτήσεις στα ισπανικά. Πού είναι το περίεργο; Δεν ξέρεις ισπανικά. Μόνο ψεύδιζες κι έχωνες έξτρα «θ» στα ελληνικά σου. Η υπάλληλος του μουσείου διατηρεί μέχρι σήμερα απορημένο βλέμμα και γκουγκλάρει στο translate για να βρει «Τι εννοούσε ο ποιητής;». Εσύ μια φορά δεν κατάφερες να αρπάξεις τι εννοούσε ο ζωγράφος.
Θεσσαλονίκη 2012: Κάνεις καμάκι για να κερδίσεις στοίχημα που έβαλες με κάποιο φίλο μέσα σε παραλιακό μπαράκι και δε θα το πιστέψεις, αλλά υπήρχε ανταπόκριση και το πρόσωπο απέναντι σου κατσικώθηκε όλο το βράδυ και σε ταχτάριζε με χαδάκια κι αγκαλιές. Για πες, πώς ακριβώς εξήγησες ότι πρόκειται για φάρσα; Κατά τις 5 το πρωί το «ξέρασες» άμεσα και ντελικάτα σαν το μπινελίκι που σου ανταπέδωσε. Εύγε!
Κρήτη 2014: Κατέβηκες τριήμερο στην ιερή τη νήσο. Απ’ το πρώτο βράδυ μπαινόβγαινες στο Γενικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου γιατί δε βρήκες ένα ρέγουλο με τη ρακή. Άρχιζες να πίνεις ήσυχα, άκουγες μετά τις μαντινάδες κι ανέβαζες ρυθμό κατάποσης, έπειτα ό,τι κερασμένο περνούσε απ’ το χέρι σου τάμα το ‘χες να περάσει κι απ’ το λάρυγγα και τέλος σε σβήναμε -όχι με κρασί σαν το κοκκινιστό- αλλά με ενέσεις καφεΐνης. Ανάθεμα κι αν θυμάσαι απ’ το Ρέθυμνο και κάτι!
Για τα δύο τελευταία έτη δε θα αποκαλύψουμε στοιχεία απ’ το ημερολόγιο της ντροπής σου. Είναι πρόσφατα κι ίσως ακόμα να μην έχεις καταφέρει να αποστασιοποιηθείς απ’ τα γεγονότα και να τα δεις ακομπλεξάριστα, οπότε μάλλον θα γίνουν ροζ τα μαγουλάκια αν τα βγάλουμε φόρα παρτίδα. Μη χαμογελάς πονηρά! Ήδη κάτι ερυθρά αιμοσφαίρια τρέχουν στα ζυγωματικά σου και μαρτυρούν ντροπίτσες.
Ρεζιλίκια, ξεφτιλίκια, σκηνικά. Διάλεξε και πάρε. Όπως και να το πεις δε θα περιγράψει σαφώς το πώς το έζησες. Ευτυχώς υπάρχουν φίλοι που στα θυμίζουν, φωτογραφίες και βίντεο στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή, αλλά κυρίως ο δικός σου σκληρός δίσκος που στα φέρνει στον νου κάποια μέρα που πίνεις ένα ποτηράκι παραπάνω ή εκεί λίγο πριν κοιμηθείς ή μια μέρα μαρμότας που επίτηδες γεννά το μυαλό κάτι φασαριόζικο απ’ τα παλιά για να σου δώσει ελπίδα ότι ακόμα μπορείς κι οφείλεις να διεκδικείς μερίδιο ευθύνης σε καραγκιοζιλίκια. Ποτέ δε γερνάς γι’ αυτά.
Δε λέγονται κι όλα. Εκείνο το κακόγουστο αστείο που φώναζες στον αγαπημένο σου εν τω μέσω κύριας οδού, «Θα σε καταγγείλω για ξυλοδαρμό! Θα φωνάξω την αστυνομία! Βαρέθηκα να με κακοποιείς!», ήταν κάπως παρατραβηγμένο. Το κατάλαβες όταν σου την έπεσε μια ομάδα γυναικών που έφερνε στις powerpuff girls και με ύφος σωτήρα σε έπειθε να μιλήσεις για το πρόβλημα και να μην το αποσιωπάς. Χωρίσατε, ε; Ντάξει, δεν είχε χιούμορ κι ο άλλος!
Φήμες λένε ότι ήδη άρχισες να σχεδιάζεις τα επόμενα σου βήματα στο δρόμο της αιδούς. Ξέρεις από τώρα την απάντηση που θα δώσεις στο παιδί σου όταν σου φέρει τη ζωγραφιά της οικογένειας στην οποία όλοι μοιάζουν με γκόλουμ. «Αγάπη μου, θυμήσου να πετάξουμε τα μπλοκ και τους μαρκαδόρους! Έχω πάει στο μουσείο του Πικάσο στη Βαρκελώνη και βλέπω ξεκάθαρα ότι δε θα γίνεις ποτέ Πικάσο!». Θα του κόψεις τα φτερά με μια νευρωσούλα δώρο, αλλά τουλάχιστον θυμήσου να του πεις το ρεζιλίκι σου απ’ το μουσείο και να του μιλήσεις πάλι εκείνα τα ισπανικά για λίγους.
Για τα γεράματα έχεις κρατήσει κάβα ιστορίες με μασέλες και χορούς. Σχεδόν θα σε πειράξει αν δε βάλεις κάποια στιγμή μασέλα για να την εμφανίζεις σε απίθανα σημεία σκορπώντας ανατριχίλες κι αν δεν κροταλίσεις επίτηδες για να διώξεις την αντιπαθητική γειτόνισσα απ’ το σπίτι. Όσο για τους χορούς, από τώρα φαντάζεσαι τον εαυτό σου να τρικλίζει, αλλά να τα δίνει όλα σε συγγενικό γάμο με ρυθμό rnb, τον αγαπημένο σου!
Να τιμάς τα ρεζιλίκια σου! Τα έκανες, τα γούσταρες, σ’ έσωσαν απ’ τη ρουτίνα, σ’ έκαναν άτρωτο σε κριτικές και σχόλια, σε κατέβασαν χαμηλά για να εξυψωθείς τελικά και να μπεις στο πάνθεον των ακομπλεξάριστων όντων που σπανίζουν.
Να γυροβολάνε στη μνήμη σου και να χαζογελάς περήφανα. Μια ζωή θα ζήσουμε όλοι, αλλά εσύ με τόσα απρόβλεπτα σκηνικά έχεις ήδη ζήσει τρεις! Να περιμένεις ανυπόμονα τα επόμενα και να βρίσκεις καλή συντροφιά στην ντροπή, στην αμηχανία, στα ξεκαρδίσματα!
Να μη σου περάσει στιγμή απ’ το μυαλό να «μεγαλώσεις».
Επιμέλεια Κειμένου Βάσιας Δερμεντζοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Βάσια Δερμεντζοπούλου
