«Αλλάξανε οι άνθρωποι, αλλάξαμε κι εμείς…Χαθήκαμε!» λέει το άσμα κι αν αφαιρέσεις την αποκλειστικά ζευγαρίστικη έννοια του εν λόγω στίχου, μπορείς να το μεταφέρεις σ’ όλα τα πεδία και να θυμηθείς με πόσους χάθηκες στο πέρασμα των ετών.
Με κάποιους απ’ αυτούς θα ξανασυναντηθείς κάποια μέρα που η ζωή θα κληρώσει εσένα για να σου κάνει φάρσα και θα ‘ναι σαν να μην πέρασε μια μέρα και με κάποιους άλλους η φάρσα θα ‘ναι πιο επιτυχημένη και το συννεφάκι πάνω απ’ το κεφάλι σου θα πληκτρολογήσει: «Πώς ήταν και πώς έγινε ρε;». Και δε θα εννοείς μόνο εμφανισιακά.
Θυμάσαι όταν συναντήθηκες με την παλιά συμμαθήτριά σου σ’ ένα μπαράκι. Εκείνη που έπαιρνε 20 ακόμα και στο διάλειμμα, που ντυνόταν για Κυριακή πρωί στου Κυρίλλου και Μεθοδίου στις σχολικές εορτές, είχε παντρευτεί τη σημαία στις παρελάσεις, δεν έβλεπε τηλεόραση για να καταλάβει πού έβρισκες το ενδιαφέρον στις «Νεανικές ανησυχίες» και Σάββατο βράδυ πήγαινε σε γνωστή αλυσίδα με μπέργκερ για να το ρίξει έξω πριν τις πανελλήνιες.
Είναι μπροστά σου με see through μπλουζάκι που αφήνει τη φαντασία σου να κοιμάται, πίνει απ’ την κάνουλα μπίρα και στα πλαίσια της ανετίλας που έκανε μετάγγιση όλον τον καιρό που είχατε να βρεθείτε, περιγράφει τι έφαγε πιο πριν μ’ έναν τρόπο που θα ταίριαζε περισσότερο στο «Ερωτοδικείο» που δεν έβλεπε τα απαγορευμένα χρόνια. Ο Κύριλλος κι ο Μεθόδιος την έχουν πλέον αφορίσει κι εσύ αναγκαστικά πιστεύεις και κάνεις το σταυρό σου.
Σου ξύπνησαν μνήμες και μαζί μ’ αυτές κι η συνάντηση με τον πρώην σου απ’ τα φοιτητικά σου χρόνια. «Αγάπη μου» σε ανέβαζε, «μωρό μου» σε κατέβαζε. Τώρα που είπες «μωρό» θυμήθηκες τα δυο μωρά που θα σου έκανε, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Τον φανταζόσουν με παππουδίστικες παντόφλες, αμάνικο φανελάκι γνωστής εταιρίας κι εφημερίδα ανά χείρας όσο εσύ θα άνοιγες φύλλο και λιγωνόσουν απ’ την ευτυχία κι απ’ την ευλογία που είχες να βρεις το άλλο σου μισό. Jesus! Πιστεύω κι εγώ!
Τώρα το πρώην «άλλο σου μισό» έχει μείνει μισό σε κιλά, προφανώς γιατί δεν είχε την τύχη να του ανοίγεις φύλλο κάθε Σάββατο κι η σχέση του με τις γυναίκες αποβλέπει σε ξεκάθαρη εκσπερμάτωση. Απ’ το λίγο που μίλησες μαζί του κατάλαβες σαφώς ότι για ‘κείνον όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες -μάλλον δε δούλεψε καλά το τμήμα του μάρκετινγκ όσο ήσασταν μαζί!- κι ότι ο Ολυμπιακός στο αίμα του είναι το μόνο που πιστοποιεί την ταυτότητά του στο τεστ αναγνώρισης που αναγκάστηκες να του κάνεις.
Είχες δουλέψει σε μια εταιρία κι είχες λίγο ζοριστεί με το dress code που απαιτούσε ταγιεράκια και γοβάκια βγαλμένα απ’ το «Περηφάνια και προκατάληψη» μέχρι που μια συνάδελφος σού εξήγησε με περηφάνια ότι δε θα πρέπει να ‘χεις προκαταλήψεις για το ντύσιμο και να συμμορφωθείς. Σ’ έπεισε ότι με τον καιρό θα το συνηθίσεις, ακόμα και θα το απολαύσεις. Η ίδια είχε υιοθετήσει υποδειγματικό τρόπο ντυσίματος ο οποίος ήταν πλήρως εναρμονισμένος με το «σον σον» λεξιλόγιό της.
Σε συναυλία των Dream Theater κι ενώ παίζει το αγαπημένο σου κομμάτι, εν τω μέσω ουρλιαχτών κι αυχένων στα πρόθυρα εξάρθρωσης, σε αρπάζει μια τύπισσα ντυμένη χίπισσα και σου λέει «Πού να αντέχαμε εμείς, κοριτσάρα μου, σ’ εκείνο το μπουρδέλο;». Μπουρδέλο το μυαλό σου και σου πήρε τρία τέταρτα μέχρι να βρεις το ταγιέρ, τις γόβες και τα «σον σον» που είχε αποτινάξει από πάνω της. Τραγική ειρωνεία: Εσύ εκείνα τα ρούχα τα φοράς ακόμα. Ήταν που σε καταπίεζαν!
Σε αλλάζει ο χρόνος κι όπως βλέπεις τους άλλους μεταλλαγμένους μετά το πέρασμα των ετών, να ‘σαι σίγουρος ότι κι εκείνοι βλέπουν εσένα σαν ρακούν. Οι διαφορές, μικρές ή μεγάλες, πάντα διογκώνονται μετά από μεγάλα διαστήματα αποχής απ’ τη συναναστροφή. Αλλιώς τους άφησες κι αλλιώς σε βρίσκουν. Πόσο αλλιώς; Μερικές φορές τόσο ώστε να ‘ναι περιττό να πεις «Πώς άλλαξες ρε τόσο;» γιατί ήδη το γράφει το μέτωπό σου. Πολύ πιθανό και το δικό τους για σένα.
Σ’ αυτές τις τυχαίες συναντήσεις θα πιάσεις τον εαυτό σου να λέει «Ρε πόσο γέλασα με τη Μαρία!», «Κύριλλε και Μεθόδιε σας ευχαριστώ που με σώσατε απ’ τα σκάγια του Γιάννη!» και «Εσύ καταπιεζόσουν χειρότερα από μένα ρε Κατερινάκι με το σενιέ πενιέ τελικά!».
Και δεν έχει καμία αξία τι θα πεις, αλλά ότι μπορεί μέσα απ’ αυτές τις επανασυνδέσεις να βρεις και θησαυρούς που κάποτε έμοιαζαν ασύμβατοι με σένα, να δικαιωθείς για επιλογές που έκανες στο παρελθόν και να συνειδητοποιήσεις αυτό που συχνά ξεχνάς, ότι κανείς δεν είναι μόνο όπως φαίνεται και κανείς και δε μένει ίδιος ανεξάρτητα απ’ το πώς σου φαίνεται.
Ο χρόνος εκτός από ρυτίδες και χρόνια στην καμπούρα σου, φέρνει πιο σοβαρές αλλαγές, στάσεων και πεποιθήσεων. Και μην πας μακριά. Είναι φορές που εσύ δεν αναγνωρίζεις εσένα και κάνεις αιματολογικές εξετάσεις για να βεβαιωθείς ότι δεν έγινες ρακούν.
Όλοι αλλάζουμε κι αυτή είναι η μαγεία που κουβαλούμε. Ακόμα και τα μάτια που δεν αλλάζουν χρώμα, αλλάζουν τον τρόπο που κοιτάνε.
Επιμέλεια Κειμένου Βάσιας Δερμεντζοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Βάσια Δερμεντζοπούλου
