«Εσείς; Παιδάκια έχετε;» τους ρωτάς. «Όχι, δεν έτυχε!» αποκρίνονται και σ’ εκείνο το «Όχι» κρύβεται όλος ο πόνος της προσμονής κάποιου που δε φάνηκε κι όλη η αγάπη δύο ανθρώπων που κατάφερε να γεμίσει αυτό το κενό. Και το γέμισε τόσο όμορφα κι ήσυχα, που άφησε την ευτυχία να τρυπώσει στη ζωή τους με χίλιους τρόπους κι ας έλειπαν κάτι δάκρυα χαράς μέσα σε μαιευτήρια. Πάλεψαν για να μη λείψει τίποτα άλλο.
Τα ζευγάρια που δεν έγιναν γονείς αναπτύσσουν συχνά μια ξεχωριστή συντροφικότητα. Πολύ ιδιαίτερη και πολύ ιδιωτική. Ειδικά στις περιπτώσεις που η ατεκνία δεν ήταν δική τους επιλογή αναπτύσσεται μεταξύ τους ένας ισχυρός δεσμός, γιατί πένθησαν νωρίς, μαζί και χέρι-χέρι αυτό που πολύ πόθησαν κι ας μην ήταν γραφτό να γνωρίσουν.
Πορεύονται οι δυο τους. Δύο να μοιράζονται τα υλικά και τ’ άυλα. Το πάτωμα του σπιτιού τους δεν κοσμείται από πεταμένα παιχνίδια εδώ κι εκεί. Δεν ξενυχτούν επειδή άργησε το καμάρι τους να γυρίσει. Δε δείχνουν σχολικούς ελέγχους με περηφάνια. Δε μοιράζουν προσκλητήρια γάμου σε φίλους για να μοιραστούν τη χαρά του παιδιού τους. Δεν έχουν εγγόνια για να τα κακομάθουν. Το σπίτι τους γεμίζει μόνο απ’ τις δικές τους φωνές κι οι τοίχοι ακούν τους κοινούς καημούς τους και τα διπλά τους γέλια.
Τις αγκαλιές, τα χάδια και τα «Σ’ αγαπώ!» τους τα χάρισαν σπάταλα ο ένας στον άλλον. Η τρυφερότητά τους εξαντλήθηκε στην κλειστή ομάδα των συζύγων. Η προσοχή τους είχε μονοπώλιο. Όλα τα «Έφαγες καλά;» και τα «Ρίξε κάτι επάνω σου να μην κρυώσεις!» τ’ αντάλλαξαν μεταξύ τους. Το κρεβάτι τους δεν το μοιράστηκαν με μπομπιράκια που ζητούν να κοιμηθούν στη μέση. Σ’ εκείνο το κρεβάτι είναι πάντα μόνοι και κοιμούνται κοντά. Όπως στην αρχή, έτσι πάντα.
Τα άτεκνα ζευγάρια μοιάζουν ερωτευμένα για χρόνια ολόκληρα. Δε διαταράχθηκε ο δεσμός τους απ’ τις ριζικές αλλαγές που φέρνει ο πελαργός. Έμειναν στη δυαδική τους σχέση ασφαλείς κι αγαπημένοι σαν τον πρώτο καιρό. Κάνουν νάζια και γκρίνιες για να μοιάζει πότε ο ένας με παιδί και πότε ο άλλος, ώστε ν’ αναλαμβάνουν πού και πού κι οι δυο τον ρόλο που τους έλειψε.
Τις επιτυχίες του συντρόφου τους τις χαίρονται μητρικά, πατρικά, συζυγικά και φιλικά. Όλα ταυτόχρονα. Από τότε που εξορίστηκαν μαζί από βραβεία μπαλέτου και ποδοσφαίρου έχουν ο ένας τον άλλο για βραβείο.
Στα προβλήματα του συντρόφου τους δίνουν μπόλικο χρόνο για την ανάλυσή τους κι όλη την ψυχή τους για τη λύση τους. Κανείς δεν είναι απασχολημένος με διαβάσματα πανελληνίων και δρομολόγια σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Σώμα και πνεύμα διατίθενται για έναν.
Η σχέση τους ωρίμασε γρήγορα. Δεν είχε την πολυτέλεια να μείνει άγουρη κι ανάλαφρη. Όταν έμαθαν ότι δεν περιμένουν άλλον πρωταγωνιστή, τους έμεινε όλη η ευθύνη για την επιτυχία της παράστασης. Αντί να δώσουν τα χέρια και να λήξουν το συμβόλαιο για να ψάξουν καλύτερη παραγωγή, έμειναν μαζί και τράβηξαν κουπί. Αν ήταν αποτυχία, θα ήταν κοινή. Αν έσπαγε τα ταμεία, θα ‘ταν μια όμορφη ζωή. Χωρίς βόλτες με καροτσάκι στο πάρκο, αλλά με μακρινούς περιπάτους πιασμένοι αγκαζέ.
Βρέθηκαν πολλές φορές στην άχαρη θέση να λογοδοτήσουν για τον «λειψό» τους γάμο. Εξάλλου, λειψά μυαλά κι αδιάκριτα στόματα πηγαίνουν μαζί. Στάθηκαν σύμμαχοι κι από κοινού προστάτες . Δεν κουβαλούν μικρές ψυχές για να επιρρίψουν ευθύνη στο σύντροφό τους. Ίσα-ίσα που τους περισσεύει και μιαν αγάπη που δεν είχε πρόσωπο.
Δε δείχνουν καμιά διάθεση να τους λυπηθεί κανείς και δε μεμψιμοιρούν. Μπορεί η ζωή να μην τους κλήρωσε ένα παιδί, αλλά δε θα χρειαστεί να αναρωτηθούν ποτέ αν ο άνθρωπός τους έμεινε μαζί τους για να υπηρετήσει κοινωνικά ένα πολύπλοκο οικογενειακό σύστημα ή από ελεύθερη βούληση.
Γερνάνε μαζί με τρόπο συγκινητικό. Η αναγκαστικά τέλεια ένωσή τους δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι γνωρίστηκαν πραγματικά. Θα δεις ότι καθώς βαθαίνουν οι ρυτίδες τους, βαθαίνει και το βλέμμα τους για να διαπεράσει όλο το είναι του συντρόφου τους. Μέσα στα χρόνια το φάντασμα της τεκνοποίησης έγινε μυστικό στο χαμόγελό τους. Μεταξύ τους μυστικά δεν έχουν. Ξεγυμνώθηκαν νωρίς.
Μέχρι το τέλος της κοινής πορείας τους νιώθεις ότι κουβαλούν ένα ερωτηματικό. Πώς θα ήταν τα πράγματα αν η ζωή τα ‘χε φέρει αλλιώς; Με τι να μοιάζει το ασύγκριτο θαύμα της γέννησης ενός παιδιού; Τι είδους γονείς θα είχαν γίνει άραγε; Κι όσο βλέπουν ότι οι απαντήσεις είναι απλώς εικασίες φροντίζουν να μην ακουστούν οι ερωτήσεις στο ταίρι τους, για να μη θυμηθεί, να μην πληγωθεί, να μην υποτιμηθεί η αξία του δεσμού τους. Κι αυτή η αμοιβαία σιωπή είναι συμβόλαιο αμοιβαίου σεβασμού και δε σπάει.
Τα άτεκνα ζευγάρια ξεκίνησαν το ταξίδι τους βιώνοντας μια απώλεια κι έμαθαν να ευγνωμονούν για κάθε τι άλλο βρήκαν στη διαδρομή. Μα πιο πολύ απ’ όλα διδάσκουν παραδειγματικά ότι η επιλογή συντρόφου δεν είναι πάντα το πρώτο βήμα αυτής της διαδρομής. Για κάποιους είναι ο τελικός προορισμός. Κι αυτό έχει τη δική του θέα.
Επιμέλεια Κειμένου Βάσιας Δερμεντζοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Βάσια Δερμεντζοπούλου
