Όσο δύσκολο είναι να τη βρεις την αγάπη, άλλο τόσο δύσκολο είναι να την κρατήσεις. Ίσως το τελευταίο να είναι το δυσκολότερο από τα δυο. Το έχουμε ξαναπεί ότι οι σχέσεις μας είναι οι καθρέφτες μας. Αυτό που νιώθουμε, αυτό που είμαστε στην κάθε φάση της ζωής μας, αυτό ελκύουμε. Έτσι, αν οι ανασφάλειές μου για οποιοδήποτε λόγο έχουν χτυπήσει κόκκινο, είναι πολύ πιθανόν σε εκείνη την κόκκινη περίοδο να έρθει κάποιος στη ζωή μου που αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό.
Επιπλέον, κάθε δυαδική σχέση, δεν είναι δυαδική. Σχεδόν ποτέ. Όλοι μας λίγο ή πολύ κουβαλάμε κατάλοιπα άλλων σχέσεων, εμπειριών και ανθρώπων μέσα στις παρούσες σχέσεις μας.
Όλα τα παραπάνω μεταφράζονται σε ένα πεδίο μάχης. Σε σχέσεις που λέμε ότι «βγάζουν τον χειρότερο μας εαυτό». Ανασφάλειες, ζήλιες, φόβοι, φοβίες, πανικός, άγχος και η λίστα πάει λέγοντας. Φτάνουμε σε σημείο που δεν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.
Και η αυτόματη μας αντίδραση είναι να κατηγορήσουμε τον άλλο γι’ αυτή την επίδραση που έχει πάνω μας. Και ακόμη πιο αυτόματη είναι η τάση μας να τραπούμε προς άτακτη φυγή, για να «γλιτώσουμε» από όλη αυτή την αυτοκαταστροφή.
Και συνήθως αυτό κάνουμε και έτσι οι σχέσεις τελειώνουν, και εμείς ανακουφισμένοι προχωράμε στην επόμενη που θα ανήκει σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες: την σχέση «απλά, εύκολα και επιφανειακά», ή στη σχέση «ίδια με την προηγούμενη».
Και οι δυο αυτές κατηγορίες έχουν έναν κοινό παρονομαστή: δεν μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα του εαυτού μας. Η πρώτη είναι απλώς μια εύκολη λύση, την οποία έχουμε εκλογικεύσει πιστεύοντας ότι μετά το πολύπλοκο θα χρειαστούμε το εύκολο να έρθουμε στα ίσια μας, και η δεύτερη θα μας ξαναπάει στον τόπο του εγκλήματος για αν επιβεβαιώσουμε τα συνήθως λανθασμένα πιστεύω μας.
Οφείλουμε να καθίσουμε και να αναρωτηθούμε γιατι ο συγκεκριμένος άνθρωπος μας βγάζει όπως λέμε τον χειρότερο μας εαυτό. Εφόσον ο άνθρωπος απέναντί μας είναι ο καθρέφτης μας, τι βλέπουμε σε αυτή την αντανάκλαση όσον αφορά το δικό μας χειρότερο εαυτό;
Οι άνθρωποι συνήθως έχουν δυο βασικούς φόβους όταν μπαίνουν σε μια ρομαντική σχέση: το φόβο της εγκατάλειψης και το φόβο του αφανισμού. Ο πρώτος φόβος αντιστοιχεί σε εξαρτητικές συμπεριφορές όπου ο φόβος της απώλειας κυριαρχεί. Υπάρχει η συνεχής καχυποψία και αμφισβήτηση, ο σύντροφος θα πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύει την αγάπη του και τη αφοσίωση του. Τις περισσότερες φορές είναι καθαρά μια φοβία που έχει καρφωθεί στο μυαλό μας από άλλες εμπειρίες που ίσως και να μας έχουν εγκαταλείψει αλλά ίσως και όχι. Είναι συμπεριφορές που αναπαράγουν πρότυπα παιδικών τραυμάτων που παρότι υπάρχουν σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο, ακόμη υπάρχουν και είναι ωμά και αδούλευτα και η ερωτική σχέση σίγουρα θα τα εντείνει.
Ο δεύτερος φόβος, αυτός του αφανισμού, έχει ως κυρίαρχη ποιότητα την φοβία μας, ότι η σχέση θα μας στερήσει την ταυτότητα μας, θα χαθούμε, θα χάσουμε τον έλεγχο, την ελευθερία μας και θα απορριφθούμε. Εδώ οι συμπεριφορές είναι σαμποταριστικές. Κάθε φορά που η σχέση πλησιάζει να γίνει και πιο δεμένη ο άλλος με αυτό τον φόβο θα αρχίσει να πανικοβάλλεται και θα κάνει κάτι να την αποσυντονίσει και να αποκτήσει την πολυπόθητη απόσταση, η οποία θα του δώσει και έναν φαινομενικό έλεγχο.
Και οι δυο φόβοι είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Και οι δυο αυτοί άνθρωποι θέλουν εξίσου την αγάπη και την αποδοχή και οι δυο φοβούνται την απόρριψη και την αποτυχία. Μερικές φορές μπορεί να κουβαλούν τον ίδιο φόβο, μερικές φορές ο ένας τον ένα και ο άλλος τον άλλο. Ό,τι και να συμβαίνει, αυτό που βγαίνει είναι δυο άνθρωποι που έχουν μπει σε ένα πεδίο μάχης. Σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού του ποιος είναι ο πιο δυνατός, ποιος έχει τον έλεγχο, ποιος αποδέχεται ποιον και πότε, ποιος απορρίπτει ποιον και πότε. Και συνήθως καταλήγουν στον στίχο του αγαπημένου Βασίλη Παπακωνσταντινου «και όλο φεύγω το τέλος πριν να δω».
Και όμως, η λύση είναι στην πληγή. Αυτός ο άνθρωπος που κατάφερε να σου βγάλει από μέσα σου όλες αυτές τις φοβίες, και αυτό που εσύ αποκαλείς τον χειρότερο σου εαυτό, είναι και αυτός που θα σε βοηθήσει να τους ξεπεράσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είσαι αναγκασμένος να μένεις σε σχέσεις που έχουν φτάσει στα όρια της συναισθηματικής κακοποίησης και όντως υπάρχει λόγος να φύγεις, αλλά στο ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις τους δαίμονες σου μια και καλή.
Το λάθος μας είναι ότι κρίνουμε τις παρούσες μας σχέσεις με παλιότερα μοντέλα. Ό,τι μας πλήγωσε στο παρελθόν, έχουμε προδικάσει ότι θα κάνει το ίδιο και στο παρόν. Καταδικάζουμε σχέσεις και ανθρώπους πριν ακόμη ξεκινήσουμε. Κάνουμε προβολές και γενικεύσεις και περνάμε τους πάντες από απίστευτα τεστ να μας αποδείξουν ότι δεν είναι όπως όλοι οι προηγούμενοι. Και όμως το πρόβλημα είμαστε πάντα εμείς. Είτε είμαστε εξαρτητικοί, είτε απορριπτικοί, κάνουμε τα ίδια. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατι μπλέκουμε πάντα στις ίδιες καταστάσεις. Δεν κάνουμε τρεις διαφορετικές σχέσεις, αλλά μια σχέση τρεις φορές. Και αυτό από μόνο του είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία που έχει σκοπό να μας επιβεβαιώσει τα χειρότερα πιστεύω που έχουμε για εμάς τους ίδιους. Και κάθε φορά απορρίπτουμε εμείς εμάς τους ίδιους.
Καμία επιφανειακή και εύκολη σχέση δε θα σου βγάλει τόσο έντονα αυτούς τους φόβους. Μόνο ό,τι μιλάει στην ψυχή σου, μόνο όταν κάτι έχει να σου δώσει κάτι παραπάνω. Το έχω ξαναπεί ότι η ανθρώπινη συνθήκη και ψυχή πάντα θα ψάχνει την δυαδικότητα και το μοίρασμα. Το μαζί θα είναι πάντα πιο σημαντικό από το χώρια. Μόνο έτσι εξελίσσεται. Είναι κανόνας αυτός.
Σίγουρα ο καθένας έχει το δικό του ταξίδι και μόνο αυτός θα αποφασίσει πότε και αν θελήσει να έρθει σε σύγκρουση με τα δαιμονάκια του, αλλά όταν το κάνει είναι σίγουρο ότι θα νιώσει μια ελευθερία που όμοιά της δεν υπάρχει.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
