Γνωρίζω κάποιον που είναι άδικος με τους άλλους, τους πληγώνει, νιώθει θυμωμένος, γίνεται αιρετικός και ακραίος, απομονώνει και διώχνει από τη ζωή του εκείνους που τον αγαπούν περισσότερο.
Κουβαλάει μέσα του ό,τι σπασμένο έχει συμβεί στο παρελθόν του και το βγάζει -συνειδητά και υποσυνείδητα- στις τωρινές του σχέσεις ευνουχίζοντας έτσι το παρόν του και τεμαχίζοντας το μέλλον του.
Ο μεγαλύτερος του φόβος είναι μη μείνει μόνος του και γι’ αυτό θα γεμίσει το χρόνο με κάθε λογής πατερίτσες και υποκατάστατα -συναισθηματικά και μη- και όταν η χαρά εμφανιστεί μπροστά του θα της κλείσει την πόρτα κατάμουτρα γιατι γι’ εκείνον αυτή είναι μια έννοια παραπλανητική και εφήμερη. Γνωρίζω κάποιον που δεν μπορεί να αφεθεί στο παρόν του.
Γνωρίζω κάποια η οποία είναι μια περιφερόμενη μικρή Μητέρα -Τερέζα.
Δε θέτει όρια με τους άλλους, αφήνει να την ποδοπατούν και εκείνη το δέχεται εις το όνομα της «αγάπης», είναι δοτική πέραν του ζητούμενου, δεν διεκδικεί τα θέλω της, φοβάται πολύ τη μοναξιά και θα κάνει και αυτή οτιδήποτε για να μη μείνει μόνη της. Πίσω από την δοτική και ανιδιοτελή της φύση, κρύβεται ένα θυμωμένο κοριτσάκι που πάντα ένιωθε ότι κανείς δεν την αγαπάει, και πίσω από κάθε πράξη της κρύβεται η ενδόμυχη επιθυμία να γίνει αποδεκτή. Επεξηγεί και δικαιολογεί συμπεριφορές που την ζημιώνουν. Γνωρίζω κάποια που δεν μπορεί να αφεθεί στο παρόν της.
Αυτός ο κάποιος και αυτή η κάποια δεν αγαπούν τους εαυτούς τους. Μπορεί να είσαι εσύ, μπορεί να είμαι εγώ.
Και όμως υπάρχει μια βαθιά, έμφυτη σοφία στο καθένα από εμάς, αλλά έχουμε την τάση να την καλύπτουμε με το να απορρίπτουμε τους εαυτούς μας. Αυτή η απόρριψη έρχεται με τη μορφή δικαιολογιών, εγωισμού, φόβου, απληστίας, θυμού και ενοχών.
Έτσι, χρησιμοποιούμε περιγραφικές λέξεις όπως μαλάκας, παρτάκιας, κωλόπαιδο, παθητική, κακιασμένη, χαλάκι μέσω των οποίων προσπαθούμε ή να καταρρίψουμε ή να επιβεβαιώσουμε τους αντιληπτούς μας αυτοπεριορισμούς.
Η έννοια της αγάπης προς τον εαυτό μας και της αυτό-αποδοχής είναι μια παρεξηγημένη αντίληψη που έχει συνδεθεί με πολικότητες και ακραίες συμπεριφορές. Η υπερβολική αυτό-αποδοχή σημαίνει υπέρμετρο εγωισμό και παρτακισμό. Η έλλειψη της σημαίνει θυματοποίηση και το σύνδρομο του «χαλάκι» της πόρτας.
Πιστεύω ότι και τα δύο άκρα μας κάνουν να αισθανόμαστε ακόμη περισσότερο κριτικοί, απομονωμένοι και αποξενωμένοι από τους εαυτούς μας και τη ζωή γύρω μας. Η απομάκρυνση από το κέντρο μας εντείνει τις αγωνίες μας, τις ανασφάλειες μας και αυτό είναι το βασικό σημάδι ότι ζούμε μακριά από την αλήθεια μας. Την αυθεντικότητα μας.
Η έννοια της υγιούς αγάπης προς τον εαυτό μας και της αυτό-αποδοχής εμπεριέχει την έννοια της ενσυναίσθησης, της κατανόησης δηλαδή ότι όλοι είμαστε ένα και έχουμε ανάγκη αγάπης. Όλοι μας, παντού σε όποιο σημείο του πλανήτη. Ακόμη και εκτός του πλανητικού μας συστήματος είμαι σίγουρη.
Το «μαζί» είναι η κινητήριος δύναμη μας και το κίνητρο μας, αλλά αυτό το μαζί οφείλουμε να το ξεκινήσουμε από το εγώ «μαζί» με εμένα πρώτα. Και πόσοι από εμάς άραγε νιώθουμε άνετα να αράξουμε και να κάνουμε παρέα μόνο εμάς χωρίς να έχουμε την επιτακτική ανάγκη από εξωτερικές επιβεβαιώσεις; Χωρίς να αναπολήσουμε το παρελθόν και να χτυπήσουμε τους εαυτούς μας για τα λάθη μας, τις παραλείψεις μας και χωρίς να καταδικάσουμε το παρόν και το μέλλον μας βασιζόμενοι στις τότε εμπειρίες μας; Χωρίς να χρησιμοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις για να νιώσουμε καλύτερα;
Εγώ μαζί με εμένα σημαίνει ότι με βλέπω, με κατανοώ, με συγχωρώ, με εντάσσω στο υπόλοιπο ανθρώπινο είδος που κάνει λάθη, γίνεται ευάλωτο, τσαλακώνεται, πέφτει, σηκώνεται, μαθαίνει, αλλάζει, εξελίσσεται. Εγώ μαζί με εμένα σημαίνει ότι νιώθω κομμάτι όλων και καθετ΄ι που θα πληγώσει τον άλλο θα πληγώσει πρώτα εμένα.
Εκεί λοιπόν στο μέσο των πολικοτήτων, εκεί ακριβώς βρίσκεται η ισορροπία μας και όταν βρεθούμε εκεί νιώθουμε πραγματικά ελεύθεροι. Και αυτό είναι το μοναδικό μέτρο αγάπης προς τον εαυτό μας. Η αίσθηση ελευθερίας που νιώθουμε εμείς οι ίδιοι όταν είμαστε μόνοι μας.
Αυτή η ελευθερία δε δέχεται περιγραφικές λέξεις που χρησιμοποιούνται σαν δικαιολογίες, δεν ανέχεται να καταπιεστεί και να καταπιέσει κανέναν για να νιώσει καλύτερα.
Αυτή η ελευθερία ζει στο παρόν.
Α-γαπήσου ρε!
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
