Κοιτάξτε γύρω σας. Τι βλέπετε; Πίσω από τις μάσκες, εννοώ.
Ανθρώπους μαζεμένους, φοβισμένους, κλειδαμπαρωμένους στις πανοπλίες τους, επιφανειακούς με το συναίσθημα, αμυντικούς, αδιάφορους, κυνικούς. Σνομπάρουν τον έρωτα λες και είναι η μεγαλύτερη συμφορά που μας βρήκε μετά την πανούκλα. Μειώνουν κάθε πλάσμα εκεί έξω που δηλώνει ότι όχι μόνο αγαπάει και γουστάρει αλλά και που θα το δείξει κιόλας με όποιον τρόπο μπορεί. O Jesus fucking Christ δηλαδή! Αν είναι ποτέ δυνατόν!
Και όμως εγώ αυτούς τους ανθρώπους που είναι όλα για όλα τους θαυμάζω πολύ. Θα ήθελα να είμαι ένας από αυτούς.
Είναι εκείνοι που παρ’ όλες τις πληγές τους τολμούν ξανά και ξανά και ερωτεύονται, και τα δίνουν όλα, και γίνονται κομμάτια ξανά και ξανά και δεν χάνουν ποτέ την δύναμη να ξαναγαπήσουν σαν να είναι η πρώτη τους φορά. Έχουν ένα μαγικό φως γύρω τους, που μπορεί δύσκολα να διακρίνει κάποιος με μάτια σαν τα δικά μας, αλλά το έχουν.
Είναι ο φίλος μου ο Παναγιώτης που παρά την ήττα που έχει φάει επανειλημμένα , παραμένει αθεράπευτα ρομαντικός και ευαίσθητος. Ποτέ δεν έκανε δηλώσεις για τους άντρες που δεν κλαίνε ή για το ότι όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες. Γνωρίζει πολύ καλά ότι οι γενικεύσεις αυτού του είδους, εκτός από εντελώς αδόκιμες, είναι βασικά συστατικά για να σκοτώσεις τον έρωτα σε οποιαδήποτε μορφή. Θα τον δεις να χαμογελάει ενθουσιασμένος με την καινούργια κοπέλα που γνώρισε, χωρίς ποτέ να τη συγκρίνει με κάποια πρώην ή χειρότερα με όλες τις γυναίκες που πέρασαν από τη ζωή του. Και πιστέψτε με, ήταν αρκετές.
Κάθε φορά δίνεται σαν μικρό παιδί, κάθε φορά είναι εκεί 100%, και ποτέ δε θα παραπονεθεί όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως ήθελε εκείνος. Θα απομονωθεί, θα μείνει μόνος, θα βγει και θα πιει, αλλά πάντα η ευθύνη βαραίνει και εκείνον. Πάντα θα υπάρχει και μια γλυκόπικρη αναγνώριση ότι στη ζωή το μόνο σίγουρο είναι οι αλλαγές και δεν γίνεται σε όλους να αρέσουμε, ούτε να διαρκέσουμε.
Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους τους θαυμάζω. Θέλω να τους μοιάσω, να τριφτώ πάνω τους μπας και πάρω λίγη από τη μαγεία τους. Είναι σαν να είναι μια επίλεκτη κατηγορία που ζει ανάμεσά μας και έχει κρυφές συναντήσεις σε κάτι υπόγεια στην Πλατεία Κοτζιά και μας λυπούνται. Τους φαντάζομαι να βλέπουν ταινίες από τις δικές μας καθημερινές ζωές, όπου συνωστισμένοι σε διάφορα μπαρ με ρούχα κυριλέ και τα ποτά στα χέρια, προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κάνουμε ζωάρες.
Κάθονται πάνω σε παλιά τελάρα, πίνουν μπίρες και παρατηρούν πόσο κακό κάνουμε στους εαυτούς μας κάθε φορά που δεν αφηνόμαστε, κάθε που αρνούμαστε να αφήσουμε πίσω το παρελθόν μας, κάθε φορά που δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε και να σνομπάρουμε όλους εκείνους που μπορούν. Χαμογελούν με πίκρα γιατί μας αγαπάνε όλους εμάς και θέλουν να μπορούμε και εμείς μια μέρα να μπούμε σε αυτή την ομάδα των επίλεκτων αγαπησιάρηδων.
Γιατί εκείνοι, βλέπετε, δε φοβούνται τη μοναξιά, και δε θα μπουν πότε σε σχέσεις, ούτε θα παραμείνουν σε αυτές εξαιτίας αυτού του φόβου. Θα επιλέξουν να απομονωθούν μέχρι να τα βρουν με τον εαυτό τους και μετά με αυτή την επίγνωση θα βγουν πάλι και θα κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
Αγαπούν τα ηλιοβασιλέματα και ό,τι κλισεδιά μπορείτε να φανταστείτε και βλέπουν την Καζαμπλάνκα σε επανάληψη κάθε φορά που θέλουν να θυμηθούν την αξία της ρετρό αγάπης. Δε θα φοβηθούν να σου φέρουν μια σοκολάτα την ώρα που δουλεύεις γιατί ξέρουν ότι είσαι αγχωμένος από τη δουλειά, και θα «τολμήσουν» να σου πουν ότι τους λείπεις, άσχετα αν σε ξέρουν μόνο ένα μήνα. Δε θα μπουν στη διαδικασία να παίξουν παιχνιδάκια μαζί σου και θα θεωρήσουν την παρουσία σου δώρο στη ζωή τους. Για όσο.
Δεν θα είναι νερόβραστοι και μελό για να σε ρίξουν στο κρεβάτι ή στον έρωτα τους αλλά θα έχουν την υπομονή να δουν πίσω από το φαινομενικό και την επιφάνεια. Και όταν το ανακαλύψουν δε θα φύγουν σαν τρομαγμένα κοτοπουλάκια, αλλά θα εκτιμήσουν το μεγαλείο της ψυχής του άλλου που ανοίχτηκε και έγινε ευάλωτος και ξεγυμνώθηκε μπροστά τους. Έχουν τη μαγκιά να μην περνάνε τον κάθε υποψήφιο από δοκιμασίες για να αποδείξει ότι αξίζει τον κόπο, κι ότι δε θα τους πληγώσει με παρόμοιο τρόπο με κάποιον πρώην. Δεν ξεχνάνε ότι ο τωρινός υποψήφιος δεν είναι μετοχή να κριθεί ως τεμάχιο άξιο επένδυσης.
Στέκονται πίσω από τα λόγια τους με πράξεις και αγαπάνε και αγγίζουν και αφήνουν στον άλλο χώρο και χρόνο να αναπνεύσει. Δεν κρίνουν και δεν απορρίπτουν με την παραμικρή στραβή, και μπορούν να δουν ότι ο άνθρωπος είναι το σύνολο των μερών του συν των περιστάσεων του. Επιπλέον έχουν την αυθεντικότητα και την αξιοπρέπεια να φύγουν όταν καταλάβουν ότι δεν τους παίρνει, δεν τσουλάει το πράγμα, και θα χρησιμοποιήσουν αυτή την αποχώρηση ως πολύτιμο μάθημα και ευκαιρία ενδοσκόπησης. Και ποτέ δε θα σε χρησιμοποιήσουν σαν σκαλοπατάκι για να περάσουν την ώρα τους και μετά στο επόμενο «άξιο τεμάχιο επένδυσης».
Κοιτάξτε γύρω σας και παρατηρήστε. Κάπου θα τους πάρει το μάτι σας σίγουρα. Είναι εκείνοι που έχουν από πολύ νωρίς καταλάβει ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για το μαζί και δε θα το αρνηθούν ποτέ αυτό, ό,τι και να έχουν περάσει.
Κάπου στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι τους, σίγουρα θα έχουν μπίρες κι ένα τελάρο.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
