Ο μέσος Έλληνας έχει μια φράση η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον για να εκφράσει την προοδευτικότητά του απέναντι σε θέματα ταμπού: «Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους…αλλά…».
Κάθε κοινωνική ομάδα και δη ευπαθής, συνήθως εντάσσεται σε αυτό το εκφραστικό επιχείρημα με δύο σκέλη το πριν, και το μετά, του αλλά. Από την εμπειρία μου ό,τι ακολουθεί το «αλλά» αναιρεί ό,τι προϋπήρχε αυτού. Με άλλα λόγια η άποψη η πραγματική είναι μετά το αλλά και όχι πριν. Το πριν το αλλά είναι απλώς μια politically correct εισαγωγή για να μη σε πούνε και οπισθοδρομικό βρε αδερφέ.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συνήθως ακούς την εξής λατρεμένη πρόταση: «Εγώ με τα γκέι ζευγάρια δεν έχω πρόβλημα αλλά όχι να φασώνονται μπροστά μου. Στο κρεβάτι τους να κάνουν ό,τι θέλουν». Τα γκέι ζευγάρια αντρών και γυναικών γίνονται αποδεκτά μόνο όταν δεν είναι ορατά στην κοινωνία και δεν προκαλούν την κοινή γνώμη. Οξύμωρη αποδοχή δεν νομίζετε;
Η επιλεκτικότητα στην αποδοχή των γκέι ζευγαριών υπό προϋποθέσεις, αυτή της μυστικότητας και του κουκουλώματος είναι, ό,τι πιο φασιστικό μπορεί κάποιος να ισχυριστεί στο βωμό της αποδοχής. Είναι δηλαδή λιγότερο υποκριτικό, να πεις στα ίσια ότι δεν γουστάρω τους γκέι υπό οποιαδήποτε συνθήκη παρά να θέσεις αυτούς τους γελοίους όρους.
Για κάποιους η εικόνα και μόνο ενός γκέι ζευγαριού σε μια τρυφερή σκηνή, απειλεί τη δική τους σεξουαλικότητα με έναν εντελώς μονολιθικό τρόπο, αφού αυτό που γι’ αυτούς ορίζεται ως «φυσιολογικό» είναι οτιδήποτε δεν παρεκκλίνει από το θρησκευτικό πρότυπο της ετεροφυλοφιλίας. Αλλά αν τους ρωτήσεις για τα θρησκευτικά τους πιστεύω σίγουρα θα σου απαντήσουν ότι είναι αντισυμβατικοί και στην τελική αδιαφορούν για το θρησκευτικό σύστημα. Επαναστάτες και ανοιχτόμυαλοι γιαλαντζί και όπου μας συμφέρει δηλαδή.
Εθελοτυφλούμε μπροστά σε βασικά δικαιώματα συνανθρώπων μας βασισμένοι σε ξεπερασμένες ηθικές και μη αξίες όταν οι ίδιοι κάθε μέρα παίρνουμε αποφάσεις με την ελευθερία που μας έχει δώσει το μη κερδισμένο προνόμιο της ετεροφυλοφιλίας μας.
Όλα εκ του ασφαλούς, από φόβο μην απειληθεί η ισορροπία της κοινωνίας, οι νόμοι της φύσης; Ή με την απίστευτη μπούρδα ότι το gay life style είναι προκλητικό; Ε και; Θυμάσαι όταν ήσουν στο σχολείο και κανένα παιδάκι δεν σε έπαιζε; Τότε έπρεπε να αποφασίσεις τι θα κάνεις για να τραβήξεις την προσοχή. Και είχες να πάρεις μια απόφαση μεταξύ κακού και ηλίθιου.
Συνήθως διάλεγες το κακός γιατί μόνο μέσω της πρόκλησης θα σε πρόσεχαν. Επικοινωνούσες μια ανάγκη σου. Αν το περιβάλλον σου ήταν πιο αποδεκτικό για άτομα σαν εσένα, τότε μάλλον δεν θα χρειαζόταν να καταφύγεις στα άκρα για να κάνεις μια δήλωση, να εκφράσεις μια ανάγκη. Έτσι δεν είναι; Το κατάλαβες νομίζω αυτό.
Και βέβαια να μην πιάσω το θέμα γκέι γάμος και παιδιά. Εδώ γίνεται το απόλυτο μακελειό κατά τη γνώμη μου. Αδυνατούμε να δούμε ότι τα γκέι ζευγάρια όπως και όλα τα υπόλοιπα έχουν μεγαλώσει στην ίδια κοινωνία και είναι επίσης προσανατολισμένοι στην δημιουργία οικογένειας ως ένα από τα σημαντικότερα βήματα της ενήλικης ζωής τους.
Το επιχείρημα του ότι ένα παιδί θα μπερδευτεί ως προς τη σεξουαλικότητα του αν μεγαλώσει σε μια ομοφυλοφιλική οικογένεια έχει καταρριφθεί ολούθεν. Έρευνες επιστημονικά πολύ δόκιμες και εμπεριστατωμένες, και προσωπικές μαρτυρίες παιδιών που έχουν μεγαλώσει σε γκέι οικογένειες καταθέτουν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός τους δεν επηρεάστηκε από την σύνθεση της οικογένειάς τους, πάλι δεν είναι αρκετά για να πειστούν ότι το επιχείρημα τους δεν στέκει με την καμία.
Ο πιο σημαντικός παράγοντας επιρροής της ψυχοσύνθεσης ενός παιδιού είναι οι καυγάδες μέσα σε ένα ζευγάρι, η εγκατάλειψη και η αδιαφορία παρά οτιδήποτε άλλο. Και αυτοί πάλι το χαβά τους.
Οκ, το θηλυκό χρειάζεται αρσενικό για να γίνει η γονιμοποίηση. Δεκτόν. Νόμος της φύσης.
Αυτή η προϋπόθεση αναπαραγωγής όμως γιατί να πρέπει να είναι και προϋπόθεση αγάπης; Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Ο καθένας είναι ελεύθερος να αγαπήσει όποιον γουστάρει. Τελεία. Και γιατί να πρέπει ντε και καλά το 10% του πληθυσμού που δηλώνει ομοφυλόφιλο να αποδεχθεί τα στάνταρ της πλειοψηφίας; Τι διακυβεύεται ακριβώς εδώ; Βάση ποιας συνθήκης ακριβώς αμύνεται η πλειοψηφία; Σώνει και καλά να γίνουν όπως οι υπόλοιποι;
Τα γκέι ζευγάρια δεν ζητούν την ανοχή μας, αλλά την αποδοχή μας. Όχι επειδή έτσι γουστάρουν αλλά επειδή η διαφορετικότητα είναι κομμάτι της φυσικής πολυποικιλότητας. ΄Όπως είναι και το ποσοστό των ανθρώπων με αναπηρία. Δεν υπάρχει απαίτηση για εξομοίωση εδώ αλλά για αποδοχή μιας φυσικής αλληλουχίας.
Ενηλικιωθείτε, απενοχοποιηθείτε και επιτέλους ξεκολλήστε.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
