Όπως λοιπόν κάθομαι και κλαίω πάνω από τις φακές (όπως πολύ δόκιμα η συνάδελφος pillowfighter επισήμανε σε άλλο άρθρο), ακούω από την τηλεόραση τη σπαραξιδιάρικη φωνή του Τομ Κρούζ, στη γνωστή σκηνή από την ταινία Jerry Maguire, να ομολογεί στην αποσβολωμένη Ρενέ το πασίγνωστο, «you complete me»
Kαι οι καρδιές των απανταχού γυναικών, ρομαντικών ή μη, ανδρών που ψάχνουν να βρουν μια γαμάτη ατάκα, αλλά και της γκομενίτσας που ψάχνει να βάλει ένα καλό στάτους, να χάνουν ένα χτύπο.
Και συγχρονισμένα σκέφτονται, «ναι ρε πούστη μου, αυτό ψάχνω»
Γιατί τι θέλει ο άνθρωπος δηλαδή, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το άλλο του μισό για να τον ολοκληρώσει. Σωστά, έτσι;
Κι ενώ είμαι ο πιο αθεράπευτα, ρομαντικός άνθρωπος που υπάρχει, χαμηλώνω τις φακές, και αναρωτιέμαι:
Είμαστε όντως οι άνθρωποι μισοί και ψάχνουμε το άλλο μας μισό; Και το άλλο μισό, πώς ξέρουμε ότι είναι αυτό το μισό που χρειαζόμαστε για να ολοκληρώσει το δικό μας ελλιπές; Κι αν αυτό το μισό του άλλου είναι το ίδιο με το δικό μας, τότε θα έχουμε απλώς δύο μισά.
Όπως καταλαβαίνετε, σε αυτή την περίπτωση, την κάτσαμε.
Οι σχέσεις με τους ανθρώπους της ζωής μας είναι οι καθρέφτες μας. Αυτό που είμαστε, αυτό ελκύουμε. Αν λοιπόν εγώ για οποιοδήποτε λόγο νιώθω μισή, θα ελκύω κάποιον ο οποίος θα αισθάνεται παρόμοια.
Και τι έχουμε λοιπόν;
Δύο μισά που προσπαθούν απεγνωσμένα να γίνουν ολόκληρα με το να εξαρτάται ο ένας από τον άλλο και με προσδοκίες που ούτε η Τσιτάρα, που είχε και τόσες ικανότητες, δεν θα μπορέσει ποτέ να ικανοποιήσει, σε ένα φαύλο κύκλο ανεξέλεγκτων επιθυμιών και συνεχούς απογοήτευσης.
Δηλαδή θα δεχόσασταν ποτέ ένα μισό κουτί γάλα στο σουπερμάρκετ ή ένα μισό φόρεμα; Γιατί λοιπόν να θέλουμε κάτι άλλο μισό; Ας γίνουμε εμείς ολόκληροι πρώτα και μετά κάτι γίνεται.
Δε θέλω λοιπόν να ελκύω κάποιο άλλο μισό. Αν εγώ νιώθω ολόκληρη και ολοκληρωμένη, θέλω κάτι αντίστοιχο. Και με αυτό δεν εννοώ τέλειο, αυτό θα ήταν βαρετό ούτως ή άλλως – αλλά όσο πιο ισορροπημένο γίνεται. Κάτι που υπάρχει στη ζωή μου απλώς για να σταθεί δίπλα μου (και όχι πίσω μου ούτε μπροστά μου) και να μου δώσει λίγη παραπάνω έμπνευση στο ταξίδι της δικής μου καλύτερης εκδοχής του εαυτού μου και που έχω και εγώ τη δύναμη να κάνω το ίδιο και για εκείνον.
Που είμαστε μαζί γιατί περνάμε καλά και τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Που υπάρχει η κοινή παραδοχή ότι η αγάπη είναι ελεύθερη και η δέσμευση είναι επιλογή.
Γουστάρω και είμαι. Δεν το κάνω για να βρώ την επιβεβαίωση (μόνο) ή γιατί μου είναι βολικό ή γιατί έτσι και μείνω μόνη θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου.
Η αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων ολοκληρωμένων δεν κάνει ένα, ούτε καν δύο. Κάνει άλματα μαθηματικής ομορφιάς.
Εκεί τα πάντα είναι πιθανά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την αγάπη και ειδικά από αυτή που είναι ενοποιημένη και ολοκληρωμένη για τους σωστούς λόγους.
Κλείνω τις φακές και καταλήγω. Πριν αποφασίσουμε να επιδοθούμε στο κυνήγι του άλλου μας μισού κάπου εκεί έξω, ας κοιτάξουμε λίγο να βρούμε εμείς το άλλο μας μισό μέσα μας.
Είναι εδώ και περιμένει.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
