Είμαι μια κατά συρροήν σχεσάκιας σε ανάρρωση -ή και αποτοξίνωση μη σου πω.
Μας φοβάμαι εμάς τους κατά συρροήν σχεσάκιδες. Που λέμε με ύφος σοφής κουκουβάγιας, «Φίλος, εγώ ψάχνω την ουσία, είμαι πάντα σε σχέση».
Αμ, δε!
Τη φοβάσαι την ουσία. Γιατί αν δεν την φοβόσουν, θα καταλάβαινες ότι η ουσία βρίσκεται και στη μη φυγή, και η κάθε σχέση σου στα καπάκια είναι μια ανεξέλεγκτη φυγή.
Αν κάτσεις λίγο στο κενό μεταξύ της προηγούμενης και επόμενης σχέσης θα το συνειδητοποιήσεις. Θα σε λούσει κρύος ιδρώτας και θα νιώσεις το απέραντο δάσος στο οποίο πρέπει να περιπλανηθείς, χωρίς όμως να έχεις να κρατηθείς από πουθενά παρά μόνο από τον εαυτό σου.
Αυτό το μεταξύ, όμως, δε θα διαρκέσει πολύ, δεν το αντέχεις, περιμένεις πάντα το επόμενο, το δυνατό, το απόλυτο που θα σε σώσει από το κενό, που θα σε κάνει να ξεγράψεις το προηγούμενο και να μπεις πάλι στη δίνη του καινούργιου.
Μόνο που τίποτα δεν ξεγράφεται και τίποτα δεν είναι καινούργιο.
Όλα είσαι εσύ, οι δαίμονες σου και το σκοτάδι σου που σε κυνηγούν και εσύ τρέχεις να σωθείς αλλά ό,τι αντιστέκεσαι, επιμένει. Το φως που ψάχνεις βρίσκεται εκεί ακριβώς στο κενό ενδιάμεσα, σε αυτό που μοιάζει σκοτεινό, αλλά δεν είναι, απλώς εσύ αρνείσαι πεισματικά να το παραμερίσεις.
Νυχτερίδες και αράχνες, γλυκέ μου, βλέπεις μόνο. Η λύση είναι στην πληγή, έχεις όμως τα κότσια (για να μην αναφέρω κάποιο άλλο πιο δόκιμο ανατομικά μέρος του σώματος σου) να πιάσεις το ξεσκονόπανο;
Τι, λοιπόν, αποφεύγεις, φίλε μου; Από τι τρέχεις να σωθείς;
Βαπτίζεις απλώς την κατάσταση «μη διαχειρίσιμη», την απωθείς, την καταπιέζεις, τη μειώνεις και κάθεσαι δίπλα, ενώ παρακολουθείς την εκτέλεση που με τόσο κόπο έχεις σκηνοθετήσει. Άναβεις τσιγάρο, νιώθεις τον απόλυτο έλεγχο να περνάει τη ραχοκοκκαλιά σου και έτσι συνεχίζεις για το επόμενο δυνατό, απόλυτο, ολοκληρωτικά παθιασμένο στάδιο.
Και ορκίζεσαι ότι θα είναι αλλιώς, γιατί εσύ είσαι αλλιώς. Αλλά δεν είναι, η επόμενη σχέση μοιάζει απίστευτα στην προηγούμενη και εσύ είσαι το ίδιο. Το άλμα έγινε παρορμητικά, σπασμωδικά, ανεξέταστα.
Το να κάνεις αλλιώς είναι μεγάλη αλλαγή, το καταλαβαίνω. Αλλά γιατί πιστεύεις ότι δε σου αξίζει αυτή η αλλαγή;
Γιατί πιστεύεις ότι δεν έχεις αυτή τη δύναμη; Έλα μη ρομαντικοποιείς το σκοτάδι, σου αξίζει το φως.
Άφησε τη ζωή να σε μασήσει και να σε φτύσει πίσω, χωρίς εξαρτήσεις που είναι και το ντεπονάκι σου για αυτό τον πονόδοντο που ξέρεις ότι θα χρειαστεί απονεύρωση.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
