Κάπου είδα διαβάσει ότι «ευτυχία είναι οι πιθανότητες». Ή αλλιώς όταν μια κατάσταση σου δίνει την αίσθηση ότι έχει χώρο να εξελιχθεί, να σε πάει σε πολλά μέρη, μεταφορικά και κυριολεκτικά, να σου αφήσει μουσικές και μυρωδιές και αναμνήσεις. Κάπως έτσι σκεφτόμουνα και το πώς αξιολογούμε τις ερωτικές μας σχέσεις. Και εντάξει, μπορεί να είναι μια πολύ λογική προσέγγιση, αλλά όλοι λίγο-πολύ έχουμε μπει στη διαδικασία να σκεφτούμε τι μπορεί να μας κάνει να μείνουμε ή να παραμείνουμε σε μια σχέση. Και εκτός των συναισθημάτων μας σαν ένδειξη, που είναι και το ζητούμενο, πιστεύω και ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας είναι το κατά πόσο μπορούμε να φανταστούμε τον άλλον στο μέλλον μαζί μας.
Το μέλλον δε σημαίνει απαραίτητα γάμο, σπίτι και δύο παιδιά, αν και αυτό καλό είναι, αλλά αυτή μας την ικανότητα να μπορούμε να θέλουμε και να κάνουμε σχέδια με τον άλλον από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Όπως επίσης και όταν το άλλο άτομο έχει τις ίδιες σκέψεις με εμάς.
Όταν λοιπόν, ο άνθρωπος που αγαπάμε, αρχίζει και κάνει σχέδια για το μέλλον, μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία, τότε πιστεύω ότι μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τον έχουμε κερδίσει. Βλέπετε είναι ιδιαιτέρως δύσκολο στην εποχή που ζούμε με την αέναη ροή πληροφοριών και προσφορών από το αντίθετο φύλο να μην μπούμε στη διαδικασία του εφήμερου και της σκέψης ότι όλο και κάτι καλύτερο θα έρθει στη ζωή μας, να μην μπούμε καν στη διαδικασία της σκέψης του μετά δηλαδή. Όταν λοιπόν, πιάνουμε τους εαυτούς μας ή τους σημαντικούς μας άλλους να μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία των μελλοντικών σχεδίων, τότε κάτι καλό συμβαίνει. Δεν ξέρω αν θα είναι για το βραχυπρόθεσμο ή το μακροπρόθεσμο μέλλον, πάλι δε νομίζω ότι έχει και πολλή σημασία, αυτό που είναι σημαντικό είναι να υπάρχει αυτή η διάθεση και μάλιστα να βγαίνει αβίαστα.
Ίσως, αυτός ο άνθρωπος να «κουμπώνει» με όλα αυτά που εμείς θεωρούμε αξιακά σημαντικά και αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας, ίσως να έχει κάτι που μας κάνει να θέλουμε να μοιραστούμε πράγματα μαζί του, ίσως να μας ξυπνάει έναν ενθουσιασμό για τη ζωή μας χωρίς δράματα και υπερβολές, ίσως πάλι και απλώς να μας το βγάζει χωρίς πολλές εξηγήσεις. Πάντως, όταν συμβαίνει το ξέρουμε. Το βλέπουμε και σ’ εμάς, αλλά και στο άλλο πρόσωπο.
Είναι οι στιγμές που περνάς μπροστά από μια εικόνα μιας χώρας που πάντα ήθελες να επισκεφτείς και το πρώτο που σκέφτεσαι είναι ότι θα ήθελες να το κάνεις μόνο με ένα πρόσωπο. Είναι οι εμπειρίες που οι φίλοι σου μοιράζονται μαζί σου και αυτόματα σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να το κάνεις με εκείνη, είναι η συναυλία που περίμενες χρόνια και θέλεις να τη μοιραστείς με εκείνον. Είναι τα νησιά και τα βουνά και οι διακοπές, τα αυθόρμητα Σαββατοκύριακα, και τα τεμπέλικα καλοκαίρια. Είναι ένα φαγητό και μια μυρωδιά. Είναι όλα αυτά και άλλα τόσα, για τα οποία η πρώτη σου σκέψη είναι να είναι μοιρασμένα μ’ ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι να θέλεις να μετακομίσεις σε μια άλλη χώρα και επίσης να το θέλεις με εκείνον ή να γίνεις δήμαρχος ή πρόεδρος, αλλά πάντα να είναι και εκείνη μαζί. Είναι να σκέφτεσαι ότι ακόμη και όταν γίνουν δύσκολα, ακόμη και όταν πέσεις, ακόμη και όταν φαίνονται ανυπέρβλητα και μάταια, πάλι θα ήθελες να είσαι με αυτό το πρόσωπο.
Όταν η σκέψη είναι αυτόματη και ρέει. Τότε σίγουρα αυτό το άτομο σε έχει κερδίσει.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
