«Και μέσα στο χειμώνα ανακάλυψα ότι κρυβόταν μέσα μου ένα ατέλειωτο καλοκαίρι!»
Μια φράση που κυκλοφορεί συχνά, λίγο κοινότοπη, αλλά και μια συνθήκη που όλοι μας κατέχουμε. Τους πρώτους μήνες του φθινοπώρου τρέχουμε με άλματα να προλάβουμε όλα αυτά που μας περιμένουν το χειμώνα. Προγράμματα, σχολεία, δουλειές, εκκρεμότητες. Φαίνεται ότι η ζωή κάνει διάλειμμα από εμάς ή εμείς από εκείνη για να μπορέσουμε να την ξανασυναντήσουμε την άνοιξη. Η εσωστρέφεια ξαναγυρίζει, το κλείσιμο στους εαυτούς μας φαντάζει επιτακτικό, και αυτή η αίσθηση του επείγοντος φαίνεται να είναι αναπόφευκτη. Όλα τώρα πρέπει να γίνουν αλλιώς. Μια λανθάνουσα θλίψη μας κυριεύει. Νιώθουμε σαν να μην υπάρχει χρόνος για τίποτα που θα μας κάνει να νιώσουμε αυτή την ξεγνοιασιά και ηρεμία που ίσως να είχαμε το καλοκαίρι. Ο ήλιος που λείπει μας στερεί το κίνητρο, το κρύο μας συρρικνώνει, η ψυχή μας ψάχνει σημεία αναφοράς, οι μικρές ημέρες και οι μεγάλες νύχτες μας περιορίζουν.
Και όμως, πάντα υπάρχει μέσα μας ένα ατέλειωτο καλοκαίρι. Αυτό το συμβολικό μας κομμάτι όπου κυριαρχεί το φως αλλά και η επαφή μας με τη φύση. Αυτό που νομίζουμε ότι μας λείπει είναι πάντα εκεί. Το αεράκι της θάλασσας, η αλμύρα στο πρόσωπο μας, η μυρωδιά των δέντρων, τα λουλούδια που αγαπάμε, ο ήλιος που ζεσταίνει, τα χαμόγελα που μας περιβάλλουν, η ζωή ισορροπημένη ακριβώς όπως είναι αυτή τη στιγμή. Όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι.
Η φύση μπορεί να είναι μια πηγή έμπνευσης, δημιουργίας, αναγέννησης, αντανάκλασης, επαναπροσδιορισμών. Αυτό το καλοκαίρι που όλοι κάποια στιγμή ψάχνουμε μέσα στην καρδιά του χειμώνα, είναι πάντα εντός μας. Τα γυμνά δέντρα και οι κρύες παραλίες δεν περιμένουν το καλοκαίρι για να νιώσουν καλύτερα για να ολοκληρωθούν. Ξέρουν ότι κάθε εποχή και κάθε φάση της ζωής τους είναι μια αβίαστη και απαραίτητη ροή. Τα γυμνά δέντρα εξακολουθούν να είναι όμορφα γιατί η ουσία τους μένει πάντα ανέγγιχτη. Ο πυρήνας τους πάντα θα υπάρχει ο,τι και να γίνει, με ή χωρίς τα φτιασιδώματα των φύλλων. Τα κυκλάμινα του χειμώνα σε κάθε δάσος είναι έντονα φούξια με μια άγρια ομορφιά που δεν χωράει αμφισβήτηση αλλά αναδεικνύει τη δύναμη που έχουν να επιβιώνουν ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Το χιόνι και η παγωνιά δεν τα καταβάλλουν ποτέ, αλλά θα προσαρμοστούν σε αυτά για να αναδείξουν την ευαίσθητη και συνάμα τόσο δυνατή τους φύση.
Η θάλασσα θα χρησιμοποιήσει τους δυνατούς αγέρηδες για να καθαρίσει από την καλοκαιρινή πολυκοσμία και την εκκωφαντική κοσμοσυρροή. Από τη φιλοξενία τόσων μέσα στα νερά της, από την κατάχρηση της καλοσύνης της, από την καταστρατήγηση των ορίων της. Τα κοχύλια θα εξακολουθούν να ξεβράζονται στην αμμουδιά με μια καθαρότητα που δεν τη βρίσκεις πότε το καλοκαίρι. Η άμμος ξεκουράζεται από τα χιλιάδες πατήματα, ο ήλιος φωτίζει και τις πιο απόκρυφες γωνιές της.
Η σύνδεση αυτή του κατάδικού μας καλοκαιριού και της φύσης γύρω μας είναι μόλις ένα βήμα από την πόρτα του σπιτιού μας. Δε θέλει προετοιμασία ούτε χρήματα για να το ζήσουμε. Είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι τα πάντα αλλάζουν και η κάθε αλλαγή είναι απαραίτητη για να επόμενο στάδιο. Τίποτα δεν πρέπει να επιβάλλεται και τίποτα να γίνεται εκτός του χρόνου που χρειάζεται για να ολοκληρωθεί. Όλα είναι αλληλένδετα και κάθε κρίκος είναι απαραίτητος για την αλυσίδα.
Όπως και να νιώθουμε, αυτή η βόλτα στη φύση με την επίγνωση της τόσο σοφής της αλληλουχίας είναι το καλύτερό μας γιατρικό για να απολαύσουμε αυτή ακριβώς τη στιγμή όπως είναι. Για να μην αγωνιούμε για το επόμενο, για να κατανοήσουμε την ολότητα του κάθε σταδίου, για να αφουγκραστούμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτό και να σεβαστούμε και εμείς οι ίδιοι τα όρια μας. Για να διώξουμε αργά και υπομονετικά το παλιό μας δέρμα, τις απαρχαιωμένες μας μάσκες, και να σταθούμε έτσι γυμνοί και απλοί μπροστά στο μεγαλείο της. Να σταματήσουμε και απλώς να είμαστε εμείς, ανθρώπινοι, ατελείς και φθαρτοί. Με επίγνωση της ανθρώπινης αλλά και θεϊκής μας υπόστασης. Αλλά κυρίως με πλήρη συνείδηση του ότι δε θα είμαστε ποτέ μόνοι, χειμώνα καλοκαίρι, γιατί είμαστε όλοι κομμάτι της.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
