Φανταστείτε ότι προσπαθείτε να προσλάβετε κάποιον να κάνει μια πολύ σημαντική εργασία κι ένας από τους υποψήφιους κάνει άσεμνα σχόλια ή καταστρατηγεί τα όριά σας. Θα συνεχίζατε με τη διαδικασία και θα τους προσλαμβάνετε ή θα τους καλούσατε πίσω για μια δεύτερη συνέντευξη;
Κι ας το πάμε και ένα βήμα παραπέρα: Φανταστείτε ότι κάνετε συνέντευξη για κάποιον συνεταίρο και μέχρι αυτή τη φάση έχει πει τα κατάλληλα πράγματα που θα τον έκαναν αξιοπρεπή συνέταιρο και τώρα συναντιέστε μαζί του για να δείτε πώς είναι στην πραγματική ζωή. Αν δεν εμφανιζόταν στο ραντεβού, ξεπερνούσε τα όριά σας, λειτουργούσε παθητικά επιθετικά κι ήταν ανάρμοστος, θα ξανασυναντιόσασταν μαζί του ή θα εμπιστευόσασταν το ένστικτό σας και θα αξιολογούσατε αντικειμενικά την κατάσταση; Πάντως σίγουρα δε θα επιχειρούσατε κάτι μαζί τους χωρίς πρώτα να τον συναντήσετε και να πάρετε κάποιο χρόνο να τον δείτε στην πραγματική ζωή.
Τα λέω όλα αυτά γιατί οι σχέσεις είναι μια διαδικασία όπου κι οι δυο δίνετε συνέντευξη. Κι οι δυο μαθαίνετε ο ένας τον άλλον κι οι δυο έχετε δικαιώματα κι υποχρεώσεις. Δεν είναι ακρόαση για τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον «πιο σημαντικό άνθρωπο του πλανήτη στη ζωή τους» –ή στη ζωή κανενός– αλλά μια διαδικασία όπου κι οι δύο αξιολογείτε κα επιλέγετε.
Κανένας από τους δυο δεν έχει περισσότερη δύναμη από τον άλλο και περισσότερες ψήφους, για την ακρίβεια είστε κι οι δυο ελεύθεροι να φύγετε ό,τι ώρα θέλετε. Είναι μια φάση εξερεύνησης κι ανακάλυψης όπου μετά την αρχική εντύπωση, η οποία πολύ πιθανό να έχει δημιουργήσει περιέργεια κι έλξη, αποκτάτε μια αίσθηση της κατάστασης, όχι απλώς πώς είναι στην πραγματική ζωή αλλά επίσης και το πώς νιώθετε δίπλα τους.
Αναρωτιέστε για παράδειγμα πώς είστε δίπλα σε αυτό το άτομο, αν νιώθετε καλά ή όχι, αν σας βγάζει όλες σας τις ανασφάλειες ή σας ηρεμεί, αν σας αγχώνει και γιατί.
Αν υπάρχει μια ανησυχία για το ποιος έχει τη δύναμη και το πάνω χέρι, τότε δεν είναι σχέση, είναι κάποιου είδους διαγωνισμού και φυσικά αν ξεκινάτε την κάθε διαδικασία γνωριμίας σαν να ψάχνετε να πάρετε το ρόλο της ζωής σας, τότε όχι μόνο θα νιώθετε στρεσαρισμένοι κάθε φορά που βγαίνετε με αυτό το άτομο αλλά θα ξεχάσετε και τη συνθήκη ότι σε κάθε σχέση χρειάζονται δυο ισότιμοι παίχτες κι ένας από αυτούς είστε κι εσείς.
Θα ξεχάσετε ότι κι οι δυο αξιολογείτε κι αποφασίζετε. Κι οι δυο παίρνετε συνέντευξη ο ένας από τον άλλο. Είναι σαν να επιβιώνετε με ψιχουλάκια εδώ κι εκεί για να καλύψετε τον μεγάλο λογαριασμό, την αυτοεκτίμησή σας, αλλά περιμένετε και για τη μεγάλη σας ευκαιρία. Αυτό σημαίνει ότι έχετε δεσμευτεί στο να φροντίζετε τον εαυτό σας με ένα ημιτελή τρόπο μέχρι να πάρετε αυτό ακριβώς που χρειάζεστε και μετά θα το κάνετε ολοκληρωμένα.
Το ξέρετε ότι δε χρειάζεται να καθυστερείτε την ευτυχία σας μέχρι να βρείτε κάποιον που «θα σας της δώσει», έτσι; Αν λοιπόν, αντιμετωπίζετε τα ραντεβού και τις σχέσεις σας σαν να είναι οντισιόν, λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά τώρα οι άλλοι είναι τα αφεντικά σας κι αυτό είναι ανησυχητικό είτε τους έχετε συναντήσει είτε όχι, είτε τους αξιολογήσατε και ξέρετε ότι δεν έχετε κοινές αξίες.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε ότι κάποιος που θεωρεί ότι περνάει κάποιου είδους «καλλιστεία» (στο κεφάλι του συνήθως) για να είναι ο καλύτερος σύντροφος, συμπεριφέρεται εντελώς διαφορετικά από κάποιον που αναγνωρίζει ότι έχει δικαίωμα να επιλέγει, ότι είναι ένα αξιαγάπητο πλάσμα που είχε μια αξιόλογη ζωή πριν αυτό το πρόσωπο μπει σε αυτή και θα συνεχίσει να την έχει ακόμη κι αν αυτό το «ένα και μοναδικό» πλάσμα βγει από αυτή.
Με πονάει να βλέπω ανθρώπους να ξεπουλούν τους εαυτούς τους τόσο φθηνά. Είναι σαν να παρακαλάνε το εξής: «Μακάρι αυτό το άτομο να είναι έστω και λίγο αξιοπρεπές, έτσι ώστε να μην ξαναχρειαστεί να βγω ραντεβού με κανέναν». Όμως είναι διαβολεμένα μοναχικοί σε μια σχέση όπου κι οι δύο δεν νιώθουν ισότιμοι κοινωνοί αυτής.
Οι άνθρωποι που βλέπουν τις σχέσεις σαν μια αμοιβαία διαδικασία ανακάλυψης κι αποκάλυψης, που δε φοβούνται να γίνουν ευάλωτοι, αποφεύγουν τον πολύ καταστροφικό κύκλο του «πώς πρέπει να είμαι για με διαλέξει και να μείνει μαζί μου ο Χ»;
Είναι ισότιμοι συνέταιροι κι όχι εργοδότης κι αφεντικό. Είναι παρόντες κι είναι διατεθειμένοι να είναι αυτό που πραγματικά είναι αντί να «γλείφουν» το αφεντικό για να πάρουν την προαγωγή. Όταν καταλαβαίνεις ότι κάθε σχέση είναι ένας ισότιμος συνεταιρισμός, τότε συνειδητοποιείς ότι αξίζεις κι εσύ.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
