Ο σημαντικός Άλλος της ζωής μας. Αυτός ο άγνωστος. Το κλισέ πως ο έρωτας είναι τυφλός είναι ίσως η πιο περιεκτική κι αξιόπιστη περιγραφή αυτής της συνθήκης. Ο καθένας μας έχει με τον καιρό δημιουργήσει τα δικά του φίλτρα αξιολόγησης και επιλογής συντρόφων.
Οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας, οι σχέσεις μέσα στις οποίες έχουμε γαλουχηθεί, οι δικοί μας προσδιορισμοί για το τι σημαίνει έρωτας και σχέσεις, οι φόβοι μας και οι ανασφάλειες μας, όλα έχουν συντελέσει στο πώς βλέπουμε τον εκάστοτε σύντροφο μας. Οι παρεκκλίσεις μπορεί να είναι πολλές κι η εικόνα διαφορετική από τη μία σχέση στην άλλη. Αλλά ένα είναι το σίγουρο, ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι και απαραίτητα αυτό που είναι.
Οι προβολές που κάνουμε πάνω στους άλλους είναι καταλυτικές. Τους προσδίδουμε μαγεία, ερμηνεία, αίγλη, χρώμα κι αισθήματα που αντανακλούν τις δικές μας επιθυμίες. Αυτά που εμείς έχουμε ανάγκη εκείνη την εποχή. Έτσι ο άλλος παίρνει διαστάσεις μυθικές, είναι τοποθετημένος πάνω σε ένα θρόνο που κανείς δεν μπορεί να τον φτάσει κι όλα κι όλοι συγκρίνονται με αυτή του τη διάσταση. Ερμηνεύουμε ακόμη και την παραμικρή κίνηση του ως μοναδική ως προς εμάς, φιλτράρουμε τη συμπεριφορά μας να ταιριάξει με αυτό το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχουμε προσδιορίσει ως θέσφατο και ανακυρήσσουμε τον έρωτα μας ως μοναδικό.
Κι όλα αυτά μέχρι να αρχίσει να φανερώνεται η αλήθεια του άλλου. Όταν οι ορμόνες αρχίσουν και φθίνουν, όταν το εργάκι που έχουμε στήσει στο μυαλό μας αρχίζει να ξεμένει από πρωταγωνιστές και συνειδητοποιούμε ότι από την αρχή είμαστε μόνοι σε αυτή την υπερπαραγωγή που είχαμε στήσει.
Ο σημαντικός μας Άλλος είναι φθαρτός, κάνει λάθη, κουβαλάει πληγές, μνήμες, πάλες, αναμνήσεις κι εμπειρίες. Είναι κι εκείνος κομματιασμένος και ξαναραμμένος με όποιο τρόπο μπόρεσε. Φοβάται και πανικοβάλλεται. Είναι τρωτός κι επιρρεπής. Και δεν ορίζει την αγάπη με τον τρόπο που εμείς την έχουμε ορίσει και θέλουμε. Και τότε πρέπει να αποφασίσουμε: Μένουμε ή φεύγουμε;
Αν επιλέξουμε να μείνουμε, σημαίνει πως οι ψευδαισθήσεις που είχαμε για τον άλλο θα κομματιαστούν. Θα πρέπει να διαχωρίσουμε τι από όλα αυτά που προσδίδαμε στον σύντροφο μας ήταν και δικά του χαρίσματα ή απλώς οι δικές μας ενδόμυχες επιθυμίες. Αν η παραγωγή την οποία στήσαμε με τόσο κόπο ήταν απλώς μια αντανάκλαση των αναγκών μας να ζήσουμε έναν απόλυτο και παραμυθένιο έρωτα. Αν ο άλλος θέλει να λάβει μέρος σε όλο αυτό ή απλώς εμείς φανταζόμαστε τη συμμετοχή του ως εκείνη το βασικού πρωταγωνιστή. Πρέπει να αποφασίσουμε αν αντέχουμε την αλήθεια του. Αλλά και την αλήθεια μας.
Έχουμε τα κότσια να δούμε τι θα αποκαλυφθεί όταν οι μάσκες πέσουν; Πόσο καλοί είμαστε να ζούμε την πραγματικότητα και μάλιστα να την απολαμβάνουμε κιόλας; Εκεί θα δοκιμαστεί όχι μόνο η αντοχή μας αλλά και η δική μας η δύναμη να μπορούμε να επιμένουμε όχι μόνο στην ψευδαίσθηση αλλά και στην ουσία της αγάπης.
Η ψευδαίσθηση και η ουσία δεν είναι αμοιβαίως αποκλειόμενες έννοιες αλλά πρέπει να συνυπάρχουν για να δημιουργηθεί κάτι ουσιαστικό. Η ψευδαίσθηση που έχει μέσα της μαγεία κι όλοι την χρειαζόμαστε αλλά και η αλήθεια που έχει μέσα την ανθρώπινη τρωτότητα γιατί μόνο αυτή η διάσταση έχει απελευθερωτικές ιδιότητες. Εδώ λοιπόν καλούμαστε να δούμε κατά πόσο όντως αγαπάμε τον άλλο ολόκληρο με τα πάνω και τα κάτω ή απλώς την εικόνα που εξυπηρετεί εμάς τους ίδιους.
Είναι μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό μας να μπορέσουμε να φτάσουμε στη γραμμή του τερματισμού με όλα τα στοιχεία που προϋποθέτει η αλήθεια του άλλου. Με συνθήκες που αναιρούν το αρχικό μας σενάριο αλλά και με τη σιγουριά που μας δίνει η αλήθεια όποια κι αν είναι αυτή. Με τη γνώση ότι τελικά το έργο μας ήταν μόνο δικό μας αλλά και δε θα φοβηθούμε να το αλλάξουμε για να χωρέσει και κάποιος άλλος όπως εκείνου του αρμόζει και θέλει κι όχι όπως εμείς το έχουμε ονειρευτεί.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
