«Ο χρόνος είναι χρήμα» είναι ίσως από τις πιο χιλιοειπωμένες και κλισέ φράσεις που χρησιμοποιούμε αλλά και από τις πιο δύσκολες να κατανοήσουμε. Τι σημαίνει όμως στην πραγματικότητα και τι σχέση έχει με τις ανθρώπινες σχέσεις;
Το χρήμα δεν ορίζεται μόνο με την υλική του μορφή αλλά και με τη συναισθηματική του υπόσταση. Όσον αφορά τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το «χρήμα» είναι η ενέργεια που ξοδεύουμε για να είμαστε μαζί με τους άλλους, η επένδυση η συναισθηματική που κάνουμε, το δούναι και λαβείν στιγμών και της δημιουργίας αναμνήσεων. Όλα αυτά είναι όντως χρήμα και μάλιστα πολύ πιο σημαντικό από το υλικό. Ίσως όλη η ουσία της ζωής να περιστρέφεται γύρω από αυτό το συναισθηματικό χρήμα, και θα φανταζόταν κανείς ότι οι άνθρωποι έχουμε μάθει να το διαχειριζόμαστε σωστά και σοφά εφόσον δεν θα έχουμε και πολύ χρόνο ούτε χρήμα στη ζωή μας και εκπαιδευόμαστε σε αυτό καθημερινά. Η πραγματικότητα όμως έρχεται να μας διαψεύσει. Είμαστε εντελώς ανίκανοι να το διαχειριστούμε.
Αυτό το βλέπει κανείς αν παρατηρήσει γύρω του τους ανθρώπους που παραμένουν κολλημένοι σε ένα φλερτ που δεν αποδίδει, σε μια σχέση που έληξε ή σε μια σχεδόν σχέση και χάνουν μέρες/μήνες/χρόνια χωρίς να φλερτάρουν ξανά, απομονωμένοι, παρατημένοι απ’ το παιχνίδι της ίδια της ζωής.
Οι άνθρωποι με μεγάλη δυσκολία αποδέχονται τον πιο νομοτελειακό κανόνα της φύσης, ότι τα πάντα αλλάζουν συνεχώς, ότι οι σχέσεις είναι κύκλοι που κλείνουν και μερικές φορές ό,τι και να κάνουμε το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.
Ο φόβος της αλλαγής βρίσκεται στον πυρήνα τέτοιων κολλημάτων. Δημιουργούμε μια φαντασιακή πραγματικότητα, στην οποία έχουμε πείσει τους εαυτούς μας ότι πρέπει να έχει συγκεκριμένη χροιά και αποτέλεσμα. Και πάμε και κολλάμε σ’ αυτό, ό,τι και αν έχουμε ορίσει να είναι αυτό. Η προσκόλληση στο επιθυμητό αυτό αποτέλεσμα έχει ως συνέπεια την αδυναμία μας να ζήσουμε την εμπειρία στο έπακρο γι’ αυτό που πραγματικά ήταν, και να την αξιολογούμε μόνο βάση του τέλους της. Όταν το τέλος δεν μας αρέσει, πάλι θα αρνηθούμε να δούμε την πραγματικότητα ως έχει, και ίσως να αρχίσουμε να καταστρώνουμε σχέδια ή να παίζουμε παιχνιδάκια για να χειραγωγήσουμε εμείς την εξέλιξη, να την επαναπροσδιορίσουμε, να την ξαναγράψουμε, με έναν τρόπο που συμφέρει ποιον; Καλά μαντέψατε, πάλι εμάς!
Και αν νομίζατε ότι όλη αυτή η πάλη είναι «ω τόσο ρομαντική» ξανασκεφτείτε το. Είναι «ω τόσο εγωιστική». Πως σας φαίνεται τώρα όλο αυτό το ξόδεμα ενέργειας και σκέψης και συναισθημάτων που δεν πήγε σε κάτι που πραγματικά άξιζε τον κόπο σας;
Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να μη θέλει, να μην νιώθει, να είναι αυτοκαστροφικός, να αλλάξει τον τρόπο που ανταποκρίνεται, να μην ανταποκριθεί καθόλου, να το μπλοκάρει, να το σαμποτάρει, να μη νιώθει έτοιμος, να έχει άλλα στο κεφάλι του, να μην του κάνεις, να είναι δηλαδή συναισθηματικά μη διαθέσιμος. Για τους δικούς του λόγους. Και αυτό δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με εμάς. Δεν φταίμε δηλαδή –συνήθως– εμείς. Μην το παίρνετε προσωπικά και φρικάρετε και ξεκινάτε τους μαραθώνιους μετάλλαξης τους άλλου, και τον μαραθώνιο «πόσο χαμηλά μπορώ να πέσω» για εσάς. Ατέλειωτα μηνύματα, συναισθηματικοί εκβιασμοί, το χαρτί «είμαι άρρωστος/η, έχω χρόνια ασθένεια», με παράτησε ο πατέρας μου όταν ήμουνα πέντε, η μάνα μου ήταν αλκοολικιά, και όλα αυτά τα συναφή είναι απλώς ξεπεσμός. Let.It.Go. Πώς το λένε; Ξεκολλήστε, που λένε και στην αργκό.
Όχι, δεν επιτρέπονται όλα στον έρωτα και στον πόλεμο. Ο μπούσουλας είναι πάντα η αξιοπρέπεια του καθενός, και φυσικά θα εκτεθούμε και θα διεκδικήσουμε και θα προσαρμοστούμε, γιατι μόνο έτσι χτίζονται οι υγιείς σχέσεις, αλλά όταν βρείτε τον εαυτό σας ένα βήμα πριν τη διάγνωση της Διαταραχής Προσωπικότητας με Ναρκισσιστικά στοιχεία είναι η ώρα να σταματήστε να χτυπάτε το ψωράλογο μπας και ξαναγίνει γκανιάν.
Και αν εξακολουθείτε να προσπαθείτε για έναν συναισθηματικά μη διαθέσιμο άνθρωπο, τότε καθίστε λίγο και σκεφτείτε γιατί επιμένετε να πιστεύετε ότι σας αξίζει κάτι που δεν μπορεί να σας δώσει αυτό που πραγματικά θέλετε; Τί λέει αυτό για εσάς; Μήπως το αγκίστρι που σας κρατάει είναι μόνο η απόρριψη; Γιατι για μερικούς ανθρώπους, η απόρριψη μπορεί να λειτουργεί και σαν αφροδισιακό. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού σας να έχετε ότι αν το παλέψετε αρκετά αυτό θα κερδίσετε. Για ποιον θέλετε να το παλέψετε; Για τη σχέση ή για την πάρτη σας; Για να αποδείξετε στους εαυτούς σας ότι μπορείτε; Μάλλον και εσείς δεν είστε συναισθηματικά διαθέσιμοι και το έχετε εκλογικεύσει χρυσά μου. Βλέπετε που μπαίνουν τα Ναρκισσιστικά στοιχεία;
Όποιος άνθρωπος πραγματικά σας δει και μπει στον κόπο να μάθει την ψυχή σας, δε θα σας βάλει σε καμία διαδικασία πόνου και αμφισβήτησης. Υπάρχει ελευθερία.
Στην ζωή δεν παίρνουμε αυτό που μας αξίζει, παίρνουμε αυτό που διαπραγματευόμαστε. Αυτό είναι νόμος. Αποφασίστε λοιπόν τι θέλετε να διαπραγματευτείτε, τι αξίζετε πραγματικά, και που οφείλετε να ξοδέψετε αυτό το τόσο πολύτιμο συναισθηματικό χρήμα. Γιατι τελειώνει. Αν μπορείτε να κρατήσετε κάποιους ανθρώπους στη ζωή σας πλατωνικά κάντε το. Αλλά πάνω απ’ όλα εκτιμήστε την κάθε κατάσταση για αυτό που πραγματικά ήταν και κάντε αυτό που λέει ο Μενέλαος Λουντέμης:
«Να μάθεις να φεύγεις από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.»
Και πάτε και για κανένα μπάνιο.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
