Μία καινούργια σχέση θα μας φανεί τρομακτική ή ακόμη και εφιαλτική, όταν ανησυχούμε ότι δε θα πετύχει, όχι γιατί έχουμε κάποιο δόκιμο λόγο που υποστηρίζει αυτή μας την πεποίθηση αλλά γιατί έχουμε ήδη παίξει όλο το σενάριο της σχέσης στο κεφάλι μας και κάθε φορά το αποτέλεσμα είναι αρνητικό. Οι συνεχείς σκέψεις και σενάρια των λόγων που αυτή η σχέση δε θα πετύχει είναι ένας τρόπος να προστατέψουμε τον εαυτό μας και να μην του επιτρέψουμε να αφεθεί. Φυσικά το αναμενόμενο επακόλουθο μια τέτοιας συλλογιστικής είναι ότι αγχωνόμαστε στο μάξιμουμ και χρησιμοποιούμε αυτή την ανησυχία για να «προσευχηθούμε» γι’ αυτό που δεν θέλουμε.
Η ανησυχία όμως διαστρεβλώνει την προοπτική μας και έτσι μένει λίγος χώρος για αγάπη. Γίνεται πολύ εύκολο να ξεχάσουμε το χώρο που χρειάζεται η αγάπη για να εξελιχθεί, όταν έχουμε ήδη επιβιβαστεί στο τρένο της ανησυχίας όπου όλοι έχουν ένα παρελθόν με αποτυχημένες σχέσεις και τραύματα. Έτσι, αποφεύγουμε τεχνηέντως, και σίγουρα υποσυνείδητα τις περισσότερες φορές, να αποφασίσουμε υπεύθυνα, ότι το παρελθόν μας δε μας ακολουθεί απαραίτητα στο παρόν και στο μέλλον μας, εκτός και αν εμείς το επιτρέψουμε. Το ίδιο και του νέου μας συντρόφου, ασχέτως αν και αυτός κουβαλάει τις αποσκευές από το παρελθόν του.
Όταν νιώθουμε τρομαγμένοι σε μία νέα σχέση και αδυνατούμε να ηρεμήσουμε επειδή δεν ξέρουμε τη μέση και το τέλος της πλοκής, είναι σαν να περιμένουμε το διάσημο μέντιουμ που θα έρθει και με σιγουριά θα μας αναφέρει, «Ναι θα δουλέψει η φάση» ή « Όχι, με την καμία», ή να μας δώσει μια καταληκτική ημερομηνία, έτσι ώστε μέσα μας να το δεχτούμε σαν αποτυχία από την αρχή και να νιώσουμε ασφαλείς στο να γνωρίζουμε ότι οι φόβοι μας και οι ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας είναι και αληθινές.
Αλλά δυστυχώς, τα πράγματα δε δουλεύουν έτσι. Αν έχουμε ήδη το ένα πόδι έξω από τη σχέση και φανταζόμαστε το τέλος και το ζούμε επανειλημμένα στο κεφάλι μας.
Αν δεν είμαστε πραγματικά παρόντες σε αυτή τη σχέση, αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να ξεκαθαρίσει, ειδικά αν ο λόγος δεν έχει να κάνει με την αξία της, αλλά με συναισθήματα που έχουν μείνει ως κατάλοιπα από προηγούμενες σχέσεις. Δεν εμπιστευόμαστε εμείς εμάς κι έτσι δεν εμπιστευόμαστε και το νέο μας σύντροφο.
Χρειάζεται να δώσουμε σε αυτή τη σχέση το 100% του εαυτού μας και χρειάζεται επίσης να βρούμε κάποιον τρόπο να διαχειριστούμε τα δικά μας συναισθήματα και συμπεριφορές όπως και να αφήσουμε στον σύντροφό μας να κάνει το ίδιο, και μετά να δουλέψουμε σαν παίχτες της ίδιας ομάδας. Δεν παίζουμε καθόλου ομαδικά, όταν μυστικά σχεδιάζουμε μια δίοδο διαφυγής από τη σχέση ή όταν περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή και αφορμή για να την κάνουμε με ελαφρά λέγοντας «Χα! Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να επενδύσω σε αυτή τη σχέση. Όλες το ίδιο τέλος έχουν».
Αυτή όμως είναι μια σχέση που περιλαμβάνει δυο άτομα, και όχι μια οντισιόν όπου το άλλο άτομο κρατάει το κλειδί της ευτυχίας μας. Αν είναι έτσι ο τρόπος που νιώθουμε, τότε καλύτερα να πάρουμε ένα αλεξίπτωτο και να πηδήξουμε και να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία.
Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό χάπι που να μας κάνει ευτυχισμένους, ήρεμους και να έχουμε εμπιστοσύνη. Οφείλουμε να επιλέγουμε τις σκέψεις μας, τις λέξεις και τις πράξεις μας κάθε μέρα. Δεσμευόμαστε ξανά και ξανά. Αμφισβητούμε τον εσωτερικό μας κριτή και δεν αποδομούμε τη σχέση μας με το να την πετάμε κάθε φορά κάτω από ένα λεωφορείο όταν αποφασίζουμε ότι δεν έχουμε όρεξη ή όταν υπάρχει κάποια διαφωνία.
Σίγουρα, υπάρχουν πράγματα που όντως προμηνύουν το τέλος μιας σχέσης, αλλά οι διαφωνίες, η σύγκρουση, το να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο, είναι όλα κομμάτια μιας εξελισσόμενης σχέσης και δεν είναι δίκιο ούτε σε εμάς ούτε στους συντρόφους μας να φέρνουμε την καταστροφή επειδή ψάχνουμε για αποδεικτικά στοιχεία για να υποστηρίξουμε μια απόφαση που ήδη έχουμε πάρει, βασισμένοι σε υποθετικά σενάρια.
Ας εμφανιστούμε λοιπόν σε αυτό το καινούργιο με τις καλύτερες προθέσεις. Κανείς δε χρειάζεται να είναι τέλειος. Αναπνεύστε! Θα τα πάτε μια χαρά. Εμπιστευτείτε εσάς.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
