Τα Χριστούγεννα παραπέμπουν κατά συνθήκη σε οικογένεια, λαμπάκια, στολίδια, Άγιους Βασίληδες, δέντρα, δώρα, οικογενειακά τραπέζια. Υπάρχει μια σχεδόν εξαναγκαστική ανάγκη να είναι κάποιος ευτυχισμένος.
Τα χαμόγελα σχεδόν κολλημένα με ταινία πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντάμε να μας εύχονται και να ρωτάνε: «Πώς θα περάσεις τα Χριστούγεννα ;» και πρέπει τουλάχιστον να απαντήσεις: «Στο Χιονοδρομικό στον Παρνασσό» για να ξεπεράσεις την ξινίλα που τους βγαίνει, όταν απλώς απαντάς: «Δεν το έχω σκεφτεί, δεν με νοιάζει».
Τα μαγαζιά θυμίζουν το Mordor όπου αμέτρητα Τρόλ σκαλίζουν τις μύτες τους και απελπισμένα τρέχουν πάνω κάτω για να μαζέψουν όσα περισσότερα δώρα γίνεται με λεφτά που δεν έχουν συνήθως. Υπάρχει ένα υπέρχυλος ζήλος να είναι όλα κόκκινα, χρυσά και να αναβοσβήνουν. Αλλά και να έχεις το Ruby Red κραγιόν του Dior για να βγεις.
Πείτε μου εσείς που τα νιώθετε και τα ζείτε όλα αυτά, ποιο είναι το μυστικό σας; Ειλικρινά ρωτάω.
Είναι γεννητικό χάρισμα σαν τη κυρία Σούλα από την Σμύρνη; Δηλαδή, όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, όλα ξαφνικά γίνονται οκ; Τα προβλήματα ως δια μαγείας εξαφανίζονται; Τα ψώνια θα σώσουν την κατάσταση;
Συμπεριφερόμαστε λες και περιμένουμε τα Χριστούγεννα να πέσουν πάνω μας και να μας κάνουν να υποκριθούμε ότι τίποτα δεν προηγήθηκε. Δίνουμε με απίστευτη διπλωματία άφεση αμαρτιών στον προηγούμενο χρόνο.
Και όμως τα Χριστούγεννα είναι η μοναδική εποχή του χρόνου όπου αυξάνονται κατακόρυφα οι αυτοκτονίες, οι εισαγωγές στα επείγοντα για καταθλιπτικά επεισόδια, και τα τηλεφωνήματα στις γραμμές ψυχολογικής στήριξης.
Βλέπετε, και μόνο η ιδέα ότι αυτή είναι μια κατά βάση και αναγκαστικά οικογενειακή γιορτή, ωθεί εκείνους που δεν έχουν οικογένεια να νιώθουν ακόμη περισσότερο στο περιθώριο, εκείνους που δεν μπορούν να πάρουν το Ruby Red αλλά κυρίως τα βασικά είδη διαβίωσης στην απελπισία.
Η επιβολή της αναγκαστικής ευτυχίας, των Χερουβείμ να ψάλλουν αγγελικά και των φατνών με τα ζωάκια και τα λαμπάκια σε κάθε γειτονιά, εκκλησία και μαντρί απανταχού δεν είναι κάτι που αντανακλά ούτε κατά το ελάχιστο την καθημερινότητα των περισσοτέρων από εμάς.
Είναι ψυχαναγκασμός όλη αυτή η «ευτυχία».
Είναι λογικό η μοναξιά να κορυφώνεται, γιατί η έλλειψη τζακιού και δέντρου σημαίνει αυτόματα ότι δεν ανήκω με τους «ευτυχισμένους και τυχερούς». Ίσως μια μαγεία να χρειάζεται κάπου-κάπου, αλλά ίσως όχι εις βάρος του μεγαλυτέρου κομματιού της κοινωνίας.
Ο κόσμος δεν διψάει για στολίδια και τους Wham να τραγουδάνε το Last Christmas για την χιλιοστή φορά, αλλά για πραγματική επαφή και η παραπάνω εικόνα όχι μόνο δεν την εμπνέει αλλά εντείνει και την ζοφερότητα της έλλειψης της.
Αλλά, ακόμη και έτσι δεν πιστεύω ότι η μοναξιά είναι μια κατάσταση που δεν αλλάζει. Είναι ένα κάλεσμα, μια πρόκληση να συσχετιστούμε με τους εαυτούς μας και με τον κόσμο με έναν νέο τρόπο. Το μήνυμα της αγάπης των Χριστουγέννων είναι ίσως αυτό που αξίζει να κρατηθεί. Και η αγάπη μπορεί να βρεθεί παντού, με ή χωρίς οικογένεια, και κυρίως με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα όποια και αν είναι αυτά.
Μπορεί να βρεθεί με το να προσφέρεις σε κάποιον που έχει ανάγκη. Μπορεί να βρεθεί όταν είσαι μόνος σου στο σπίτι και πίνεις ένα ποτήρι κρασί στην υγειά σου και στην μαγκιά σου που περνάς τις γιορτές σκέτα, χωρίς κάλτσες να κρέμονται στο τζάκι, και τον Έλβις να παίζει Blue Christmas μόνο για πάρτη σου.
Ζητάω την απενοχοποίηση όλων υμών που δεν περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να ξεκινήσουμε από την αρχή, να μηδενίσουμε, να νιώσουμε ευτυχισμένοι και να πιστέψουμε στην μπούρδα του Χριστούλη και ό, τι αυτό σημαίνει.
Aμήν
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
