Αγαπητό μου κορίτσι,
Κανείς δεν έρχεται να σε σώσει. Και δεν το κάνει γιατί είσαι μη αγαπητή.
Το αντίθετο, είσαι τόσο αγαπητή τόσο λατρεμένη, που το να περιμένεις έναν σωτήρα θα ήταν σα να καταστρέφεις την ευκαιρία σου να γίνεις αυτό που είσαι στα αλήθεια, να δεις τον εαυτό σου απόλυτα μέσα στην δόξα της μικρής σου θεϊκής ανθρωπιάς με όλα σου τα λάθη.
Και αυτή είναι η πιο ερωτική σου σχέση, η πιο ρομαντική σου σύνδεση. Είναι σχέση ζωής.
Είναι αλήθεια, ότι υπάρχουν αυτοί που χρειάζονται κάπου κάπου συνηγόρους για να προασπίζουν τα συμφέροντα τους, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, οι φυλακισμένοι, οι καταπιεσμένοι, και είναι επίσης αλήθεια ότι όλοι οι ήρωες του κόσμου δεν φτάνουν για να τους φροντίσουν.
Σε εσένα δεν έρχεται κανείς γιατί εσύ είσαι ο ήρωας, η ηρωίδα που ήρθε για να απελευθερώσει την ίδια της τη ζωή. Η δική σου η ζωή πρέπει να έχει προτεραιότητα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν γίνεται αλλιώς.
Οι γυναίκες έχουμε διδαχθεί να καθόμαστε ήσυχα, ευγενικά και να περιμένουμε. Να περιμένουμε τι;
Πρέπει να περιμένουμε να μας διαλέξουν, να μας μιλήσουν, να μας σώσουν, να είμαστε αιώνια ευγνώμονες γι’ αυτό, να μην έχουμε απαιτήσεις και να ζήσουμε έτσι ευτυχισμένα για πάντα. Έχουμε δυο επιλογές σε αυτό το σημείο: ή να αποτινάξουμε από πάνω μας αυτό το μύθο ή να αναδιπλωθούμε στις μισόβιωμένες ζωές μας και να απολιθωθούμε.
Η Αναίς Νιν έλεγε ότι μας έχουν δηλητηριάσει τα παραμύθια. Και συμφωνώ. Κάθε ιστορία της παιδικής μας ηλικίας μέσα από τις εικόνες των παραμυθιών, πάντοτε μιλούσε για παθητικές υπάρξεις που πάντοτε περίμεναν κάποιον να τις σώσει, είτε από τα 100 χρόνια ύπνου είτε από την κακιά μητριά. Περιφερόμενες τραγικές φιγούρες με μια ομορφιά που θα εξιλέωνε την παθητικότητα τους, αναπαράγοντας μέσα από την εικόνα τους το μύθο της σωτηρίας και την αιώνια πολικότητα της εξάρτησης. Πως μπορεί να είναι μαγικό και παραμυθένιο κάτι τέτοιο;
Μέσα από αυτά τα αρχέτυπα, γαλουχήθηκαν γενιές γυναικών που πιστεύουν ότι η αγάπη τους και υπομονετική -στα όρια εξάντλησης- αναμονή τους θα αλλάξουν τον επίδοξο σύντροφο τους. Έτσι φαινομενικά ανέχονται πολλά και περιμένουν στωικά, αλλά επί της ουσίας γίνονται χειριστικές γυναικούλες που θα χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο για να τον κερδίσουν.
Είναι ανθρώπινη συνθήκη η ισότητα και η ισορροπία. Το μοίρασμα και η ψυχική ένωση. Το μαζί. Αλλά σε θέλει επί ίσοις όροις, και είναι οξύμωρο της ίδια μας της φύσης να αρνούμαστε αυτή μας την ανάγκη.
Ο σκοπός μας όμως είναι να σώσουμε εμείς εμάς. Γιατί αν δεν το κάνουμε πώς θα δούμε τη δύναμη που έχουμε για να κερδίσουμε μα τέτοια μάχη; Πως θα γνωρίσουμε την απέραντη ικανότητα μας να αγαπάμε, αν πρώτα δεν αγαπήσουμε εμάς τις ίδιες με όλα τα λάθη και τις ατέλειες μας; Και πως θα ξέρουμε τι χρειάζεται αν αλλάξουμε εμείς πρώτα σε εμάς για να έχουμε και προσδοκίες από τον άλλο να το κάνει.
Το να αρνηθείς να σώσεις εσύ τον εαυτό σου είναι σαν να καταδικάζεις την ύπαρξη σου σε μια ημιτελή οντότητα που αποδέχεται τις ασυνείδητες φωνές των άλλων σαν δική της μοίρα και έτσι στέκει ανήμπορη μπροστά στην ελευθερία της προσωπικής της ευθύνης. Και είναι δύσκολη η προσωπική ευθύνη το γνωρίζω καλά αυτό πίστεψε με, αλλά μπορείς να βρεις κάποιον άλλο τρόπο;
Το να αρνηθείς να σώσεις τον εαυτό σου, είναι σαν βίαια να παίρνεις και από άλλους εκεί έξω που σε αγαπάνε και σε νοιάζονται την ευκαιρία να κάνουν και εκείνοι το ίδιο. Και μπορεί να ήσουνα η τελευταία τους ευκαιρία.
Αν λοιπόν πραγματικά θέλεις να ερωτευτείς, να ενωθείς, να νιώσεις πλήρης, ξεκίνα την αποστολή σου από εκείνον που ξέρεις καλύτερα: Εσένα. Και αυτό είναι όντως σχέση ζωής.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
