Η ανθρώπινη συνθήκη είναι από τη φύση της συγκρουσιακή και ελεγκτική. Μας αρέσει να κρίνουμε και να αξιολογούμε, να αποφασίζουμε με βάση συγκεκριμένα κριτήρια και να αποφασίζουμε αν κάτι αξίζει την προσοχή μας ή όχι. Όταν όμως σκεφτόμαστε την έννοια του έρωτα και πώς τον αντιλαμβανόμαστε στη ζωή μας, πώς τον αξιολογούμε; Πότε καταλαβαίνουμε ότι αυτή η συγκεκριμένη κατάσταση που βιώνουμε είναι άξια επένδυσης χρόνου και συναισθημάτων;
Δυστυχώς ο έρωτας στην εποχή μας έχει γίνει κάτι περισσότερο από παρωχημένος και κάτι λιγότερο από ρομαντικός. Οι περισσότεροι άνθρωποι αξιολογούμε την ύπαρξη και τη αξία του μέσα από το μεγαλεπήβολα σχέδια, ηλιοβασιλέματα, μεγάλες κινήσεις εντυπωσιασμού, ερωτικές εξομολογήσεις, μεγάλα λόγια και εξαρτήσεις. Μέσα από κεραυνοβόλα συναισθήματα και εξιδανικεύσεις. Είναι τόσο άπληστη η φύση μας που τίποτα δεν μας ικανοποιεί και κάθε φορά αναζητάμε όλο και περισσότερες αποδείξεις για την ύπαρξή του. Παλινδρομούμε σε ένα νηπιακό στάδιο κακομαθημένου παιδιού που χτυπάει το πόδι του στο πάτωμα και λέει πεισματικά «θέλω». Απαιτούμε όλο και περισσότερο να είμαστε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και οτιδήποτε κάνει το ταίρι μας που λοξοδρομεί από τη δική μας χαρτογραφημένη πορεία –η οποία έχει έναν και μόνο σκοπό: να είμαστε εμείς ο βασικός προορισμός του– μας αποσυντονίζει και πεισμώνουμε περισσότερο. Μέσα σε όλη αυτή την ανταγωνιστική παράνοια χάνουμε το δέντρο γιατί είμαστε επικεντρωμένοι μόνο στο δάσος.
Στο μυαλό μας έχει παίξει ένα εργάκι, όπου οι μόνες κινήσεις που μετράνε είναι αυτές που φαινομενικά δείχνουν την απίστευτη και αστείρευτη αφοσίωση του άλλου προς εμάς.
Και όμως η ζωή και ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από τις λεπτομέρειες του χρόνου και του τόπου που εκτυλίσσονται οι σχέσεις που καθορίζουν την ύπαρξή μας. Αποκαλύπτουμε τους εαυτούς μας με τον πιο ειλικρινή και οικείο τρόπο μέσα από τις μικρότερες συναλλαγές της καθημερινότητάς μας. Όταν τις αγνοούμε και γινόμαστε ανυπόμονοι με τις λεπτομέρειες και την αξία που δίνουν στο ψηφιδωτό της ζωής μας, προδίδουμε τα όνειρα που τις δημιούργησαν. Αν μάθουμε να αγκαλιάζουμε τις λεπτομέρειες και να τους δινόμαστε με την ίδια δύναμη και πρόθεση που δινόμαστε στα υπόλοιπα όνειρά μας, θα μεταμορφωθούν οι ζωές μας σε κάτι συναρπαστικά μοναδικό και ρομαντικό.
Ο έρωτας φαίνεται από τον τρόπο που χαϊδεύεις τα μαλλιά σου όταν εκείνος είναι δίπλα σου, από τον τρόπο που τον κοιτάς γιατί αυτό το βλέμμα είναι ολόδικό σου και μοναδικό δημιούργημα της ενέργειας που σου βγάζει ο άνθρωπος δίπλα σου. Αυτό από μόνο του είναι άξιο επένδυσης.
Ο έρωτας φαίνεται από το ότι σου έφτιαξε τον καφέ σου όπως τον πίνεις χωρίς φανφάρες και ότι σηκώθηκε πριν από σένα το πρωί για να μετακινήσει το αυτοκίνητο σου χωρίς να σε ξυπνήσει. Φαίνεται από ένα απλό μήνυμα όπου μοιράστηκε μαζί σου τη μέρα του, χωρίς καρδούλες και «μου λείπεις». Φαίνεται στο ότι θυμήθηκες να πας στο φαρμακείο να του πάρεις βιταμίνες γιατί ένιωθε ατονία, άσχετο αν δεν στο ζήτησε. Το αγαπημένο σου τραγούδι που παίζει στο αυτοκίνητο και δεν το αλλάζει γιατί ξέρει ότι σου αρέσει, το αγαπημένο του γλυκό που περπάτησες να πάρεις.
Ο έρωτας είναι να περνάς από ένα βιβλιοπωλείο και να δεις ένα βιβλίο που μάλλον θα του άρεσε και να το πάρεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Είναι στο ότι σου άφησε το τελευταίο μπισκότο και μια καλημέρα. Το ότι άλλαξε το πρόγραμμά του για να σε δει έστω και μισή ώρα, το ότι γύρισες από τη δουλειά κομμάτια και κάθισες να ακούσεις τις λεπτομέρειες τις δικής του μέρας. Το ότι άλλαξες το πρόγραμμά σου μόνο για κάτι το οποίο ήταν σημαντικό για εκείνον.
Ο έρωτας φαίνεται στο ότι επέλεξε εσένα να καθίσετε στη σιωπή χωρίς την ανάγκη εξομολογήσεων και μεγάλων λόγων.
Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ κάποτε έγραψε «Η ζωή του κάθε ανθρώπου τελειώνει με τον ίδιο τρόπο. Είναι μόνο οι λεπτομέρειες του πώς ζήσαμε και πεθάναμε, που διαχωρίζουν τον ένα από τον άλλο». Το πώς επεξεργαζόμαστε τις λεπτομέρειες της ζωής μας δεν προσδιορίζει μόνο τις μέρες μας, αλλά και την ικανότητά μας να αγαπάμε. Η αγάπη συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο των μικρότερων πράξεών μας. Τα συναισθήματά μας ερμηνεύονται μέσω των πολλαπλών και σύντομων αλληλεπιδράσεων της καθημερινότητάς μας και αποτυπώνονται στην μνήμη μας για να γίνουν η προσωπική μας ιστορία για το ποιοι είμαστε και πώς αγαπάμε. Ο ήχος της φωνής μας, η απαλότητα ενός βλέμματος, η υπομονετική αναμονή, το άκουσμα από όλα αυτά που ίσως να έχουν ξαναειπωθεί λένε τα πάντα για το πόσο χώρο επιτρέπουμε στις λεπτομέρειες να διαμορφώσουν τις σχέσεις μας και τις καρδιές μας.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
