Η ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους. Είτε είναι σε μια κουλτούρα, μια θρησκεία, μια ομάδα, μία κοινότητα ή σε οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε ότι έχουμε σημασία, αυτή τη αίσθηση του να ανήκειν είναι κοινή. Η ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου είναι πρωτόγονη και θεμελιώδης στην επίτευξη της ευτυχίας και της ευεξίας μας. Σε ένα ψυχολογικό επίπεδο, το ανήκειν είναι άρρηκτα δεμένο με τα ενδιαφέροντά μας, τα κίνητρά μας και τη γενικότερη αίσθηση του νοήματος στη ζωή μας.
Κάπως έτσι κατανοώ και την ανάγκη μας να δημιουργούμε στέκια. Εκείνα τα μέρη που πάντα καταλήγουμε ενώ ίσως έχουμε ξεκινήσει για κάπου αλλού. Τα μέρη όπου πάντα θα γνωρίζουμε τους θαμώνες και θα ξέρουμε και κάτι παραπάνω για εκείνους πέρα απ’ τα ονόματά τους. Το ίδιο κι εκείνοι για εμάς. Αυτή η συσχέτιση δημιουργεί μια αυξημένη αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου αλλά κι αυτή της αλληλεγγύης και το ότι η ζωή μας έχει περισσότερο νόημα.
Μάλιστα σε ένα ψυχολογικό πείραμα, ζητήθηκε από μία ομάδα ανθρώπων να κλείσουν τα μάτια τους και να σκεφτούν δύο άτομα ή ομάδες στις οποίες πραγματικά ένιωθαν ότι ανήκουν. Μετά ρωτήθηκαν για το πόσο νόημα ένιωθαν ότι είχε η ζωή τους. Τα αποτελέσματα αυτού του γκρουπ συγκρίθηκαν με άλλα δύο όπου οι συμμετέχοντες, πρώτον σκέφτηκαν για την αξία των άλλων ανθρώπων, και δεύτερον τη βοήθεια που τους προσέφεραν.
Στις τελικές συγκρίσεις όλων των γκρουπ, το πρώτο είχε τα υψηλότερα ποσοστά της αίσθησης ότι η ζωή τους έχει νόημα. Έτσι η αξία του ανήκειν είναι πολύ υψηλότερη από αυτό που ορίζουμε απλώς αξία των άλλων ή της βοηθείας της οποίας μας προσφέρουν. Κι είναι κάτι πιο σημαντικό από το να δεθείς απλώς με κάποιους, αλλά εκείνη η αίσθηση ότι ταιριάζεις με ένα συγκεκριμένο γκρουπ ανθρώπων σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον.
Έτσι λοιπόν, όπως έλεγε και ο Νιόνιος ο Σαββόπουλος, οι παρέες φτιάχνουν ιστορία, και τα στέκια μας κι η ομάδα μας είτε είναι πολύ κοντινή είτε όχι, μας βοηθάει να φτιάξουμε τις ιστορίες μας, τις αναμνήσεις μας αλλά πάνω από όλα να νιώθουμε ότι η ζωή μας έχει περισσότερο νόημα.
Το ένα χαλαρό ποτάκι μας, λοιπόν, στο μέρος που νιώθουμε πάντα οικεία είναι κάτι παραπάνω απ’ το βόλεμα που πολλές φορές νομίζουμε ότι έχουμε πάθει. Είναι η ανάγκη μας να διευρύνουμε την ίδια μας την αίσθηση για τον εαυτό μας, να καθρεφτιστούμε μέσα απ’ τις κουβέντες μας με τους άλλους, να μπορέσουμε να μάθουμε κάτι παραπάνω για εμάς μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο και μας αποδέχεται και μας συγχωρεί.
Γιατί στην τελική, πίσω από της αίσθηση του νοήματος δεν κρύβεται τίποτα άλλο από την ανάγκη μας για αγάπη κι αποδοχή έτσι όπως είμαστε. Και συνήθως η επίδραση του αλκοόλ έχει και μια δράση όπου αφηνόμαστε κι ίσως να ξεφτιλιζόμαστε και λίγο, αλλά κανείς δεν κρατάει μούτρα και σπάνια κάποιος θα το κρίνει.
Ανάλογα βέβαια τη φάση μας, τα στέκια μας ενδέχεται να αλλάξουν κι αυτό είναι επίσης μια σημαντική ένδειξη των αναγκών μας και τι μας καλύπτει στην πορεία της ζωής μας. Και αυτή η αλλαγή θεμιτή είναι και εντελώς λογική. Θα δείτε, όμως, ότι πάλι θα έχετε την ανάγκη να κάνετε έναν καινούργιο χώρο πάλι δικό σας.
Βγείτε λοιπόν, αλωνίστε, εξερευνήστε αλλά στο τέλος γυρίστε πάλι στο στέκι σας. Εκεί είναι καλύτερα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
