Έχετε παρατηρήσει πως μερικοί άνθρωποι απλώς δεν τολμούν να πουν αυτό που ακριβώς θέλουν και προσπαθούν να το κάνουν πετώντας υπονοούμενα; Για παράδειγμα, κάποιος θέλει να τελειώσει μια σχέση, αλλά αντί να καθίσει όμορφα και ξηγημένα να το πει, επιλέγει να συμπεριφέρεται άσχημα –ξέρετε της «κάφρικης» κατηγορίας– με την ελπίδα ότι εσείς θα το πιάσετε το υπονοούμενο, θα πάρετε την πρωτοβουλία να κάνετε όλη τη βρομοδουλειά και να ξεκινήσετε τη «τι συμβαίνει Χαράλαμπε;» συζήτηση.
Κι αυτό που το κάνει πιο γελοίο, είναι ότι ενώ μερικοί άνθρωποι συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο γιατί θέλουν να τελειώνουν τη μεταξύ σας σχέση και ταυτόχρονα θέλουν και να αποφύγουν τη σύγκρουση, άλλοι το κάνουν επειδή έχουν μια έλλειψη αυτογνωσίας και φόβο δέσμευσης κι ευθύνης κι έτσι προτιμούν την καφρίλα σαν την επιθυμητή στρατηγική συμπεριφοράς για να χαλαρώσουν λίγο τις προσδοκίες σας αλλά και για να αποφύγουν να γίνουν ευάλωτοι.
Αυτό το τελευταίο βέβαια σημαίνει ότι μόλις πιάσετε το υπονοούμενο και τελειώσετε τη σχέση, εκείνοι ξαφνικά θα νιώσουν εκτός ελέγχου, τώρα που πέτυχαν το αποτέλεσμα που ήθελαν ακριβώς (αποφυγή δέσμευσης, έλλειψη προσδοκιών, τέλος της σχέσης) και θα ξεκινήσουν μετά ξανά το κυνηγητό και τα μπερδεμένα μηνύματα. Εσείς τσιμπάτε και μπαμ, ο κύκλος συνεχίζεται.
Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια κλασική περίπτωση παθητικής επιθετικότητας, όπου όχι μόνο έχετε κάποιον που σας αναγκάζει να κάνετε όλη τη δουλειά της λήξης μιας σχέσης, αλλά κι όταν τσιμπήσετε το δόλωμα και ξαναμπείτε σε αυτή τη διαδικασία, όχι μόνο δε θα το παραδεχθούν αλλά θα το χρησιμοποιήσουν κι εναντίον σας με διάφορα κόλπα όπως το γνωστό «Βλέπεις; Γι’ αυτό ακριβώς δε λέω πώς νιώθω, γιατί το παίρνεις πολύ προσωπικά» και φτου από την αρχή. Και φεύγετε και συγχωρείτε και ξαναγυρνάτε κι η φάση εξελίσσεται σε κακοπαιγμένο σήριαλ γ’ διαλογής.
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει εδώ είναι ότι δεν πιάνετε το υπονοούμενο! Το πραγματικό. Παραείστε καλοί –ή το παίζετε– με κύριο άξονα την αυτοκαταστροφή σας.
Όταν κάποιος συστηματικά συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο, της παθητικής επιθετικότητας κι η άλλη πλευρά συνεχίζει να είναι «καλή» κι υπομονετική και να συγχωρεί, όχι μόνο θα χάσετε το σεβασμό προς τον εαυτό σας, αλλά κι ο άλλος προς εσάς. Θα επιβεβαιώσετε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο το δικαίωμα που έχουν αποκτήσει να σας συμπεριφέρονται με αυτό το τρόπο.
Εκείνοι με τη σειρά τους, θα αρχίσουν να νιώθουν ενοχές που έκαναν αρνητικές σκέψεις για εσάς ενώ εσείς συμπεριφερθήκατε με έναν τόσο καλό κι όμορφο τρόπο κι έτσι θα σας πλησιάσουν πάλι και κατά πάσα πιθανότητα, θα κάνουν υποσχέσεις που δε θα μπορέσουν μακροπρόθεσμα να κρατήσουν, μόνο και μόνο για να αποφύγουν αυτές τις αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα. Μετά από λίγο καιρό βέβαια, θα νιώσουν αποστροφή και θυμό απέναντί σας γιατί τους αναγκάσατε να ενεργοποιήσουν τη συνείδησή τους για να αποδεχθούν την επιστροφής σας και το σήριαλ συνεχίζεται.
Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τα κίνητρά μας, έτσι ώστε να μην καταλήξουμε να κάνουμε πράγματα για τους λάθος λόγους, όπως το να ευχαριστούμε κάποιον (μέσω της συγχώρεσης και της καλοσύνης) όταν αυτός ο κάποιος μας συμπεριφέρεται με ανεπαρκή σεβασμό κι αγάπη, ελπίζοντας ότι θα βελτιωθούν εξαιτίας της καλοσύνης μας.
Με αυτή τη συνεχή ανάγκη να ευχαριστούμε τους άλλους, χωρίς να έχουμε εξετάσει και τα δικά μας και τα δικά τους κίνητρα, συνεχίζουμε να καταστρατηγούμε τα όριά μας και να χρησιμοποιούμε την ενοχή σαν το ανταλλακτικό μας νόμισμα.
Όταν κάποιος συνεχίζει να συμπεριφέρεται άσχημα, να μη σέβεται τα όριά σας, να σας στέλνει μπερδεμένα μηνύματα, να σας βάζει και να σας βγάζει από τη ζωή τους κατά το δοκούν, να σας έχει σε διαδικασία Σκωτσέζικου ντους και να μην αναλαμβάνει και καμία ευθύνη, πετάει τεράστια υπονοούμενα. Μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι όλα αυτά αφορούν μόνο εσάς. Κατά κύριο λόγο αφορούν και λένε πολλά για εκείνους.
Γι’ αυτό κάνετε μια χάρη στον εαυτό σας και στην καημένη της αξιοπρέπειά σας και σταματήστε να προσπαθείτε να υποχρεώσετε τον άλλο να αλλάξει μέσω της «καλοσύνης σας» για να αποφύγετε κι εσείς τα δυσάρεστα συναισθήματα κι αναρωτηθείτε γιατί συνεχίζετε να κάνετε αυτό που κάνετε.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
