Μόλις πέρασαν το γενέθλια μου.
Όπως κάθε χρόνο, την κρισάρα μου τη χτύπησα δε λέω
«O χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπά, και σε παγώνει» σιγομουρμούριζα όλη μέρα και ερχόταν συνέχεια στο νου μου αυτή η εικόνα απο τον πίνακα του Νταλί «Εμμονή της Μνήμης». Ξέρετε αυτή με τα ρολόγια που λιώνουν καθώς κρέμονται απο γυμνά κλαδιά και δέντρα μέσα σε ένα σχεδόν ερημικό τοπίο.
Η υποτίμηση της αξίας του χρόνου από τη μία και η επιμονή των αναμνήσεων μας, από την άλλη.
Δηλαδή, πότε πέρασαν τα εικοστά γενέθλιά μου; Αφού νομίζω ότι ακόμη έχω hangover από εκείνο το βράδυ. Ρωτάω μερικούς φίλους για το τι πιστεύουν και φαίνεται ότι υπάρχει μια παρόμοια αντίληψη.
Όσο μεγαλώνουμε ο χρόνος πατάει γκάζι.
Η έννοιά του, αποκτά άλλη διάσταση,τον αντιλαμβανόμαστε σαν να τρέχει με χίλια και οι αναμνήσεις προηγούμενων εμπειριών γίνονται πολύ έντονες.
Σκέφτομαι τα λόγια της Κλόντια Χάμοντ, συγγραφέως του βιβλίου Time Warped. «Οταν φοβόμαστε ο χρόνος επιβραδύνει, καθώς μεγαλώνουμε επιταχύνει και διαστρεβλώνεται όταν βρισκόμαστε σε διακοπές.»
Η αντίληψη με την πραγματικότητα σε σύγκρουση.
Αυτή η αίσθηση του χρόνου που τρέχει με χειμαρρώδεις ταχύτητες, είναι κοινή σε όλους;
Σύμφωνα με τη θεωρία της κοινωνικο-συναισθηματικής επιλεκτικότητας η απάντηση είναι όχι. Τονίζεται ότι κυρίως οι άνθρωποι με ανεπτυγμένη την αίσθηση των χρονικών περιορισμών και της νομοτέλειας έχουν περισσότερες πιθανότητες να αξιοποιήσουν τον χρόνο τους και την ενέργεια τους πιο εποικοδομητικά.
Αλλά και να έχουν πιο θετικές εμπειρίες με τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, ειδικά τις ερωτικές.
Είναι οι άνθρωποι που είτε λόγω ηλικίας, είτε εμπειριών έχουν καταλάβει τη σχετικότητα του χρόνου και κυρίως το ότι δεύτερη ζωή δεν έχει. This is it folks!
Είναι εκείνοι που επιλέγουν να αφιερώσουν την ενέργεια τους σε ανθρώπους και καταστάσεις που τους πάνε ένα βηματάκι παραπέρα, που σέβονται τόσο το χρόνο τον δικό τους όσο και των άλλων. Η αντίληψη του χρόνου έχει άμεση σχέση με τους στόχους που θέτουμε αλλά και την κινητοποίηση μας για την επίτευξη τους.
Το κλισέ «ζήσε το σήμερα» φαίνεται να έχει πλήρη εφαρμογή, εδώ.
Συνεπώς δεν έχει τόσο σημασία η ηλικία για το αν υπάρχει η αίσθηση ότι ο χρόνος κυλάει, όσο η αίσθηση ότι κυλάει.
Είναι σύνηθες για ανθρώπους με μια ελλιπώς αναπτυγμένη αίσθηση των χρονικών περιορισμών να ασπάζονται το δόγμα «μέχρι να φτάσω στον στόχο μου είναι όλα υπό εκμετάλλευση».
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αντίληψης βέβαια όλοι μπορούμε να το φανταστούμε: ψευδαισθήσεις, αλαζονεία, απογοήτευση. Έχει άμεση δηλαδή σχέση και με το τι εμείς ορίζουμε ως «αξίζει τον κόπο» ή όχι.
Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος είναι ένα μόνο πράγμα, ωστόσο μπορούμε να πάρουμε διαφορετικές πτυχές του χρόνου και να τις διαχειριστούμε ξεχωριστά από τις υπόλοιπες.
Που δίνουμε τη μεγαλύτερη μας προσοχή: σε αυτό που έχουμε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή ή στη συνήθως λανθασμένη αντίληψη ότι θα έρθουν κι άλλα τέτοια;
Ένας μεγάλος έρωτας που έρχεται στα εικοσιπέντε για πολλούς μπορεί να προκύπτει εξαιρετικά νωρίς. Το ταξίδι που πάντα θέλαμε να κάνουμε ,αλλά πάντα το αναβάλαμε μέχρι να είναι σωστές οι συνθήκες, τα λόγια που δεν είπαμε γιατί δεν ήταν η κατάλληλη ευκαιρία.
Η αίσθηση των ατέλειωτων πιθανοτήτων είναι αυτό που μας κρατάει, αλλά τον έχουμε άραγε αυτό τον χρόνο;
Πηγές:
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
