Η πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί έξω ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τον «ένα και μοναδικό» άνθρωπο που θα τους ολοκληρώσει, θα τους κάνει ευτυχισμένους κι επιτέλους θα ηρεμήσουν και θα πιάσουν ένα λιμάνι και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς να πάμε να κόψουμε το λαιμό μας. Και κάπως έτσι σ’ αυτή την αναζήτηση περνάνε οι μέρες και οι μήνες και τελικά τα χρόνια, μέσα σ’ ένα συνεχές ψάξιμο το οποίο παραμένει χωρίς αποτέλεσμα και εντέλει μια ψευδαίσθηση που θ’ αποδομείται συνεχώς και θα παραμένει ένας σκελετός ματαιωμένων ονείρων.
Αν τους ρωτήσεις θα σπεύσουν να σου απαντήσουν ότι απλώς δεν βρέθηκε ο κατάλληλος, ο ένας και μοναδικός, κι όταν θα βρεθεί θα το καταλάβουν, θα το νιώσουν κι έτσι περιμένουν. Εν τω μεταξύ βολεύονται και δεξιά και αριστερά πιστεύοντας άλλες φορές ότι βρέθηκε ο κατάλληλος κι άλλες φορές απλώς περνάνε καλά. Και καλά κάνουν θα μου πείτε.
Και ενώ η ιδέα του ψαξίματος, της εξερεύνησης και των πειραματισμών με εξιτάρει και την επιδιώκω επίσης, αυτό που με προβληματίζει είναι αυτή η ιδέα του ενός και μοναδικού. Για την ακρίβεια πιστεύω πως είναι μια θεωρία δίκοπο μαχαίρι και αν παρθεί ως γνώμονας επιλογής συντρόφου θα επιφέρει μόνο χαμένους.
Ο έρωτας και ο ρομαντισμός δεν προσδιορίζονται από έναν ντουβρουντζά που παθαίνει κάποιος και μετά όλα είναι καλά και ρόδινα στη γη των ουράνιων τόξων. Δεν υπάρχουν μαγικά χαπάκια, ούτε μαγικές σχέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να είναι μαζί και σαν ομάδα να δουλέψουν για να δημιουργήσουν «ένα και μοναδικό συναίσθημα» που θα διακατέχει αυτή τη συγκεκριμένη σχέση. Και αυτό είναι μαγεία.
Η συνεχής ενασχόληση μας με την εξεύρεση του ενός μας κάνει τεμπέληδες. Έχουμε στο μυαλό μας κάποια χαρακτηριστικά που αυτό το άτομο οφείλει να έχει και όταν κάτι δεν ταιριάζει σε αυτό το κουτάκι, αμέσως το πετάμε και πάμε παρακάτω. Αρνούμενοι να καθίσουμε λίγο με την πάρτη μας και να δούμε ποια χαρακτηριστικά μας, όσον αφορά τον τρόπο που συσχετιζόμαστε, αποτελούν εμπόδιο στην αγάπη. Απλώς τα παρατάμε και λέμε ότι κάποιος δεν ήταν ο κατάλληλος. Επαναλαμβάνουμε κύκλους, βασιζόμενοι σε μια ψευδαίσθηση που δεν έχει βάση εξέλιξης, αλλά φόβων και ανασφαλειών. Και βολευόμαστε σ’ όλο αυτό γιατι είμαστε τέτοια όντα και η έννοια της αλλαγής μας ξενίζει.
Ας σκεφτούμε λιγάκι όμως τι φορτώνουμε σ’ αυτόν τον ένα και μοναδικό όταν πιστέψουμε ότι τον βρήκαμε. Καταρχάς τον βάζουμε σε ένα αδαμάντινο θρόνο και τον λατρεύουμε όπως οι πιστοί την Παναγιά της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο. Μέσω αυτού του πλάσματος ψάχνουμε την ολοκλήρωση και θέλουμε να διορθώσει όλα εκείνα που εμείς έχουμε σπασμένα μέσα μας. Δεν αμφισβητούμε αξίες και προθέσεις, δε βάζουμε καν τον εαυτό μας στη διαδικασία να δούμε πώς εμείς συσχετιζόμαστε με όλο αυτό. Λατρεύουμε, θαυμάζουμε απεριόριστα και δίνουμε μεταφυσικές ιδιότητες σ’ αυτόν τον άνθρωπο.
Ξεχνάμε όμως, ότι είναι πλάσμα που σφάλει, φθαρτό και επιρρεπές σε λάθη. Και τότε ο ένας και μοναδικός, γίνεται αντικείμενο απογοήτευσης, πίκρας, θυμού και φθόνου. Κι έτσι αποφασίζουμε ότι δεν ήταν αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, γιατί ο «ένας» δεν θα μας απογοήτευε τόσο, ούτε θα μας πλήγωνε κι έτσι τα παρατάμε και συνεχίζουμε το ψάξιμο.
Το θεμελιώδες πρόβλημα σ’ όλη αυτή τη δυναμική είναι η άρνησή μας να απεξαρτηθούμε από την έννοια του απόλυτου, μοναδικού και παραμυθένιου έρωτα. Αυτού του έρωτα που δεν κάνει λάθη, δεν πληγώνει, είναι πάντα εκεί, μας κάνει να νιώθουμε μαγικά, μας πάει στα σύννεφα. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα, χωρίς να είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε τη δουλειά που πρέπει, ούτε ν’ αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Έρωτας χωρίς ευθύνη και συνέπειες δεν γίνεται, βρε παιδιά.
Πραγματικός έρωτας είναι η συνειδητοποίηση της μοναδικότητας του άλλου με τα λάθη του και τα σφάλματά του. Όχι μόνο όταν είμαστε οι καλύτεροι εαυτοί μας, αλλά όταν είμαστε και οι χειρότεροι, οι καθημερινοί, οι γκρινιάρηδες και άδικοι εαυτοί μας. Είναι το μαζί σαν ομάδα που μας εξελίσσει, μας αλλάζει, μας στηρίζει, μας αποδέχεται, μας ακούει, μας λέει αλήθειες, μας θυμώνει, μας αγαπάει πάραυτα.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
