Oι σχέσεις είναι επικοινωνία. Και καλό σεξ, αλλά και αυτό επικοινωνία είναι. Κατά βάση και επί της ουσίας. Το έχουμε πει, γράψει, μάλλον χιλιογράψει και βιώσει.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, βάζουμε στο κέντρο της εξίσωσης αυτή τη συνεχή συναλλαγή συναισθημάτων, απόψεων, μοιράσματος.
Από το πώς νιώθουμε και τα βαθύτερα υπαρξιακά μας ερωτήματα, μέχρι το τι θα φάμε το βράδυ, όλα είναι επικοινωνία. Κοινός παρονομαστής είναι η ανάγκη μας να νιώσουμε ότι ανήκουμε κάπου. Κι αυτή η ανάγκη του «ανήκειν» είναι η βάση της ανθρώπινης συνθήκης. Τέλος.
Όποιος εκεί έξω δεν πιστεύει ότι η βασική συνθήκη ύπαρξης του, είναι το «ανήκειν» και η συντροφικότητα παρακαλείται να ψαχτεί ποικιλοτρόπως.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο καλούμαστε να αναπτύξουμε και να διαχειριστούμε συναισθηματικές δεξιότητες που θα μας οδηγήσουν σε μια πιο αυθεντική μορφή επικοινωνίας όπου δημιουργείται ένα δέσιμο, μια σύνδεση, που θα μας ηρεμήσει και θα μας απελευθερώσει.
Αλλά είναι κάθε μας επικοινωνία δόκιμη; Είναι σημάδι μιας υγιούς σχέσης η συνεχής επικοινωνία;
Ας πάρουμε για παράδειγμα το ζευγάρι που έχει αποφασίσει να βγει χωριστά με φίλους.
Υπάρχουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου χαιρετιούνται και ξαναμιλάνε όταν επιστρέψουν το βράδυ στο σπίτι. Κι υπάρχουν και εκείνες όπου, είτε είναι με την παρέα τους, είτε μαζί, είναι ένα και το αυτό.
Τα τηλέφωνα είναι πάντα πάνω στο τραπέζι, η επικοινωνία είναι συνεχής από το που βρίσκεται ο ένας και άλλος, το τι πίνουν (στέλνουν και φωτογραφίες, μάλιστα) έως το «ποιος είναι αυτός στο check-in, δε μου το είπες, θα τα πούμε μετά στο σπίτι» και φυσικά στο σπίτι γίνεται χαμός.
Εδώ, φίλοι μου, φαίνεται ότι την χάσαμε κάπου τη μπάλα.
Φαίνεται ότι υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ επικοινωνίας για να χτίσω γέφυρες κι επικοινωνίας για να ταυτιστώ απόλυτα 100% μαζί σου να γίνω τόσο ένα που χωρίς εσένα δεν υφίσταμαι.
Η λογική που συνήθως ακολουθείται από τέτοιου είδους ζευγάρια είναι εντελώς μα εντελώς εκλογικευμένη. Μοιάζει κάπως έτσι στο μυαλό τους: «Αν με θες και με αγαπάς αρκετά θα θέλεις να ξέρεις κάθε ώρα που είμαι, με ποιον είμαι και όταν το μοιράζεσαι κι εσύ αυτό τότε σημαίνει ότι με νοιάζεσαι. Όταν αγαπάς κάποιον, τα λες όλα αυτά γιατί δεν έχει τίποτα να κρύψει ο ένας από τον άλλο.»
Είναι ακριβώς η ίδια λογική που ακολουθείται όταν ζευγάρια δημιουργούν κοινούς λογαριασμούς στο Facebook π.χ. Λίτσα-Τάκης ή όταν ο ένας ξέρει τους κωδικούς του άλλου.
Εκλογικεύεται η έλλειψη ορίων και καπελώνεται περίτρανα η έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει μεταξύ τους.
Γιατί, βλέπετε, είναι άλλο η επικοινωνία με σκοπό το μοίρασμα και άλλο με σκοπό τον έλεγχο. Όσο και να προσπαθήσουμε να την ομορφαίνουμε και να τη ρομαντικοποιούμε, η αλήθεια παραμένει. Έλεγχος ίσον μη εμπιστοσύνη.
Η έλλειψη ορίων μας κάνει πάντα να νιώθουμε ανασφάλεια και συνήθως θα προσφύγουμε σε υποκατάστατα για να την καλύψουμε. Ένα από αυτά είναι και τα συνεχή μηνύματα και αναφορές για το που είμαστε με ποιον, γιατί, τι φοράμε, τι ώρα θα γυρίσουμε όπως και οι συνεχείς επιβεβαιώσεις αγάπης όταν δεν είμαστε μαζί.
Κάτι στη βάση της σχέσης μας χωλαίνει, αλλά αρνούμαστε να το δούμε κατάματα και έτσι συνεχίζουμε αυτόν τον δυσλειτουργικό χορό μεταμφιεσμένων ανεκπλήρωτων αναγκών.
Γυρίζουμε περήφανοι στους φίλους μας και λέμε πόσο πολύ μας αγαπάει ο σύντροφος μας εφόσον θέλει να είμαστε συνέχεια μαζί, δεν αντέχει ο ένας μακρυά από τον άλλο.
Μερικοί φίλοι ίσως και να το θαυμάσουν και να το ζηλέψουν αυτό, αλλά οι περισσότεροι θα νιώσουν πουλημένοι και μαλάκες όταν μεταξύ του πρώτου και δεύτερου ποτού έχεις περάσει την περισσότερη ώρα στο τηλέφωνο με το να δίνεις αναφορά για το κάθε τι που έχεις κάνει.
Κι όταν κάποιος θα πει κάτι – συνήθως ο εθισμένος στο επικοινωνιακό δυσλειτουργικό – θα τον κατηγορήσει ότι ζηλεύει ή ότι είναι συμπλεγματικός και ίσως κτητικός που απαιτεί να παρατήσει το τηλέφωνο και να μιλήσει μαζί τους.
Είναι πολύ κοινότυπο να τα γυρίσουμε όλα στον άλλο, όταν μέσα μας ξέρουμε ότι είμαστε οι φταίχτες. Το είπαμε, θέλει πολλά αρχίδια η συναισθηματική ευθύνη και είναι για λίγους.
Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολο να δούμε αυτές τις σκοτεινές μας πτυχές ούτε να τις αλλάξουμε τόσο εύκολα. Γιατί η επίγνωση δεν σημαίνει αυτόματα και αλλαγή.
Θέλει πολύ κόπο πάμε απ’ το ένα στο άλλο.
Αλλά όποιος έχει περάσει αυτό το στάδιο και έχει ανακτήσει αυτή την εμπιστοσύνη με τον εαυτό τους πρώτα, και μετά με το σύντροφο τους, μπορεί να διαβεβαιώσει την αξία της απελευθέρωσης από το δεσμά της συνεχούς επιβεβαίωσης.
Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο και καλή, υγιή επικοινωνία.
Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
