Αν για κάτι φημιζόμαστε οι περισσότεροι άνθρωποι είναι για τον παρτακισμό μας. Και όποιος θέλει να μου το αμφισβητήσει παρακαλώ όπως το δηλώσει. Σίγουρα δεν το κάνουμε πάντα και σε όλες τις περιστάσεις. Υπάρχουν και εκείνες οι καταστάσεις στις οποίες όντως υπάρχει μια ανιδιοτέλεια και ο,τι πράττουμε είναι κομμάτι μιας βαθύτερης επιθυμίας μας να προσφέρουμε. Όταν όμως καλούμαστε να παίξουμε μπάλα στη μάχη των μαχών, στο ύστατο όριο της αντοχής μας, στον έρωτα, τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Εδώ η έννοια του «τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου» παίρνει άλλες διαστάσεις. Αυτή είναι βλέπετε και η οξύμωρη φύση του έρωτα να σε θέλει να σε κάνει να τα δώσεις όλα, φαινομενικά χωρίς αντάλλαγμα, αλλά επί της ουσίας τα ζητάει όλα πίσω. Εις διπλούν μερικές φορές. Ο έρωτας υπάρχει και αναπτύσσεται σε ένα σημείο του εγκεφάλου μας που συνδέεται με το κέντρο της ανταμοιβής, πράττουμε δηλαδή βάση όχι μόνο βάση της ευχαρίστησης που λαμβάνουμε αλλά και αυτής που αναμένουμε να πάρουμε.
Με άλλα λόγια τίποτα δεν είναι ανιδιοτελές όταν είμαστε ερωτευμένοι, καψουρεμένοι, σε φάση την έχω πατήσει μαζί σου. Κάθε μας κουβέντα, κάθε μας πράξη, κάθε μήνυμα, κάθε βλέμμα, δεν έρχεται έτσι γιατί τη νιώθουμε μόνο αλλά το βασικό γιατί περιμένουμε ότι θα ανταμειφτούμε από αυτή. Και καλά κάνουμε δηλαδή γιατί είμαστε πλάσματα της ευχαρίστησης και συνήθως επιλέγουμε να επαναλαμβάνουμε πράγματα τα οποία μας προσφέρουν ευχαρίστηση.
Συνεπώς ας μην ξεγελάμε τους εαυτούς μας ότι όταν λέμε «εγώ για σένα θα έκανα τα πάντα» ότι το κάνουμε χωρίς να περιμένουμε κάτι σε αντάλλαγμα. Σε πρώτο επίπεδο θα θέλαμε να ακούσουμε και ένα «και εγώ» ή έστω ένα «αλήθεια»;, βρε αδερφέ. Σε δεύτερο επίπεδο όμως αυτό που απελπισμένα και απεγνωσμένα λέμε είναι «πες μου ότι θα έκανες και εσύ τα πάντα γιατί αν δεν το πεις η δική μου η αξία μειώνεται και ο τρόπος που εγώ την ορίζω-ο οποίος είναι μέσα από τη δική σου αποδοχή- αναιρείται». Ζόρικο έτσι;
Μη νιώθετε άσχημα όμως γιατί όλοι λίγο ή πολύ τα ίδια κάνουμε απλώς μην τσιμπάτε και τόσο εύκολα σε μεγάλες υποσχέσεις και χοντρά λόγια αγάπης. Θα υπάρξουν και οι περιπτώσεις που κάποια λόγια όντως θα βγουν γιατί τα νιώθουμε και μπορεί να μην περιμένουμε και αντάλλαγμα μετά, αλλά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν θα δίνουμε χωρίς να περιμένουμε κάποια ανταμοιβή.
Πιστεύω όμως ότι όσο πιο μεγάλες και υπερβολικές είναι οι δηλώσεις τόσο και μεγαλύτερη προφανώς η ανάγκη του δηλούντος να καλύψει αυτή του την ανάγκη για να νιώσει ο ίδιος ότι αξίζει. Δηλαδή, είναι σπάνιο να δεις κάποιον άνθρωπο πολύ ασφαλή με τον εαυτό του και την αξία του να κάνει υπερβολικές δηλώσεις και να βγάζει ολόκληρες λίστες του τι θα ήταν ικανός να κάνει για τον αγαπημένο του. Το εκφράζει λίγο διαφορετικά, πιο σεμνά, πιο ήρεμα.
Τη διαφορά αυτή μπορεί κάποιος εύκολα να την ανακαλύψει στην αντίδραση του άλλου αν δεν ανταποδώσει ακριβώς αυτή την κεκαλυμμένη έστω απαίτηση. Συνήθως οι άνθρωποι που κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις και δεν παίρνουν την ανταμοιβή που περιμένουν, έχουν και βαρύγδουπες αντιδράσεις. Θυμώνουν αμέσως, θίγονται πολύ, φέρνουν την καταστροφή, γίνονται εριστικοί και επιθετικοί, και πεισμώνουν σαν μικρά παιδιά που δεν τους έκανες το χατήρι.
Δηλώσεις όπως «μετά από όλα αυτά που έκανα εγώ για σένα, εσύ δεν θα έκανες τα πάντα για μένα»; αρχίζουν να εκτοξεύονται και κάπως έτσι φτάνουμε να βλέπουμε ζευγάρια να τσακώνονται στην Καπνικαρέα μέρα μεσημέρι. Ο ένας είναι συνήθως ο πιο συγκρατημένος και ρεαλιστής που τον κράζει ο υπερήρωας ρομαντισμού που θα κινούσε γη και ουρανό για πάρτη του.
Και κάπως έτσι διατηρούνται όλες μας οι ερωτικές -κυρίως- σχέσεις. Ένα απέραντο και ατέλειωτο δούναι και λαβείν όπου οι υποσχέσεις διαδέχονται την απογοήτευση, η σύμπνοια τον ανταγωνισμό και κάθε τι που θα δηλώσουμε θα το χρησιμοποιήσουμε σε ανύποπτο χρόνο ίσως και εναντίον του άλλου, αλλά κυρίως εναντίον του εαυτού μας.
Είμαστε αυτοκαταστροφικοί στο έρωτα τι να κάνουμε, αλλά είναι και η καλύτερη μας αρένα να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
