Οι άνθρωποι, γενικότερα, έχουμε μια τάση να μην «ακούμε» το σώμα μας. Είναι μια διαπίστωση που την έχω κάνει εδώ και πολλά χρόνια, τόσο για τον εαυτό μου όσο και για τους γύρω μου. Η ανθρώπινη υπόσταση αποτελείται από τέσσερα βασικά κομμάτια: το πνευματικό, το συναισθηματικό, το διανοητικό και το σωματικό. Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς λανθασμένα πιστεύουμε ότι αυτές οι διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ξεχωριστές, αυτοτελείς και πολύ μακριά η μία από την άλλη. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι και οι τέσσερις αυτές καθοριστικές πλευρές της ύπαρξής μας είναι αλληλένδετες, σαν κρίκοι μιας αλυσίδας που όταν σπάσει ο ένας, επηρεάζονται κι οι υπόλοιποι.
Ο κοινός παράγοντας που πάντα θα δοκιμάσει τις αντοχές της ύπαρξής μας είναι το να μη ζούμε κοντά στην αλήθεια μας. Το ξέρω ότι στην πράξη, η αυθεντικότητα είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλούμαστε να κάνουμε, παρότι είναι η βασική μας συνθήκη. Είπαμε, είμαστε κινούμενες αντιφάσεις οι άνθρωποι.
Κι ενώ όλοι μας έχουμε πολλές δικές μας αλήθειες και μπορεί μια τέτοια δήλωση να είναι λίγο απόλυτη, ένα είναι το σίγουρο, ότι η αλήθεια των συναισθημάτων μας είναι, ίσως, η πιο δική μας κι η πιο τίμια. Κι η έκφραση αυτής μας της υπόστασης έχει τόσο ενοχοποιηθεί από την κοινωνία στην οποία ζούμε, που δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ζουν πίσω από κατεβασμένα ρολά, κυκλοφορούν με μάσκες, αδυνατούν να βάλουν όρια, να εκφράσουν τις πραγματικές τους ανάγκες.
Η καταπίεση αυτής μας της διάστασης εκτός από το ότι έχει ψυχολογικές εκτάσεις, είναι κι ένα μεγάλο βαρίδι στο ίδιο μας το σώμα. Δύσπνοιες, ταχυκαρδίες, εφιδρώσεις, ναυτίες, αϋπνίες είναι μόνο λίγα από τα συμπτώματα που καλούμαστε να διαχειριστούμε όταν δεν εκφράζουμε όλα αυτά που έχουμε ανάγκη. Και κάπως έτσι ξεκινάμε να τρέχουμε σε γιατρούς και να κάνουμε άπειρες εξετάσεις για να ανακαλύψουμε στο τέλος ότι τελικά το σώμα μας πληρώνει τη δική μας «κακή ψυχολογία».
Ο θυμός για παράδειγμα όταν μένει ανέκφραστος γίνεται τοξικός, Στρεφόμαστε εμείς οι ίδιοι προς εμάς. Μας «τρώει» από μέσα. Συνήθως νομίζουμε ότι είναι θυμός προς αυτόν που μας το προκάλεσε, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι θυμός προς εμάς που δεν μπορέσαμε να βάλουμε τα όριά μας όταν έπρεπε ή να το διαχειριστούμε διαφορετικά. Νιώθουμε ριγμένοι και θύματα, αντικείμενα προς εκμετάλλευση.
Οι πληγές, όμως, επουλώνονται με την επικοινωνία. Όταν αφήνουμε το χρόνο απλώς να περάσει με την ελπίδα ότι θα μας περάσει, τότε απλώς καλύπτουμε το πρόβλημα και η πληγή κακοφορμίζει. Ο θυμός γίνεται αγωνία, η αγωνία ταχυκαρδία, η ταχυκαρδία εφίδρωση κι η εφίδρωση έλλειψη ύπνου και κρίσεις πανικού, ο πανικός τρόμος για τη ζωή μας κι ένας φαύλος κύκλος έχει ξεκινήσει.
Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα συναισθηματικών διακυμάνσεων, ξεχνάμε ένα βασικό πράγμα: Να αναπνέουμε. Η αναπνοή μας γίνεται ρηχή, θωρακική και το διάφραγμα παύει να μας βοηθάει να οξυγονώσουμε τα εσωτερικά μας όργανα και τον εγκέφαλο μας σωστά. Όταν αρχίσουμε να νιώθουμε τα πρώτα συμπτώματα, καλό θα είναι να καθίσουμε σε ένα χώρο όσο πιο ήρεμο γίνεται και να αρχίσουμε να αναπνέουμε αργά και σταθερά. Ακόμη κι αν αυτό είναι πέντε λεπτά στο μπάνιο του σπιτιού μας όταν απ’ έξω επικρατεί πανικός. Κι όταν είστε στο μπάνιο, κάντε και ένα ζεστό αφρόλουτρο, πασαλειφτείτε με λοσιόν που μυρίζουν ωραία και σας κάνουν να νιώθετε όμορφα. Και οι μύες θα χαλαρώσουν και θα νιώσετε καλύτερα με τον εαυτό σας.
Το ίδιο βοηθάει κι η άσκηση. Έστω κι αν είναι υπό τη μορφή περπατήματος. Ο καθαρός αέρας, αλλά κα η ενεργοποίηση του κινητικού κέντρου του εγκεφάλου μας μπορούν να κάνουν θαύματα. Πάρτε λοιπόν τα όρη και τα άγρια βουνά, ή απλώς περπατήστε το τετράγωνο γύρω από το σπίτι σας. Κι αν αυτό σας είναι δύσκολο, σηκώστε το τηλέφωνο και πάρτε ένα καλό σας φίλο και φύγετε από το σπίτι. Πηγαίνετε για ένα καφεδάκι ή μια βόλτα. Οτιδήποτε μικρό μπορεί να σας βγάλει έξω από το μυαλό σας, την υπερανάλυση και τη παράλυση, είναι άκρως βοηθητικά.
Φυσικά κι αν έχετε τη δυνατότητα να επισκεφτείτε έναν ψυχολόγο τόσο το καλύτερο. Είναι ένα άνθρωπος αντικειμενικός που θα σας βοηθήσει να βάλετε λίγο τα κομμάτια του μυαλού σας σε τάξη, αλλά κυρίως τα πιστεύω σας γιατί αυτά είναι που τα προκαλούν όλα.
Ό,τι και να αποφασίσετε πάντως να θυμάστε ότι τίποτα δε μένει το ίδιο κι όλα είναι περαστικά. Επικοινωνήστε, διεκδικήστε, συγχωρείστε κι αφήστε όλα εκείνα που δεν μπορείτε να ελέγξετε να φύγουν. Γιατί αν δεν το κάνετε, το σώμα έχει μνήμη.
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
