Παντοδύναμε άνθρωπε κάπου, κάποτε, κάποιος σε πόνεσε πολύ. Έτσι έβαλες την πανοπλία σου, την υπέροχη άμυνα σου απέναντι σε όλους και σε όλα. Δεν αφήνεσαι ποτέ και σε κανένα. Υπάρχεις και αναπνέεις πίσω από μια μόνιμη ανάγκη προστασίας. Ζεις και νιώθεις πίσω από την μάσκα της μόνιμης επάρκειας και αντοχής. Όλα τα αντέχεις, όλα τα μπορείς. Αλλά πιο πολύ από όλα δεν αφήνεις κανέναν να καταλάβει τον πόνο σου. Δεν σε αφήνει η πανοπλία σου. Είσαι πια εσύ, ζείτε μαζί από εκείνη την στιγμή που ένιωσες ότι δεν μπορείς να αντέξεις το ίδιο σου το συναίσθημα, την ίδια σου την ύπαρξη. Κι έτσι έκρυψες την ψυχή σου και το μεγαλείο των συναισθημάτων σου, άρχισες να υποτιμάς την ίδια σου την ευαισθησία, την ίδια σου υπέροχη ανάγκη για ανθρώπινη επαφή απλά και μόνο γατί δεν αντέχεις. Έγινες ο παντοδύναμος άνθρωπος.
Θέλεις και επιθυμείς την ανθρώπινη επαφή, την συναισθηματική επικοινωνία, το άγγιγμα και το χάδι. Αλλά γνωρίζεις ότι το ρίσκο είναι πολύ βαρύ για το αντέξεις. Eίναι; Ναι σίγουρα με τον τρόπο που εσύ επιθυμείς προστατεύεσαι. Βλέπεις πίσω από την μάσκα σου τους ανθρώπους αλλά με τα μάτια τους δεν συνδέεσαι. Νιώθεις πίσω από την πανοπλία σου την καρδιά τους να χτυπάει αλλά το άγγιγμα τους δεν το χαίρεσαι. Υπάρχεις πίσω από την άμυνα σου αλλά την ψυχική σύνδεση δεν την βιώνεις.
Ποιος σε πλήγωσε τόσο και αλλοιώθηκες έτσι; Πότε ένιωσες τόσο κίνδυνο κι έχασες κάθε επαφή με τις υπέροχες ανθρώπινες ανάγκες σου; Πότε μεταμορφώθηκε μέσα σου η επιθυμία σου να μπορείς να αντέχεις σε ένα μόνιμο άγχος να αντέχεις;
Και περιμένεις να ζήσεις; Να νιώσεις; Να στροβιλιστείς σε χορό συναισθημάτων; Την πανοπλία σου δεν μπορείς να την αφαιρέσεις από την μία στιγμή στην άλλη. Δε γίνεται γιατί θα νιώσεις εκτεθειμένος, γυμνός στα μάτια των άλλων. Αλλά μπορείς να θυμηθείς ότι την πρώτη φορά που έπεσες και χτύπησες, μάτωσες και πόνεσες σηκώθηκες και συνέχισες. Το αίμα σταμάτησε, η πληγή έκλεισε αλλά ο πόνος σου έμεινε. Έζησες όμως και κατάλαβες ότι όσες φορές και να πέσεις δε σε σήκωσε ο φόβος, δε σε σήκωσε κανένα πρέπει αλλά η ίδια η εσωτερική σου ανάγκη να συνεχίσεις και να ζήσεις.
Έτσι είναι η ζωή για τον άνθρωπο. Γεμάτη αγάπη αλλά και αποχωρισμό, γεμάτη έρωτα αλλά και πόνο, γεμάτη χαρά αλλά και απογοήτευση. Βασικό σημείο αναφοράς, αρχή και τέλος εσύ. Κοινό σημείο επαφής το συναίσθημα. Βίωσε το σαν αυτό που είσαι: άνθρωπος.
Έτσι είναι η ζωή για τον άνθρωπο. Γεμάτη αγάπη αλλά και αποχωρισμό, γεμάτη έρωτα αλλά και πόνο, γεμάτη χαρά αλλά και απογοήτευση. Βασικό σημείο αναφοράς, αρχή και τέλος εσύ. Κοινό σημείο επαφής το συναίσθημα. Βίωσε το σαν αυτό που είσαι: άνθρωπος.
Άσε με να δω την ομορφιά στην ανασφάλεια σου και νιώσε την αγάπη μου στην ύπαρξη σου. Νιώσε τα συναισθήματα στα όνειρα σου, άσε την αύρα σου να αγκαλιάσει ανθρώπους και τα λόγια σου να τους ταξιδέψουν.
Άσε την ψυχή σου να χορέψει ελεύθερη χωρίς βαριές φορεσιές και γυάλινα κάγκελα. Αν όχι τώρα, πότε;
Συντάκτης: Αντιγόνη Συμεωνίδου
